Για τριάντα αγωνιστικά λεπτά στο Μαρούσι, η Παρτίζαν του ορχηστρικού Ντόζιερ κρατούσε για δικό της το μετρονόμο του ματς. Με σποραδικές εξαιρέσεις όπως το ντεμαράζ του Γκριγκόνις μετά τα κλεψίματα του Γκραντ στη δεύτερη περίοδο, η ομάδα του Ομπράντοβιτς είχε πετύχει μια σειρά από αντικειμενικούς στόχους κομβικούς για την επιβίωση της στο ΟΑΚΑ: είχε σχεδόν εκμηδενίσει τον Σλούκα, αποκόψει τον ομφάλιο λώρο του Λεσόρ από τους υπόλοιπους, ενώ η ζημιά από τον Μήτογλου ήταν ακόμα σε ανεκτά επίπεδα. Με τον Πάντερ στο Βελιγράδι και τον ΛεΝτέι κινούμενο φάντασμα, ήταν ό,τι περισσότερο μπορούσε να ελπίζει. Σμάιλαγκιτς, Κοπρίβιτσα και Πονίτκα είχαν μετατρέψει το ματς σε διαγωνισμό μαχητικότητας και μαζί με την απαραίτητη γεωμετρία στο pick n roll οι Σέρβοι είχαν αφαιρέσει από το ματς κάθε ιλουστρασιόν εκδοχή του. Το παιχνίδι ήταν κλειδωμένο στο μισό γήπεδο, οι αποστάσεις μικρές και τα λάθη παραμόνευαν σε κάθε φάση.
Το ματς μύριζε από παντού πλέι-οφ μέσα στον (λέμε τώρα) χειμώνα.
Η αόρατη παραγγελιά ήταν φανερή: «ή ξεκινάτε και εσείς να δέρνετε αλύπητα, ή το ματς θα πάει στον πόντο και εκεί ό,τι βρέξει ας κατεβάσει». Με τον Ντόζιερ φανερά ξεθεωμένο, ο Παναθηναϊκός έκλεισε τη μέγγενη. Παρότι ήταν ο ίδιος που έπαιξε πρακτικά με 6 παίκτες (Αντετοκούνμπο και Χουάντσο πήραν από 7.5 λεπτά, οι υπόλοιποι τέσσερις ζερό), ο μετρητής της ενέργειας στην τέταρτη περίοδο ήταν βαμμένος καταπράσινος. Όταν η αντίπαλη περιφερειακή πίεση ασθένησε, ο Λεσόρ με τον Μήτογλου έπιασαν δουλειά και κατατρόπωσαν όποιον βρήκαν απέναντί τους. Ναν και Σλούκας έβαλαν χρήσιμες κρίσιμες πινελιές και η Παρτίζαν παραδόθηκε.
Πατώντας πια χωρίς συγκάτοικους την τετράδα, ο Παναθηναϊκός έχει πλέον αποκτήσει αυτοπεποίθηση και κάμποσες σταθερές πάνω στις οποίες εδράζει το παιχνίδι του. Την άμυνα και το αλτρουιστικό παιχνίδι του Γκραντ, τον αδιαπραγμάτευτο δυναμισμό του Λεσόρ, τους σταθερούς Μήτογλου-Γκριγκόνις, φυσικά την κλάση του Σλούκα και το επιθετικό χάρισμα του Ναν. Με τον Κώστα Αντετοκούνμπο να ανατέλλει σιγά-σιγά ως αξιόπιστη ρεζέρβα 10 λεπτών, στον Αταμάν μένει η ενεργοποίηση των πλάγιων Χουάντσο και Παπαπέτρου για να ολοκληρώσει το παζλ.
Για τους πράσινους το μείζον της χθεσινής νίκης ήταν ότι βρήκαν τον τρόπο να κερδίσουν παρότι ο αντίπαλος τους έβγαλε από το παιχνίδι τους. Με τη Βαλένθια είχαν βάλει 11 τρίποντα, με τη Μονακό άλλα τόσα, κόντρα στην Εφές 13, παντού με ευστοχία άνω του 50%. Χθες το πρόγραμμα είχε 29% (5/17), ένα σωρό λάθη (18) με κύριους ενόχους τους βασικούς δημιουργούς (Ναν-Σλούκας είχαν 9), κάμποσες αμυντικές ανορθογραφίες στο αντίπαλο pick n roll, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Αυτή τη φορά έπρεπε να κερδίσουν σε ένα «άσχημο» παιχνίδι, να δείξουν ανθεκτικότητα και επιμονή, να κυλιστούν στην λάσπη που τους κάλεσε ο αντίπαλος για να βρουν εκεί το κλειδί του αγώνα. Αν υπήρχε αμφιβολία σχετικά με το αν έχουν την διάθεση να λερώσουν τα χέρια τους, κόντρα στην Παρτίζαν δόθηκε μια αρκούντως πειστική απάντηση.
