Σα να είναι η πρώτη φορά

Εννενήντα (και κάτι) λεπτά δίπλα από τον πάγκο του Ολυμπιακού. Δίπλα από τον Τάκη Λεμονή στην εκκίνηση της τρίτης θητείας του στην ομάδα της καρδιάς του. Η χαρά του για την επιστροφή στο «σπίτι» του δεν περιγράφεται. Η δε έντασή του καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα με τον Πλατανιά κτυπάει “κόκκινο”.
        
Ζει το ματς σα να είναι η πρώτη του φορά σε ρόλο προπονητή των “ερυθρόλευκων”. Κάθε φάση την αναλύει με τους συνεργάτες του. Στους παίκτες του δίνει διαρκώς οδηγίες για το χώρο που θέλει να καλύπτουν. Η ταχύτητα με την οποία επιθυμεί να μεταφέρεται η μπάλα από την άμυνα προς την μεσαία γραμμή και την επίθεση, αποτελεί θεμέλιο λίθο το σχεδιασμού του. Δε θέλει να χάνεται δευτερόλεπτο. Όχι μόνο στην προσπάθεια αναζήτησης γκολ, αλλά και επειδή φιλοδοξεί οι παίκτες του να προσφέρουν θέαμα.
        
Με την επιστροφή του, τα αποδυτήρια γέμισαν θετική ενέργεια. Αλλά και η κερκίδα συσπειρώθηκε. Φάνηκε ξεκάθαρα στο ματς με την ομάδα των Χανιών. Και ειδικά όταν ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στο σκορ. Ο κόσμος δεν βρέθηκε απέναντι στους παίκτες και τον προπονητή, όπως γινόταν επί των ημερών του Μπέντο. Ίσα – ίσα, τους έδινε την απαραίτητη υποστήριξη και ώθηση προκειμένου να φθάσουν στην ανατροπή και τη νίκη.
        
Επιπλέον, δεν έλειπαν τα χαμόγελα του Λεμονή στις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες των ποδοσφαιριστών του στο δεύτερο ημίχρονο. Και οι έντονοι πανηγυρισμοί του, θύμισαν τις δύο πρώτες θητείες του στον πάγκο των «Πειραιωτών». Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο αγαπήθηκε από την εξέδρα, εκτός από τα αποτελέσματα (σε ντέρμπι πρωταθλήματος και κυπέλλου, όπως και τα πρώτα διπλά σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ σε Βρέμη και Ρώμη) και τους τίτλους.
        
Ο Τάκης Λεμονής ήρθε ξανά για να βάλει τον Ολυμπιακό στο δρόμο προς τον τίτλο. Μετά τη νίκη επί του Πλατανιά, μίας ομάδας με εξαιρετικό σύνολο και έξυπνη τακτική από τον Γιώργο Παράσχο, βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στην κατάκτηση του 44ου πρωταθλήματος της ιστορίας του, το οποίο θα είναι το έβδομο στη σειρά για δεύτερη φορά μετά από την περίοδο 1997-2003.