Το καλοκαίρι του 2022, ο Νίκος Ρογκαβόπουλος βάδιζε βήμα προς βήμα στο μονοπάτι του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, αλλά και αρκετών ακόμη χαμένων ταλέντων. Τέσσερα χρόνια στην ΑΕΚ ολοκληρώθηκαν με σποραδικές θετικές στιγμές και ένα διαζύγιο συνοδεία εξώδικου. Η μετακόμιση στην Πάτρα έμοιαζε με βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, σε ένα περιβάλλον που στο παρελθόν είχαν ανθίσει αρκετοί μετέωροι Έλληνες παίκτες. Ξεκίνησε ορμητικά στο Eurocup με 13 πόντους κόντρα στη Βαλένθια, 21 με την Γκραν Κανάρια (6 τρίποντα), 14 με την Μπούρσασπορ. Στα πρώτα τέσσσερα ματς είχε 12/21 τρίποντα. Εντούτοις η συνέχεια ήταν διαφορετική: η γρήγορη απομάκρυνση του Λουίς Κασιμίρο δεν τον βοήθησε και σταδιακά υποχώρησε σε καθεστώς μυστηριώδους ανυποληψίας. Τελείωσε τη σεζόν με 8.8 πόντους και 39.7% από μακριά, μαζί με 5.6 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ και 1.4 κλεψίματα, νούμερα με τα οποία σχεδόν οποιοσδήποτε ρούκι θα ήταν χαρούμενος, κι όμως ολοκλήρωσε τη σεζόν κάπου ανάμεσα στην αφάνεια και την αβεβαιότητα.
Κι όμως έχει περάσει μόλις ένας χρόνος από εκείνο το καλοκαίρι. Αυτές τις μέρες, ο 22χρονος φόργουορντ είναι η μεγαλύτερη ελπίδα της Εθνικής Ομάδας για σταθερό σκοράρισμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ό,τι χρειάστηκε ήταν ένας χρόνος σε μια μικρομεσαία ομάδα της Τουρκίας, την άσημη Μερκέζεφεντί και κάμποσος, εγγυημένος χρόνος συμμετοχής προκειμένου να δείξει τα ταλέντα του στο παρκέ. Ένας σύγχρονος πλάγιος που μοιάζει αρκετά στον Ρόκας Γκιεντράιτις στον τρόπο παιχνιδιού, με γρήγορη και ακριβή εκτέλεση από το τρίποντο, ακόμη και μετά από ντρίμπλα.
Στις 22 Φλεβάρη, απέναντι στη Σερβία του Μιλουτίνοφ, ο «Ρόγκα» έσταξε 28 πόντους με το εθνόσημο και μπήκε από παράθυρο κατευθείαν στη μούρη μας. «Αυτό μπορώ τώρα, στα καλύτερά μου», ήταν σαν να έλεγε. «Φανταστείτε τι μπορεί να γίνει στα 28».
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ρώτησαν σχετικά, όμως το μυαλό του Ρογκαβόπουλου ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ελλάδα. Η Μπασκόνια, που όλως τυχαίως αποχαιρέτησε τον Γκιεντράιτις, είναι ένας πανέξυπνος προορισμός. Με τρόπο παιχνιδιού κομμένο και ραμμένο για το run n’ gun παιχνίδι της ACB και ειδικά των Βάσκων, ο Έλληνας sniper θα βρει την ευκαιρία να δώσει πλάτος στις ικανότητες του, να βελτιωθεί στην άμυνα και την πάσα και κυρίως να καταφέρει να ανταποκριθεί στην ταχύτητα και την σκληράδα του τοπ επιπέδου. «Δεν είναι ότι είναι διαφορετικό το μπάσκετ που παίζεται εκεί – απλώς πρέπει να κάνεις τα ίδια πράγματα 2 φορές πιο γρήγορα» – αυτή είναι η μόνιμη επωδός παικτών και προπονητών όταν τους ρωτάς για την Ευρωλίγκα.
Ξέρω, αυτά αργούν. Το ζήτημα είναι η Μανίλα, η πρώτη μεγάλη πρόκληση μιας γαλανόλευκης καριέρας που έχει όλα τα εχέγγυα να είναι μακρά και επιτυχημένη. Με τον Παπανικολάου να βαδίζει πια στα 33, ο «Ρόγκα» είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, σε συνδυασμό με τον 29χρονο Παπαπέτρου. Το θρασύ, νεανικό παιχνίδι του είναι αυτό που χρειάζεται μια Εθνική που έχει προσευχητάρι την ομαδικότητα και τον αλτρουισμό. Καλές οι πάσες, οι έξτρα πάσες, οι έξτρα παραπάνω πάσες, αλλά κάποιος πρέπει να βάζει τη μπάλα στο καλάθι. Με τον Παπαπέτρου να μην έχει ακόμα πετάξει από πάνω του την αμφιβολία μετά την κάκιστη χρονιά στο Βελιγράδι, τον Παπανικολάου να είναι ο τεχνικός που σφίγγει όποιο παξιμάδι χαλαρώνει και την υπόλοιπη περιφερειακή γραμμή να εξαρτάται από το πρώτο-δεύτερο σουτ για να φτιάξει την εύθραυστη ψυχολογία της, το ψυχρό παιχνίδι του νεαρού πλάγιου μπορεί να γίνει το αποκούμπι της ομάδας στο σετ παιχνίδι, αλλά και η αιχμή του δόρατος στο ανοιχτό γήπεδο αν η άμυνα το επιτρέψει.
Σύμφωνοι, η φανέλα είναι βαριά και τα φώτα μπορούν να ζαλίσουν πολύ πιο έμπειρους από τον Ρογκαβόπουλο. Μπορεί να περάσει και να ακουμπήσει ελάχιστα, ψαρωμένος πρωτοετής που διστάζει να σηκώσει το χέρι του στην τάξη. Ίσως όμως προσθέσει στο καύσιμο της Εθνικής εκείνα τα οκτάνια που λείπουν. Έτσι όπως είναι φτιαγμένο το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο θρίαμβος από την αποτυχία απέχουν ένα, το πολύ δύο ματς.
