Πριν ξεκινήσει η μονομαχία του Ο.Α.Κ.Α, η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα στην προστασία της μπάλας σε σχέση με το ρυθμό που έχει επιλέξει, εδώ και χρόνια, να αγωνίζεται. Η παρέα του Γιουλ είχε μοιράσει 529 ασίστ (μ.ο 21.2) διαπράττοντας στο ίδιο διάστημα 297 λάθη (μ.ο 11.9).
Η αναλογία ασίστ/λαθών έλεγε πως οι μαδριλένοι μοίραζαν 1.78ασίστ για κάθε λάθος τους, επίδοση που τους έφερνε εύκολα στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας. Αυτή λοιπόν η Ρεάλ χρειάστηκε 16 λάθη για να περάσει 18 ασίστ, αναλογία 1.125. Πάει να πει πως αν ο πρωταρχικός στόχος μιας άμυνας είναι να βγάλει την αντίπαλη επίθεση από τις (καλές) συνήθειες της, το αμερικανιστί comfort zone, η αποστολή στέφθηκε με εύκολα αναγνωρίσιμη επιτυχία.
Ο Πάμπλο Λάσο μίλησε τόσο στο ημίχρονο, όσο και στο φινάλε του αγώνα για τις χαμένες κατοχές που κόστισαν περισσότερο από κάθετι άλλο στην ομάδα του. Η έλλειψη συγκέντρωσης σε μια πολύ δύσκολη έδρα και η καταπόνηση του Γιουλ στο προηγούμενο clasico (είχε παίξει 37:20 με τη Μπάρσα) σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη, είναι ότι ο Παναθηναϊκός Superfoods έβγαλε…δόντια στην άμυνα. Για την ακρίβεια, τους κυνόδοντες.
Αν συμφωνήσουμε ότι οι δύο σερί ήττες πλήγωσαν τον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια των παικτών. Πως τα προπονητικά γκάζια ήταν στο πρόγραμμα, το ένστικτο επιβίωσης ενεργοποιήθηκε και πως ένας μεγάλος αντίπαλος πάντα ανεβάζει τον δείκτη ανταγωνιστικότητας και συγκέντρωσης. Αλλά η παρουσία του Τζέιμς Γκιστ ήταν αυτή που επέτρεψε να γίνουν πράγματα που στο πράσινο στρατόπεδο είχαμε να δούμε καιρό.
Η έξτρα διάσταση που παίρνει το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την παρουσία ενός δυναμικού pick n cut παίκτη σαν τον Γκιστ είναι φυσικά αδύνατον να υποτιμηθεί, τόσο σε επίπεδο αναζωογόνησης του Καλάθη όσο και στη δημιουργία των αποστάσεων που θα επιτρέψουν στους παίκτες της περιμέτρου να απειλήσουν πιο άνετα. Εντούτοις η παραπάνω παράμετρος είναι πολύ μικρότερης αξίας σε σχέση με τα στοιχεία που δίνει στο απέαντι κομμάτι της άμυνας.
Σαν αληθινός glue guy, ο Γκιστ μοιάζει να κολλάει την πεντάδα του Παναθηναϊκού καλύτερα μεταξύ της, κάνοντας τους συμπαίκτες του να μοιάζουν καλύτεροι. Χθες βράδυ ο Πασκουάλ ρίσκαρε στην αρχή του ημιχρόνου παρά το γρήγορο τρίτο φάουλ του Σινγκλτον, ακριβώς γιατί το σχήμα Γκιστ – Σινγκλτον στην άμυνα του επέτρεπε να ανεβάσει την πίεση στη μπάλα ακόμα και μακριά από το τρίποντο, να στήσει παγίδες, να αλλάξει σε όλα τα σκριν και να απειλεί σε κάθε άμυνα με κλέψιμο.
Τα κεντρικά pick n rolls που έστησαν ο Καλάθης με τον Γκιστ τράβηξαν στο μάτι και ζέσταναν την κερκίδα, όμως ο Παναθηναϊκός πήρε το ματς γιατί έκλεψε 11 φορές τη μπάλα (από 8 διαφορετικούς παίκτες!) και πήρε 12 πόντους από transition καταστάσεις (όπως υπολόγισε ο Στέφανος Τριαντάφυλλος του Sport24), σε ένα ματς που τελείωσε 88-82. Φελντέιν, Τζέιμς, Παππάς και Καλάθης είχαν την ευκαιρία να κυνηγήσουν και να πάρουν διεκδικήσιμες μπάλες, να διακόψουν διαδρόμους πάσας, να αναγκάσουν αντιπάλους να σταματήσουν την ντρίμπλα. Κάπως έτσι, δικαιώνεται και το οξύμωρο: η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν χρησίμευεσε για να κατεβάσει τη Ρεάλ παρά μόνο 5.5 πόντους από την συνήθη παραγωγικότητά της, αλλά για να γίνει instant offense που επέτρεψε στην δεύτερη μεγαλύτερη παραγωγικότητα της στη σεζόν, αφού οι 92 επί της Εφές ήταν σε 45 λεπτά (κ.α 70-70). Η προσοχή στην προστασία της μπάλας εξασφάλισε τα υπόλοιπα, αφού η Ρεάλ είναι εδώ και χρόνια η ομάδα που μετατρέπει το αντίπαλο λάθος σε πόντους καλύτερα από κάθε άλλη.
Με την άμυνα με αλλαγές να είναι πιθανότατα αυτή που θα προκρίνει ο Τσάβι Πασκουάλ ως κυρίαρχο τρόπο όταν ο Μπουρούσης δεν είναι στο παρκέ, γεννάται το ερώτημα αν ο Ντιμίτρις Νίκολς είναι αυτός που είναι χρησιμότερο να ξαναπάρει τη θέση του στο ρόστερ της Basketleague, αφού για την Ευρωλίγκα δεν τίθεται ζήτημα. Η παρουσία του Νίκολς στο “3” δίνει μέγεθος, ειδικά με τον Ρίβερς στο “2” και επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να αλλάζει παντού όντας πιο ανταγωνιστικός στα miss match κάτω από το καλάθι, από τη στιγμή που οι Σινγκλτον – Γκιστ μπορούν να ακολουθήσουν τους αντίπαλους γκαρντ μακριά. Όταν δε οι γκαρντ δείχνουν την μαχητικότητα και την αυτοθυσία που έβγαλε χθες στο παρκέ ο Νίκος Παππάς, η άμυνα γίνεται ακόμα περισσότερο συμπαγής.
Ο κυνικός παρατηρητής θα σημειώσει πως ο Παναθηναϊκός δεν σημείωσε κάτι περισσότερο από μία ακόμη εντός έδρας νίκη. Μεγάλη, ναι, αλλά τέτοια ήταν και αυτή επί της Φενέρμπαχτσε, στις 16 Δεκέμβρη. Από τότε τα βήματα προόδου ήταν λίγα περισσότερα από τα πισωγυρίσματα, σε αυτό το συνεχές διαγώνισμα χημείας που περιγράφει την φετινή “πράσινη” σεζόν. Η Βιτόρια, την επόμενη Πέμπτη, θα είναι αληθινό crash test.
Αλλά τώρα, υπάρχει και λίγη…κόλλα στιγμής, με το “14” στην πλάτη. Αρκεί;