Η ιστορία του Τονάλι με τη Μίλαν παραπέμπει σε εποχές ποδοσφαιρικού ρομαντισμού, δημιουργίας ειδώλων και μονιμότητας. Ουδεμία σχέση με την σημερινή συνεχόμενη αλλαγή φανέλας, συνήθειας και κατάστασης μισθοδοσίας των ποδοσφαιριστών στο υψηλό επίπεδο.
Ο 23χρονος Σάντρο ουδέποτε έκρυψε πως ήταν οπαδός της Μίλαν από παιδί και γι’ αυτό την διάλεξε όταν παράλληλα τον ήθελε και η αιώνια… εχθρός Ίντερ. Μέσα σε τρία χρόνια παρουσίας του στους «ροσονέρι» όχι απλώς καθιερώθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο από την πρώτη στιγμή να συμβεί, αλλά έγινε και αρχηγός της.
Γεγονός κάτι περισσότερο από μαγικό για ένα παιδί-οπαδό μιας ομάδας που φορά το περιβραχιόνιο στα 23 του χρόνια! Η απόφαση της Μίλαν να υποκύψει στα 70 εκατομμύρια ευρώ της Νιούκαστλ για την παραχώρηση του διεθνή μέσου, προκάλεσε σύμφωνα με ιταλικές πηγές τα δάκρυα του μικρού που δεν είχε σκεφτεί το ενδεχόμενο να φύγει από το Μιλάνο!
Ναι, υπάρχουν ακόμη παιδιά που ονειρεύονται να παίξουν στην ομάδα που αγαπούν για πολλά χρόνια, να κατακτήσουν μαζί της τίτλους, κυρίως όμως να γίνουν… σημαίες της αγωνιζόμενοι για πολλά χρόνια με αυτή. Όπως κάποτε ο Μπαρέζι η ο Μαλντίνι για τη συγκεκριμένη…
Ο Τονάλι προφανώς και δεν έβαζε καν στο μυαλό του το γεγονός ότι τα χρήματα που θα παίρνει θα είναι τετραπλάσια. Ούτε και πως θα αγωνίζεται στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Στο δικό του μυαλό υπήρχε μόνο το κόκκινο και το μαύρο. Τα χρώματα της αγαπημένης του Μίλαν κυρίευαν από την καθημερινότητα μέχρι τα όνειρά του.
Πως αλλιώς να εξηγείται το κλάμα ενός παιδιού 23ων ετών που ανοίγεται μπροστά του η προοπτική καριέρας στο υψηλότερο επίπεδο. Καλή ή κακή αντίδραση, θετικό ή αρνητικό σημάδι ανταγωνιστικού ή μη χαρακτήρα, αυτά θα τα δείξει το μέλλον και η επαγγελματική πορεία του. Δεδομένο είναι πάντως πως ο Τονάλι μας θύμισε άλλες – όχι πολύ μακρινές – εποχές, που τα συναισθήματα ήταν σημαντικότερα από τα χρήματα. Που η αθλητική οικογένεια δεν έμπαινε σε σύγκριση με πλούτη και δόξα.
Η ιστορία του Τονάλι με τη Μίλαν ήταν όμορφη από την αρχή. Συνεχίζει να είναι ακόμη και σε στιγμή αποχαιρετισμού, ίσως και πίκρας του παίκτη γιατί η ομάδα δεν αρνήθηκε δεκάδες εκατομμύρια για να τον πουλήσει. Συνήθως τέτοιες αγάπες κρατούν παντοτινά και τα δάκρυα θα γίνουν χαράς όταν με το καλό κάποια στιγμή επιστρέψει στον δικό του ποδοσφαιρικό παράδεισο για να ξαναπαίξει με τη Μίλαν.