Εξαρτάται και από τον μουσαφίρη. Με τις Βαλένθιες, τις Ζάλγκιρις και τις Βίρτους της Ευρωλίγκας μπορεί κανείς να συγυρίσει στα πεταχτά, να κρύψει και κάτι κάτω από το χαλί χωρίς να φανεί η κακοτεχνία ή η ανετοιμότητα. Η Ρεάλ είναι άλλο πράγμα, η ψηλομύτα, αρχοντική βασίλισσα που δεν συγχωρεί παλινωδίες και ξέρει πώς να διαχειρίζεται τα ξεσπάσματα και τα αλαλάζοντα πλήθη. Παίρνει το μεγεθυντικό φακό και διακρίνει και τον παραμικρό κόκκο σκόνης.
«Χ ημίχρονο, διπλό τελικό», έλεγα πριν το παιχνίδι σε ένα συνάδελφο τεχνικό που το έχουμε χούι να συζητάμε πως μπορεί να πάει το ματς καμιά ώρα πριν ξεκινήσει. Το κοινό ήταν εκεί, έτοιμο να τροφοδοτήσει με ενέργεια. Για ένα ημίχρονο, ίσως αυτό ήταν αρκετό, για παραπάνω, δύσκολα. Για κακή τύχη των ελληνικών ομάδων, η Ρεάλ είχε περάσει ήδη από το καμίνι της Φενέρ: είχε τσουρουφλιστεί τόσο ώστε να έχει διπλά και τρίδιπλα το νου της την επόμενη φορά. Φάνηκε στο ΣΕΦ, φάνηκε και χθες στο ΟΑΚΑ, σούταραν λες και ήταν στο προπονητικό κέντρο της Μαδρίτης. Ένα στα δύο πήγαινε μέσα.
Να μην το κουράζουμε, το είπαν κι άλλοι, έβγαζε ούτως ή άλλως μάτι. Η Ρεάλ δεν είναι για τα δόντια του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή. Πιθανόν να μην είναι για φέτος, όμως αυτό δεν σημαίνει πως σε ένα ματς δεν μπορούν να γίνουν τα πάντα – αλλά αυτή η πιθανότητα είναι πιο κοντά από ότι μακριά.
Η διαφαινόμενη επιστροφή του Χουάντσο θα δώσει κάποιες ζωτικές λύσεις στους ψηλούς και την δυνατότητα στον Αταμάν να χρησιμοποιήσει τον Μήτογλου στο «5», λύνοντας δια της πλαγίου το ζήτημα του ψηλού πίσω από τον Λεσόρ. Όμως το αίνιγμα στα γκαρντ παραμένει: ο Ναν εγκλιματίζεται και σκοράρει περισσότερο, όμως χωρίς διαθέσιμο χρόνο για προπονήσεις αυτό δεν συνεπάγεται συνάφεια με τους υπόλοιπους γκαρντ και συνολική ομοιογένεια για το γκρουπ. Την ίδια στιγμή που ο Αμερικανός έγραφε 13+19+24 στα τρία τελευταία, ο Σλούκας έμενε στο 6+9+6 με 2/10 δίποντα, 5/13 τρίποντα και 14 ασίστ για 10 λάθη. Χθες βράδυ ο Βιλντόσα ντύθηκε Σλούκας, έδωσε άμυνα και ρυθμό, αλλά τα έσπασε στην εκτέλεση. Ποιος ταιριάζει με ποιόν, ακόμα αναζητείται. Συμβαίνει, αν προσθέτει κανείς έναν σταρ γκαρντ τον Νοέμβρη.
Οι τρεις σερί έξοδοι στη Λιόν, το Μονακό και το Μιλάνο στέκουν απειλητικές πάνω από τους πράσινους, οι οποίοι δεν έχουν ακόμα βρει τον τρόπο να κερδίζουν μακριά από το σπίτι τους. Εδώ που έφτασε το πράγμα, είναι αναγκασμένοι να το μάθουν, κυριολεκτικά, στο πόδι.
