Τελειώνει το ματς του Αστέρα με την ΑΕΚ. Ο Μανόλο Χιμένεθ εμφανώς πιεσμένος από την ένταση της αναμέτρησης και συνάμα εκνευρισμένος απ’ ότι έχει προηγηθεί, τονίζει στην κάμερα των καναλιών Novasports: “Μόνο για τη δική σας ενημέρωση θέλω να σας πω ότι ντρέπομαι σήμερα”. Ας ξεκινήσουμε μ’ αυτό πριν ασχοληθούμε με το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι της Ένωσης. Αν όντως μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως ντροπιαστική μια εμφάνιση ομάδας (αφού είναι πολύ “βαριά” ως έκφραση), τότε η αλήθεια είναι ότι στον Ισπανό τεχνικό ανήκει το μισό μερίδιο ευθύνης. “Η μισή ντροπή”, που λέει ο λαός. Το άλλο μισό ανήκει στους ποδοσφαιριστές που πήραν την ευκαιρία να αποδείξουν την ετοιμότητά τους, αλλά δε μπόρεσαν να την αξιοποιήσουν.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εννοείται ότι δεν ήταν δυνατόν η ΑΕΚ να πάει αήττητη ως το φινάλε. Κάποια στιγμή θα ερχόταν και το στραβοπάτημα, είτε λόγω ατυχίας είτε λόγω κακής εμφάνισης. Δεν χάθηκε ο κόσμος (η Ένωση παραμένει άλλωστε πιο ψηλά από τους βασικούς αντιπάλους της στη βαθμολογία), απλώς χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία, ειδικά μετά τις “γκέλες” του ΠΑΟΚ στη Λάρισα και του Ολυμπιακού κόντρα στον Ατρόμητο. Αυτά τα δώρα των άμεσων συνδιεκδικητών της κορυφής οφείλεις να τα εκμεταλλευθείς αν θες να αυξήσεις τις πιθανότητες κατάκτησης του τίτλου. Η Ένωση δεν το έκανε στην Τρίπολη και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό.
Αρχικά η απόφαση του Μανόλο Χιμένεθ να επιλέξει σύστημα 4-3-3 και όχι το πιο δουλεμένο (κι αποτελεσματικό) 4-2-3-1 ήταν λογικό να μπερδέψει ακόμα και τους ίδιους τους παίκτες του. Όσες φορές άλλωστε επιλέχθηκε αυτό, δεν έφερε αποτέλεσμα. Η μπάλα έφτανε πολύ δύσκολα στην επίθεση, με την ανάπτυξη του παιχνιδιού να αποτελεί “αγκάθι” για τους “κιτρινόμαυρους”. Τα ατομικά λάθη ήταν πολλά και η τριάδα του κέντρου είχε μεγάλη απόσταση μεταξύ των μελών της, αφού ο Γιόχανσον έπαιζε πολύ κοντά στα στόπερ και οι Αϊντάρεβιτς – Γαλανόπουλος αρκετά πιο ψηλά.
Για να μην παρεξηγούμαστε, ορθά έπραξε ο Ισπανός τεχνικός και προχώρησε σε αλλαγές στην ενδεκάδα. Σαφώς και έπρεπε να γίνουν διαφοροποιήσεις σε πρόσωπα, τόσο λόγω κούρασης, όσο και λόγω τραυματισμών, αλλά οι επιλογές που έγιναν δεν ήταν ορθολογικές. Ούτε ως προς τα πρόσωπα, ούτε ως προς τον αριθμό αυτών, ούτε ως προς τη διάταξη.
Για παράδειγμα, για μια ακόμα φορά ο Βινίσιους έδειξε ότι υστερεί πολύ στα αμυντικά του καθήκοντα (όχι ότι σ’ αυτό το παιχνίδι βοήθησε δημιουργικά), ενώ ο Αϊντάρεβιτς δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ταχύτητα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Έμεινε εκτός ο Λιβάια, ο οποίος φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή μαζί με τον Χριστοδουλόπουλο οι πιο φορμαρισμένοι παίκτες της ομάδας. Επίσης έμειναν στον πάγκο και οι τρεις ετοιμοπόλεμοι και ξεκούραστοι ακραίοι επιθετικοί (Κλωναρίδης, Πατίτο και Τρόιστασον), ενώ δεν υπήρχε καν λόγος αλλαγής τερματοφύλακα. Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους. Άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο.
Από εκεί και πέρα όμως η …άλλη μισή ευθύνη ανήκει σε όσους πήραν την ευκαιρία και δεν την εκμεταλλεύθηκαν. Γιατί, δεν είναι δυνατόν να παίζεις στην ΑΕΚ, να λες ότι περιμένεις την ευκαιρία σου και όταν σε επιλέγει ο προπονητής να μη δείχνεις τίποτα. Ούτε καν το απαραίτητο πάθος που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικά όταν έχουν προηγηθεί τα αποτελέσματα των αντιπάλων σου, τα οποία οφείλεις ως μεγάλη ομάδα να εκμεταλλευθείς.
Τώρα όμως είναι που χρειάζεται ψυχραιμία σε μια ομάδα. Ο Χιμένεθ δεν έγινε ξαφνικά κακός προπονητής, λόγω των αποφάσεων που πήρε σε έναν αγώνα. Δεν είναι δυνατόν να “σβήνεις” όλα τα καλά που έχουν συμβεί. Η ομάδα είναι δεδομένο ότι θέλει στήριξη, πρέπει να μάθει απ’ τα λάθη που έγιναν στην Τρίπολη και να μη χάσει κι άλλο πολύτιμο έδαφος στη μάχη για την κορυφή. Τα …δώρα άλλωστε απ’ τους αντιπάλους της δεν θα συμβαίνουν κάθε βδομάδα…