Μην το πολυτραβάμε και το πολυσυζητάμε: Το πρωτάθλημα είναι ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ.
Ο ΟΣΦΠ δεν κινδυνεύει με το… ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΑΤΑΤΡΑΚ! Ίσως γιατί το εκτόπισμα του Πανιωνίου σε επίπεδο πρωταθλητισμού είναι τέτοιο που… κόβει τα όποια περιθώρια. Εννοώ -χωρίς να θέλω να μειώσω τον ΠΓΣΣ- αυτά που θα είχε ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ αν είχαν βρεθεί στο -6 ή -5, έστω και μόλις 5 αγωνιστικές πριν το φινάλε. Με την τωρινή κατάσταση του ΟΣΦΠ και τις 4 ήττες στα τελευταία 5 ματς, κάποιος από τους 3 σίγουρα θα έβαζε ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΙΕΣΗ στους ερυθρόλευκους, ως το τέλος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα του έπαιρνε και τον τίτλο…
Σε ό,τι αφορά στους υπόλοιπους 3, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΝ!!!
Τέτοια χάλια στον πρώτο γύρο ενός πρωταθλήματος που… φώναζε για το ότι ο ΟΣΦΠ θα είχε προβλήματα, ήταν -το λιγότερο- ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ…
Όταν, πλέον, ο ΠΑΟΚ έκανε το δικό του σερί ή όταν συνήλθε ο ΠΑΟ ή -τέλος- όταν η ΑΕΚ βρήκε την…”εποχή Χιμένεθ” και τρέχει το δικό της αήττητο, ΗΤΑΝ ΑΡΓΑ!
Ναι, “σπρώχτηκε” ο ΟΣΦΠ στα τρία ματς με Πανιώνιο (εκτός), με ΠΑΟΚ (εντός) και με Ατρόμητο (εκτός), φτιάχνοντας μια διαφορά ασφαλείας. Όμως και οι τρείς τους βρέθηκαν τόσο μακριά, επειδή -κυρίως- ΑΡΓΗΣΑΝ πολύ να συμμαζέψουν τα δικά τους χάλια.
Βέβαια, η λογική λέει ότι (πρέπει να) πήραν το μάθημα, ώστε τη νέα σεζόν να ξεκινήσουν όπως πρέπει κι όχι… “πέρα βρέχει” και μετά να τρέχουν ασθμαίνοντας να μαζέψουν τα αμάζευτα.
Κι εδώ ακριβώς μπαίνει το σοβαρότερο ερώτημα από όλα: ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΟΣΦΠ;
Διότι μπορεί τα τωρινά του χάλια να κάνουν τους υπόλοιπους να επιχαίρουν, όμως με μια ψύχραιμη ματιά ο καθένας θα δει πως ο ΟΣΦΠ εξακολουθεί να είναι μπροστά ΣΕ ΟΛΑ. Σε οργάνωση, συνθήκες ποδοσφαιρικές (εγκαταστάσεις κλπ.), αλλά και σ΄ αυτό καθ΄ αυτό το έμψυχο δυναμικό.
Το “μπαλλάκι”, λοιπόν, είναι στα χέρια του Μαρινάκη: Θα κάνει τις απαραίτητες επιλογές (προπονητικού τημ κυρίως) και τις επίσης απαραίτητες μετεγγραφικές κινήσεις, που θα κρατήσουν τον ΟΣΦΠ σε απόσταση από τους υπόλοιπους ή θα τους… “αφήσει χώρο” να ψαλλιδήσουν κι άλλο την σημερινή απόσταση;
Ίδωμεν…
Υ.Γ. Όποτε “φύγει” κάποιος μεγάλος στον χώρο του, κάποιος με καθολικά αποδεκτό εκτόπισμα, ως προσωπικότητα κι ως επαγγελματίας, συνηθίζουμε να ανασύρουμε από τη μνήμη μας στιγμές που -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο- μας συνέδεσαν μαζί του. Προσωπικά, δεν είχα τέτοιες, με τον εκλιπόντα Θόδωρο Νικολαϊδη για να θυμηθώ. Όμως τον σεβόμουν και τον εκτιμούσα, έστω κι εκ του μακρόθεν, ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ. Και η εκτίμησή μου αυτή γιγαντώθηκε με την συνολική του στάση στην εφημερίδα του, στα τελευταία χρόνια, της κρίσης, όταν στήριξε το “παιδί του”, το ΦΩΣ, όσο ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΚΔΟΤΗΣ την εφημερίδα του στην χώρα!!! Και νοιώθω υπερήφανος που -ως μέλος του Δ.Σ. του ΠΣΑΤ- ήταν δική μου η σκέψη να τον τιμήσουμε, αυτόν, έναν από τους ΠΡΩΤΟΥΣ στην ιστορία του Συνδέσμου μας.
Κλείνοντας, θα αναφέρω την εντύπωσή μου από τον άνθρωπο που πριν 3 χρόνια (αν θυμάμαι καλά) επεδίωξα να συναντήσω και να γνωρίσω από κοντά. Μετά, λοιπόν, τις δέουσες επαφές με τον εκλιπόντα μέσω του Φαίδωνα (σ.σ. ένας είναι ο Φαίδωνας) κι έχοντας ενημερώσει για το ραντεβού την (πολυαγαπημένη μου, κόρη του) Όλγα, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τον ΜΥΘΟ (αφήνω το “ΘΡΥΛΟ” αφού ο ίδιος το διάλεξε για την ομάδα του) της ελληνικής αθλητικογραφίας. Στην ημίωρη και κάτι συζήτησή μας στο γραφείο του, στο ΦΩΣ, πρόλαβα να
βγάλω τη μονολεκτική μου γνώμη: ΑΡΧΟΝΤΑΣ…
Καλό ταξίδι στον Θόδωρο Νικολαϊδη.