Οι τελευταίοι τρεις τελικοί Κυπέλλου αποδείχθηκαν ελάχιστα ανταγωνιστικοί. Η αλήθεια είναι ότι ο νικητής ήταν περίπου δεδομένος πριν καν γίνει το τζάμπολ. Σε ένα από αυτούς το 2014 οι φιναλίστ ήταν ίδιοι με τους αυριανούς και για ένα ημίχρονο δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι υπήρχε…ανταγωνισμός. Το τέλος του πρώτου ημιχρόνου βρήκε τις Παναθηναϊκό και ‘Αρη ισόπαλους με 40-40 αλλά στο δεύτερο μέρος η άμυνα του πρώτου δέχτηκε όλους κι’ όλους 13 πόντους, τους λιγότερους που έχει πετύχει σε 20λεπτο φιναλίστ στην ιστορία του Κυπέλλου. Το τελικό 90-53 ήταν μια από τις μεγαλύτερες διαφορές στην ιστορία των τελικών και ακόμη και σήμερα είναι η 3η μεγαλύτερη.
Στο Nick Galis Hall ‘Αρης και Παναθηναϊκός περίπου τρία χρόνια αργότερα ( ο τελικός της Κρήτης είχε γίνει 9 Φεβρουαρίου του 2014) θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι. Πόσα άλλαξαν μέσα σε αυτή την τριετία; Μάλλον λίγα. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να έχει ένα all star ρόστερ και με κάθε μέτρο σύγκρισης (εξαιρώντας το όνομα του Διαμαντίδη) η σημερινή του ομάδα είναι πολύ καλύτερη από αυτή του 2014. Από την άλλη ο Άρης διανύει μια χρονιά παράξενη. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι και το δικό του ρόστερ είναι καλύτερο και πιο ποιοτικό από αυτό του 2014. Αλλά στην πράξη και σε σύγκριση με την περσινή σεζόν τα πράγματα δεν είναι το ίδιο καλά μέσα στο παρκέ. Θα έχουμε λοιπόν τελικό ή θα μείνουμε στη λογική των μονόπλευρων αγώνων; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αλλά πιθανώς θα έχουμε ένα διαφορετικό τελικό κυρίως γιατί μετά από διαπραγματεύσεις, συζητήσεις και παλινωδίες το ματς θα γίνει στο τελευταίο (πιθανό) γήπεδα από όσα ήταν υποψήφια. Ο Άρης για πρώτη φορά μετά από 19 χρόνια θα εμφανιστεί σε τελικό Κυπέλλου στο Αλεξάνδρειο και αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι μπορεί να είναι ανταγωνιστικός. Η δύναμη της έδρας μπορεί ενδεχόμενα να ισοσταθμίσει την διαφορά βάθους και ποιότητας στα δύο ρόστερ. Μέσα στο σπίτι του και με την ψυχολογία ενός εντός έδρας αγώνα (ακόμη και με οπαδούς των δύο ομάδων στις εξέδρες) ο ‘Αρης δείχνει μια διαφορετική εικόνα. Βασισμένος στο δόγμα της δυνατής άμυνας και της πίεσης που έχει λανσάρει στην ομάδα του ο Πρίφτης μπορεί να δημιουργήσει θέματα απέναντι σε μια ομάδα που εδώ και δύο μήνες περίπου βασίζεται σε μια επίθεση πολλών οκτανίων και κυρίως πολλών πρωταγωνιστών. Ο Πασκουάλ έχει ποντάρει πολλά στο παιχνίδι ‘’ένας εναντίον ενός’’ ποντάροντας στην ικανότητα παικτών όπως ο Τζέιμς, ο Σίνγκλετον ή ο Ρίβερς σε αυτό τον τύπο παιχνιδιού. Και δεν έπεσε στην παγίδα να επιβάλλει στην ομάδα το δικό του σύνθετο playbook στην επίθεση. Αντίθετα, έχει φροντίσει να εκμεταλλευθεί πολύ έξυπνα αυτό ακριβώς που μπορεί να πάρει από τους Αμερικάνους (κυρίως) παίκτες του.
Λογικά δεν έχουμε ένα τελικό διαφορετικών φιλοσοφιών, ούτε ένα παιχνίδι όπου επιλέγοντας λέξεις κλισέ θα μιλούσαμε για την κλασική ιστορία Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Για τον Άρη είναι ο αγώνας της μεγάλης (και συνάμα σπάνιας) ευκαιρίας για τον Παναθηναϊκό είναι ο 13ος σερί τελικός από το 2005 και μια ακόμη ευκαιρία να κατακτήσει ένα τρόπαιο που σε αυτό το σερί έχει πάρει 10 φορές.
Ο ρυθμός και η διάρκεια θα καθορίσουν το είδος και τη μορφή του αγώνα που θα δούμε. Εάν το τέμπο του αγώνα μείνει χαμηλά και το σκορ δεν ανοίξει τότε το ματς θα μείνει ανταγωνιστικό για μεγάλο διάστημα, ενδεχόμενα πολύ μεγαλύτερο από εκείνα τα 20 λεπτά που είχαμε ντέρμπι στην Κρήτη πριν από τρία χρόνια. Εάν τα σουτ του Παναθηναϊκού που αποτελούν πια το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κομμάτι του επιθετικού παιχνιδιού του βρουν στόχο από νωρίς θα είναι απίθανο να απειληθεί. Η λογική της έδρας θα αποκτήσει σημασία μόνο στην περίπτωση που ο Άρης μείνει ανταγωνιστικός και μέσα στο παιχνίδι για μεγάλη διάρκεια του. Τότε ενδεχόμενα θα αλλάξει και ο ψυχολογικός παράγοντας. Σε κάθε περίπτωση οι πιθανότητες είναι ότι θα δούμε ένα διαφορετικό τελικό υψηλής έντασης που δεν θα έχει σχέση με τους πρόσφατους. Ο τελευταίος αληθινά ανταγωνιστικός τελικός έγινε το 2013 (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 81-78) και η τελευταία φορά που είδαμε τελικό να παίζεται μέχρι τέλους χωρίς να είναι φιναλίστ οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι εμπεριέχει το στοιχείο της σύμπτωσης και του déjà vu. Στο Λίντο του Ηρακλείου ο Άρης ήταν μπροστά στο σκορ για τρεις περιόδους στις 19 Φεβρουαρίου του 2005 αλλά ο Γιάκα Λάκοβιτς είχε πει τότε την τελευταία λέξη. Ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε τα δεδομένα στην τέταρτη περίοδο και κέρδισε το κύπελλο με 72-68 κατακτώντας και τα τέσσερα επόμενα στη σειρά πριν χάσει τον τελικό του 2010 από τον Ολυμπιακό.
Ο αυριανός τελικός αποτελεί κατά κάποιο τρόπο και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Ο Διαμαντίδης των 12 κυπέλλων δεν παίζει πια μπάσκετ, στον πάγκο των δύο ομάδων θα είναι δύο πρωτάρηδες προπονητές που κανείς δεν έχει κερδίσει κάποιο τίτλο στην καριέρα του (Πρίφτης) ή σε ελληνική διοργάνωση (Πασκουάλ) και ελάχιστοι παίκτες έχουν εμπειρία ανάλογων αγώνων στο παρελθόν. Ένας από αυτούς ο Αντώνης Φώτσης θα παίξει για 10η φορά σε τελικό και θα γίνει ο πιο κοντινός παίκτης στη σχετική κατηγορία με τον ‘’παίκτη των τελικών’’, τον Δημήτρη Διαμαντίδη που έπαιξε κάθε χρονιά της καριέρας του σε τέτοιο αγώνα!