Με ταυτότητα νικητή στο Γιαντ Ελιάου

Όσοι πηγαίνουν στα γυμναστήρια και κάνουν διάδρομο ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να τρέχουν στο επίπεδο 20 για πολύ ώρα. Το συνεχόμενο σπριντ είναι ότι πιο εξουθενωτικό μπορεί να κάνει ένας αθλητής. Γιαυτό και δεν υπάρχει κανένας που να είναι ενεργός αθλητής και να μην θαυμάζεις εκείνους τους ελάχιστους που κάνουν πρωταθλητισμό στον μαραθώνιο και επιτυγχάνουν χρόνους κοντά στις 2 ώρες για να τρέξουν απόσταση 42 χιλιομέτρων! Αυτό σημαίνει ότι τρέχουν επί 120 συνεχόμενα λεπτά με ταχύτητα 21 χιλιομέτρων…Μόνο αν είναι κάποιος βιονικός μπορεί να κάνει τέτοιο κατόρθωμα. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για την Ευρωλίγκα της περιόδου 2016-17, πρέπει να την έχουμε κάπως έτσι στο μυαλό μας: Σαν ένα μαραθώνιο μεταξύ κορυφαίων αθλητών όπου οι πάντες έκαναν σπριντ στο κόκκινο από την αρχή ως το τέλος…Και είναι μεγάλη επιτυχία για τις δύο ελληνικές ομάδες που παίρνουν μέρος σε αυτή την κορυφαία κούρσα το γεγονός ότι όχι απλά επιβιώνουν, αλλά πρωταγωνιστούν σε μια εποχή που η χώρα καταρρέει…

Κάπως έτσι φτάσαμε απόψε στην τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκα, σε ένα παιχνίδι κλειδί στην προσπάθεια που κάνει ο Παναθηναϊκός να κλειδώσει οριστικά και αμετάκλητα το πλεονέκτημα έδρας απέναντι στην ιστορική Μακάμπι που έχει ήδη αποκλειστεί. Οι πράσινοι έχουν κάνει ένα εκπληκτικό σπριντ στο φινάλε με επτά νίκες σε εννέα αγώνες, έφτασαν στο 18-11 και με νίκη στο Γιαντ Ελιάου παίρνουν την τέταρτη θέση χωρίς να νοιάζονται για το τι κάνουν οι άλλοι μνηστήρες της επίμαχης θέσης. Υπάρχουν και άλλα σενάρια με το ίδιο αποτέλεσμα. Αν για παράδειγμα νικήσει η Μπασκόνια την Ζαλγκίρις, ή αν χάσει η Εφές από την Ρεάλ ή, η Μπαρτσελόνα νικήσει την Φενέρ, πάλι ο Παναθηναϊκός θα πάρει την τέταρτη θέση ακόμη και αν χάσει στο Τελ Αβίβ, αλλά για την φορμαρισμένη ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ, αυτή η πιθανότητα είναι προφανώς έξω από κάθε σκέψη της. Οι πράσινοι ξέρουν ότι κρατούν την τύχη τους στα χέρια τους, γνωρίζουν ότι η πληγωμένη αποψινή αντίπαλος θα κάνει τα πάντα για να μην κλείσει την Ευρωλίγκα με εντός έδρας ήττα και θα είναι έτοιμοι. Αλλωστε ένας από τους λόγους που ο Παναθηναϊκός είναι αγκαλιά με το πλεονέκτημα έχει να κάνει με την νίκη της Μακάμπι επί της Φενέρ μέσα στην Πόλη τον προηγούμενο μήνα. Αυτό και μόνο το αποτέλεσμα αρκεί για να μην υποτιμήσει η ελληνική ομάδα την αντίπαλο της. 

Η Μακάμπι, λοιπόν, κλείνει απόψε στο ιστορικό Γιαντ Ελιάου μία ακόμη απογοητευτική σεζόν. Οι αποφάσεις που πήρε η διοίκηση της ομάδας τα τελευταία χρόνια στην στελέχωση τόσο σε επίπεδο παικτών, όσο και σε εκείνο των προπονητών αποδείχθηκαν η μία χειρότερη από την άλλη. Η πίεση για άμεσα αποτελέσματα, έσπρωξε σε επιλογές που υποθετικά θα έσωζαν την Μακάμπι και με ένα μαγικό τρόπο θα την έκαναν σε ένα βράδυ πρωταγωνίστρια και πάλι. Ο Γκούντελοκ, ο Γουίμς, ο Ρότσεστι και όχι μόνο αυτοί συνθέτουν ένα μεγάλο αριθμό εξαιρετικά ταλαντούχων παικτών που πήραν την φανέλα της πιο ιστορικής ομάδας του Ισραήλ για να βάζουν κάθε βράδυ από 30 πόντους και να κερδίσουν την Ευρωλίγκα. Αν ήταν τόσο εύκολο θα το έκαναν όλοι… Και δεν είναι… 

Η απόφαση να δίνουν την ομάδα σε ένα ντόπιο προπονητή γιατί υποθετικά αυτό θέλει ο κόσμος και μετά από λίγο να τον απολύουν για να φορτώσουν τα αποτυχημένα αποτελέσματα, είναι το δεύτερο κομμάτι του δράματος. Εγινε και πέρυσι, έγινε και φέτος, το ίδιο ακριβώς σενάριο με τα ίδια αποτελέσματα…Κάποιοι δεν μαθαίνουν το μάθημα τους και η μεταβίβαση της εξουσίας από τους Μιζράχι και Φέντερμαν στα  νεότερα μέλη των οικογενειών τους έχει αποδειχθεί επώδυνη διαδικασία εκμάθησης του πως πρέπει να διοικείται μια ομάδα μπάσκετ στο επίπεδο της Ευρωλίγκα. 
Πως κλείνει την σεζόν η Μακάμπι: Με τον Βίκτορ Ραντ (9.8 π.) τον βετεράνο Ντέβιν Σμιθ (9.5 π., 5.5 ριμπ.) και τον νεοφερμένο Ντάϊαμον Σίμπσον (10.0 π., στα τελευταία πέντε ματς) να παίρνουν την ευθύνη και την ομάδα να προσπαθεί λίγο περισσότερο στο κομμάτι της ενέργειας, κάνουν ότι μπορούν για να κλείσει η σεζόν με αξιοπρεπή τρόπο. Τα κενά, όμως, που έχει η Μακάμπι στην άμυνα – αν παρατηρήσει κανείς τους αμυντικούς συντελεστές είναι σε όλες τις κατηγορίες μέσα στους χειρότερους της Ευρωλίγκα- ήταν όλη την χρονιά ο λόγος που η ομάδα έχανε από αντιπάλους με λιγότερο ταλέντο. 

Αντίθετα ο Παναθηναϊκός με την επιστροφή του Γκιστ και την απομάκρυνση του Τζεντίλε βρήκε τις ισορροπίες του, επέστρεψε ο Καλάθης στον δρόμο του …Θεού και με τον Μαικ Τζέϊμς να παίζει περισσότερο τον ρόλο του εκτελεστή (12.7 π.), τον Σίνγκλετον να κάνει την καλύτερη χρονιά της καριέρας του (12.2 π., 5.9 ρ., ) και τον Ρίβερς να βάζει μεγάλα σουτ  (11.1 π.) κάθε κομμάτι του παζλ μπήκε στην θέση του. 

Ο Πασκουάλ μπορεί να έχει την φήμη του ταλαντούχου επιθετικού προπονητή, αλλά στην Αθήνα αποδεικνύει ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό: Εδωσε ταυτότητα νικητή στην ομάδα του με σεβασμό στα βασικά του μπάσκετ. Ασχολήθηκε πρώτα με την άμυνα, (τρίτη καλύτερη στην διοργάνωση) έδωσε την επιθετικότητα που της αρμόζει (δεύτερη στα κλεψίματα) και εκμεταλλευόμενος τους ημίψηλους του (Νίκολς, Γκιστ, Σίνγκλετον) έχει κάνει τις αλλαγές σε όλα τα σκριν εφιάλτη για κάθε αντίπαλο. 

Αντί επιλόγου: Ο Παναθηναϊκός των τελευταίων αγωνιστικών παίζει καλά όχι μόνο στο ΟΑΚΑ, αλλά και μακριά από το κάστρο του. Το επίπεδο συγκέντρωσης των παικτών έχει ανέβει, η ψυχολογία τους βρίσκεται στο μάξιμουμ. Το μόνο που χρειάζεται απόψε είναι να κάνει το ίδιο και να φροντίσει να μην έχει νεκρά διαστήματα, γιατί σε αυτό το σημείο έχει ακόμη θέμα, ειδικά όταν ο προπονητής ξεκινάει το ροτέϊσον και έρχονται παίκτες από τον πάγκο, χωρίς να είναι απόλυτα έτοιμοι για να μπουν στην φωτιά! Απόψε δεν έχει τέτοια …χαζά – σαν το τέταρτο δεκάλεπτο στην Μπασκόνια για παράδειγμα, όπου για μερικά λεπτά χαλάρωσης πήγε να χαλάσει όλη η δουλειά…