Το παιχνίδι με την Μπάγερν φαινόταν προγραμματισμένο να κυλά σαν εκκρεμές. Διαφορά ο Παναθηναϊκός, επιστροφή οι Βαυαροί, πάλι από την αρχή. Ο Εργκίν Αταμάν συνθηκολόγησε χωρίς πολλά-πολλά στο δεύτερο ημίχρονο, κάνοντας το αναμενόμενο: έκλεισε την κάνουλα του rotation. Ο Γκάι πήρε την ευκαιρία του στο πρώτο, αλλά όχι στο δεύτερο εικοσάλεπτο, το ίδιο και ο Μπαλτσερόφσκι. Ο Λεσόρ έκανε διπλοβάρδια και ξεκουράστηκε περισσότερο στα τάιμ άουτ παρά όταν τον άλλαξε ο Αντετοκούνμπο. Ο Γκραντ μπορεί να βγήκε για λίγο, αλλά δεν το πρόσεξε κανείς. Ο Παπαπέτρου λειτουργούσε σαν κεντρομόλος δύναμη στις φυγόκεντρες των γκαρντ, προσθέτοντας μια συμπαγή αίσθηση. Ο Μαντζούκας πήγε τόσο καλά που ο Χουάντσο έπαιξε 11 δευτερόλεπτα στην τέταρτη περίοδο. Ο Βιλδόσα ξεκίνησε να γίνεται αλλαγή χάντμπολ στο πεντάλεπτο – ο Μακιαβέλι θα ήταν περήφανος βλέποντας τον Τούρκο κόουτς να πηγαινοφέρνει κυνικά τον Αργεντινό ανάμεσα στο παρκέ και τον πάγκο.
«Λίγοι και καλοί», ήταν σαν να έλεγε με το κοουτσάρισμά του. «Και αν βρω κάτι που να λειτουργεί, δεν το αλλάζω. Καλά τα πειράματα, ταιριάζουν και στην εποχή, αλλά σήμερα πρέπει να πάρουμε την πρώτη νίκη. Ο Σλούκας λείπει, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από ό,τι θέλω επιθετικά, δεν είναι ώρα για φιοριτούρες. Ειδικά με τον Πάμπλο να κάνει ό,τι μπορεί για να με βοηθήσει».
Ο Παναθηναϊκός μοίρασε 12 ασίστ και έκανε 14 λάθη και βαθμολογήθηκε για δεύτερο σερί παιχνίδι με αρνητικό συντελεστή στην αναλογία. Η Μπάγερν τη γλίτωσε οριακά (11/10), αλλά και πάλι δεν πέρασε τη βάση σε επίπεδο συνεργασιών. Οι δύο ομάδες έμοιαζαν πολύ, αμφότερες με νέους προπονητές που δεν είχαν την αίσθηση της ομάδας τους και κάμποσους παίκτες που έμοιαζαν με κινούμενα ερωτηματικά.
Έγραφα χθες: «[Σε σχέση με τον Παναθηναϊκό] στην Μπάγερν ο πήχης είναι τοποθετημένος αλλού, λες και οι δύο ομάδες κινούνται σε διαφορετικές πραγματικότητες. Η φετινή χρονιά είναι το πρελούδιο όσων οι Γερμανοί ελπίζουν να ακολουθήσουν, ειδικά από τη στιγμή που το νέο γήπεδο τους θα ανοίξει τις πύλες του από του χρόνου».
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως υπήρχε περίπτωση να επιβεβαιωθώ τόσο ξεδιάντροπα από το χθεσινό παιχνίδι, το οποίο δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως ο Λάσο αντιμετώπισε σαν ημιεπίσημο – κάτι σαν Σούπερ Καπ, για να συνεννοούμαστε. Ο υπέροχος Λεάντρο Μπολμάρο τιμωρούσε βάναυσα κάθε «πράσινο» λάθος στη δεύτερη περίοδο βρίσκοντας ανοιχτό γήπεδο, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο καθόταν στον πάγκο βλέποντας τον Κάρσεν Έντουαρντς να γίνεται συχνά ένας χρησιμότατος παίκτης του… Παναθηναϊκού. Μηδέν πόντοι, μηδέν στα οκτώ σουτ, ορατότης μηδέν, κωλοτούμπες στην επίθεση και τζαρτζαρίσματα στην άμυνα, τόσο που σκεφτόμουν πως αν γινόταν αυτό ανάποδα θα είχε πεταχτεί κάποιος από την κερκίδα και θα φώναζε με στυλ Κούρκουλου «τι κάνετε μωρέ;».
Αλλά η Μπάγερν έχει άλλους, θεωρητικούς και διόλου ορισμένους στόχους, κι έτσι μπορεί να παίξει στο ίδιο ματς με ψηλά, κοντά και ημίψηλα σχήματα, να αφήσει τον Ιμπάκα να κοιτάζει, τον Φρανσίσκο να μαθαίνει και τον Έντουαρντς να κάνει αυτό που δεν είχε την πολυτέλεια να πράττει πέρσι: λάθη, ακόμη και με το κιλό. Όλα αυτά με τους Ομπστ, Μπόνγκα κατάκοπους μετά τον Παγκόσμιο θρίαμβο και τον Λούτσιτς κολλημένο στη λάσπη των τραυματισμών.
Φυσικά η σκληρή πραγματικότητα λέει πως αυτά τα εξωτικά φρούτα δεν ευδοκιμούν στην Ευρωλίγκα, όπου κάθε παιχνίδι μετράει. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός ελπίζει πως πέταξε από πάνω του την εμφανή νευρικότητα και αγόρασε λίγο, έστω, χρόνο ενόψει της δύσκολης συνέχειας. Δύσκολο να πεις αν οι πράσινοι έκαναν πραγματικό βήμα προς τα μπροστά επειδή κέρδισαν την Μπάγερν, υπό την έννοια της αγωνιστικής προόδου και πέρα από το προφανές βαθμολογικό κέρδος.
Στιγμές υπήρχαν. Η αμυντική ένταση και η τακτική προσήλωση του πρώτου μέρους, η σταθερότητα του Λεσόρ, η συμπαγής εμφάνιση του Παπαπέτρου, οι πινελιές του Βιλδόσα στο πρώτο μέρος αλλά ούτε κατά διάνοια στο δεύτερο, ο Γκραντ που δεν φοβήθηκε την ευθύνη, αν και μάλλον του λείπουν τα ένστικτα του κλασικού point guard. Εντούτοις αυτή τη στιγμή ο Αταμάν βλέπει πως η ομάδα του δεν είναι ούτε κατά διάνοια έτοιμη να ανοίξει το ρυθμό του αγώνα, αφού κινδυνεύει να της ξεφύγει σαν ψάρι που προσπαθεί κανείς να πιάσει με γυμνά χέρια. «Πρέπει να επιστρέψουμε στο σετ και να ελέγξουμε τον ρυθμό» έλεγε ο Τούρκος στις δηλώσεις του στο ημίχρονο. Ειδικά απόντος του Σλούκα, ο οποίος δίνει μάχη για να προλάβει τη διαβολοβδομάδα και δύσκολα θα μπει στο αεροπλάνο για την Πόλη, ο Παναθηναϊκός επιτρέπεται προσώρας να βάζει μέχρι την τέταρτη, το πολύ, ταχύτητα – και αυτή μετρημένα.
Αυτός που ζέστανε στα αλήθεια την καρδιά των φιλάθλων δεν ήταν άλλος από τον Λευτέρη Μαντζούκα, ο οποίος έφερε στο παρκέ μια συμπυκνωμένη 3&D εμφάνιση με την οποία κέρδισε πόντους που χρειάζεται όσο ο Ντίνος Μήτογλου είναι λαβωμένος στα πιτς. Ο νεαρός φυσικά δεν μπορεί να ονειρεύεται ότι θα υποσκελίσει το μοναδικό tweener ψηλό της ομάδας, αλλά με παρόμοιες εμφανίσεις μπορεί να τρυπώσει στη 12άδα αφήνοντας εκτός τον άγουρο 25άρη Κώστα Αντετοκούνμπο.
Το αξίωμα παραμένει παντού το ίδιο: η νίκη αξίζει όσο ακριβώς η ζημιά που θα έκανε η ήττα. Με αυτό το δεδομένο ο Παναθηναϊκός έκανε την αρχή, τίναξε τη σκόνη από πάνω του και ετοιμάζεται να ζυγίσει τις δυνάμεις του σε ένα 20ημερο δυσανάλογα δύσκολο για το βαθμό ετοιμότητάς του: Φενέρ στην Πόλη, Μακάμπι και Μπασκόνια στην Αθήνα, Μπαρσελόνα στη Βαρκελώνη.
