Είναι η είδηση που δεν θες να πιστέψεις. Η είδηση που ο νους σου αδυνατεί να βάλει σε τάξη και να την αποδεχθεί. Το μυαλό πασχίζει να την αποφύγει, να την διαγράψει, να μεταφερθεί στο χρόνο μερικά λεπτά πίσω για να μην την μάθει ποτέ αυτή την είδηση. Το μήνυμα στο κινητό ήταν λιτό και περιεκτικό. Σοκ. Όχι απλό σοκ. Σοκ ασύλληπτης μορφής.
“Πέθανε ο Τζορτζ Μπάλντοκ”.
Ένα παιδί 31 ετών, πατέρας ενός μικρού παιδιού, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες και με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Ταπεινός, μετριόφρων, ο φίλος που ήθελες να έχεις. Προσιτός, ένας ποδοσφαιριστής που ποτέ δεν προκάλεσε σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκε. Η ελληνική του καταγωγή από τη μία γιαγια του τον έφερε στη χώρα μας. Πάλεψε πολύ η ομοσπονδία για να τον φέρει στην εθνική ομάδα.
Ο Τζον Φαν’τ Σχιπ, ο Γκουστάβο Πογέτ, τον ήθελαν πολύ. Ο Ουρουγουανός τον έζησε πολύ. Λίγες ώρες μετά τα θλιβερά μαντάτα ο Πογέτ έσπευσε στο ξενοδοχείο της εθνικής ομάδας για να δει τα παιδιά, να τους στηρίξει κι αυτός όπως ήταν συντετριμμένος. Κάποιοι από τους παίκτες είχαν συνάψει “αδελφικές” σχέσεις με τον Μπάλντοκ. Τον αγκάλιασαν και τον έκαναν να αισθανθεί σαν στο σπίτι του. Δυστυχώς μαζί τους πρόλαβε να παίξει μόνο 12 ματς. Και κάποια ακόμα με τους συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό.
Μα τί γράφω; Έχουμε παιχνίδι το βράδυ. Αγγλία-Ελλάδα. Η διπλή καταγωγή του Μπάλντοκ. Τραγική ειρωνία.
“Πέθανε ο Τζορτζ Μπάλντοκ”
Τα παιχνίδια του μυαλού συνεχίζονταν για αρκετή ώρα μετά την επιβεβαίωση της είδησης. Τον έζησα από κοντά σε όλες τις αποστολές της “γαλανόλευκης” που ήταν παρών. Μαχητής, θυμάμαι να μαρκάει τον Εμπαπέ με αυταπάρνηση λόγω σοβαρού τραυματισμού στη γάμπα. Τα ίδια και με τη Γεωργία. Έκανε τα πάντα για να βοηθήσει την Ελλάδα να βρεθεί στο EURO. Αλλά τώρα τί νόημα έχουν όλα αυτά; Τί νόημα για το μικρό του το παιδί.
Κι αν εγώ νιώθω έτσι για τον Μπάλντοκ. Αδυνατώ να φανταστώ πως νιώθουν οι συμπαίκτες του. Πως γίνεται να παίξουν; Με τί ψυχολογία; Πως; Πως;
“Ύστερα από αλλεπάλληλες επαφές με ανώτατα κλιμάκια της ΟΥΕΦΑ από χθες το βράδυ σχετικά με τη διεξαγωγή του αγώνα, δεν υπήρχε κανένα περιθώριο αναβολής του”, μαθαίνουμε. Τελικά προσπαθώ να καταλάβω, το ποδόσφαιρο είναι συναισθήματα; Ή δεν είναι συναισθήματα; Μοιάζει με ρητορική ερώτηση. Απλά ίσως τελικά δεν είναι για όσους έχουμε συναισθήματα.
Σήμερα οι παίκτες της εθνικής ομάδας καλούνται να παίξουν το πιο δύσκολο ματς της ζωής τους. Και όχι επειδή αντίπαλος είναι η Αγγλία… επειδή πρέπει…
Αντίο Τζορτζ