Αν τη στιγμή της κλήρωσης των ομίλων του Europa League έλεγε κάποιος ότι η ΑΕΚ θα έπαιρνε δύο ισοπαλίες απέναντι στη Μίλαν και μάλιστα δίχως να δεχθεί γκολ, με επιείκεια θα τον χαρακτηρίζαμε ως υπερβολικό. Κι όμως η Ένωση όχι μόνο δεν ηττήθηκε απ’ τους σπουδαίους Ιταλούς αλλά, μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο έπαιξε στα ίσια τους ροσονέρι και αν μια ομάδα δικαιούται να υποστηρίζει ότι άξιζε τους βαθμούς της νίκης, αυτή είναι η Ένωση.
Με εξαίρεση άλλωστε το δοκάρι του Μοντολίβο η Μίλαν απείλησε ελάχιατα την ελληνική ομάδα και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις πολλές καλές στιγμές των “κιτρινόμαυρων”, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Υπάρχουν πάντως δύο στοιχεία που οφείλουμε να σταθούμε περισσότερο μετά τη διπλή μάχη της ΑΕΚ με το Μίλαν. Το πρώτο είναι ότι σε κανένα απ’ τα δύο ματς μεταξύ των δύο ομάδων η Ένωση δεν εμφάνισε σημάδια φόβου, απέναντι σε έναν σύλλογο – μύθο που έχει κατακτήσει 18 διεθνείς αναγνωρισμένους τίτλους. Ανεξάρτητα από την αγωνιστική κατάσταση της Μίλαν, η Ένωση απέδειξε απ’ την αρχή ότι δεν είναι διατεθειμένη να της δώσει το δικαίωμα να ελπίζει. Κι αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό.
Το δεύτερο, αλλά εξίσου άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι ο Δικέφαλος άρχισε και πάλι να κάνει …φασαρία στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Όχι απλώς να συμμετέχει, αλλά να διεκδικεί προκρίσεις και να στέλνει σαφέστατο μήνυμα ότι επέστρεψε για τα καλά. Πως αλλιώς δηλαδή μπορείς να περιγράψεις τα έξι διαδοχικά ματς χωρίς ήττα στην Ευρώπη; Δεν είναι και λίγο. Επίσης μην ξεχνάμε ότι ακόμα και πριν καν φτάσουμε στο φινάλε της φάσης των ομίλων, η Ένωση μπορεί να έχει εξασφαλίσει μαθηματικά την πρόκριση στους “32” του θεσμού.
Όσο για τα πρόσωπα; Που να πρωτοσταθείς και ποιον να πρωτοαναφέρεις σε μια ξεχωριστή βραδιά για τον Χιμένεθ και τους ποδοσφαιριστές του; Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον εκπληκτικό (για δεύτερο σερί παιχνίδι) Έλντερ Λόπες, ο οποίος έκανε άνω – κάτω τους Ιταλούς απ’ την πλευρά του. Η τριάδα της άμυνας (Μπακάκης – Τσόσιτς – Βράνιες) ήταν σχεδόν αλάνθαστη, όπως και ο Γιάννης Ανέστης, ο οποίος όποτε χρειάστηκε φώναξε “παρών”, ενώ εξαιρετικό παιχνίδι έκανε και ο Γκάλο στα δεξιά. Ο Γιόχανσον έδινε την εντύπωση ότι βρισκόταν παντού, ενώ ο Λάζαρος με τον Αραούχο αποτελούσαν διαρκή κίνδυνο για την εστία των ροσονέρι, με τις αλλαγές του Μανόλο Χιμένεθ να είναι απόλυτα σωστές.
Κανένας δεν υστέρησε και είναι δεδομένο ότι όλοι τους πήραν τεράστια στήριξη απ’ τη δυναμική παρουσία των φιλάθλων. Σκεφτείτε όμως κάτι τόσο απλό. Δεν είναι κρίμα γι’ αυτή την ομάδα να μην στηρίζεται με τέτοιο τρόπο και στα παιχνίδια πρωταθλήματος; Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα!