Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω!

Πέρασαν δέκα χρόνια από τη μέρα που έπαιρνε το αεροπλάνο από την πατρίδα του την Πορτογαλία για να έρθει στη μακρινή και παντελώς άγνωση γι’ αυτόν Ελλάδα. Δανεικός από την Πόρτο, μ’ εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Φερνάντο Σάντος, τότε προπονητή του ΠΑΟΚ, άφησε κάθε δυσπιστία στην άκρη για να έρθει στην Τούμπα και ν’ αποδείξει πως είναι ένας διαφορετικός ποδοσφαιριστής. Πλασμένος με τη στόφα του ξεχωριστού, αυτού που «νιώθει» και μέσα από την ανωτερότητά του σε όλα τα επίπεδα μπορεί να συμπαρασύρει συμπαίκτες και όχι μόνο προς τα πάνω, προς το καλύτερο.

Ο λόγος για τον Αντελίνο Βιεϊρίνιο, τον βραχύσωμο μεν αρχηγό του «Δικεφάλου» αλλά τεράστιο σε όλα τα υπόλοιπα, αποδεδειγμένα πλέον … Στα τριάντα τρία του πλέον είναι αυτός που έχει πάρει από το χέρι την ομάδα του και την οδηγεί εκ του ασφαλούς στην επίτευξη των στόχων της. Είναι αυτός που όταν οι συνθήκες καθηλώνουν τους πάντες εκείνος με τη σκέψη του, το πάθος του, την ενέργειά του δίνει το σύνθημα για τη συνέχεια. Δεν το έχει κάνει μια φορά κι ως εκ τούτου επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση.

Λόγω των οικονομικών δυσχερειών της ομάδας του έφυγε τον Ιανουάριο του 2012 με δάκρυα στα μάτια για την Μπουντεσλίγκα και τη Βόλφσμπουργκ, αφού πρώτα αρνήθηκε πεισματικά – συνεπικουρούμενος από τη σύζυγό του – να πάρει μεταγραφή εντός συνόρων ανεξαρτήτως του διόλου ευκαταφρόνητου οικονομικού μεγέθους της οικονομικής προσφοράς που του είχε γίνει. Έφυγε, αφού πρώτα αποχαιρέτισε αυτόν που τον έκανε να δεθεί τόσο μοναδικά με τη συγκεκριμένη ομάδα: τον κόσμο της. Μ’ ένα πουκάμισο δεμένο στη μέση, με τα χέρια ψηλά για να του ανταποδώσει όσα του είχε δώσει ως τότε κι εμφανέστατη τη συγκίνησή του, έκανε το γύρο του γηπέδου δίνοντας μια τελευταία υπόσχεση: «Θα γυρίσω», είχε πει κι όπως για όλα όσα έχει δεσμευτεί έτσι και γι’ αυτό, το έκανε πράξη.

Την τελευταία ημέρα της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου του 2018 ένα αμφίδρομο όνειρο πολλών ετών, συγκεκριμένα έξι, έγινε πραγματικότητα. Παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων που δυστυχώς τις έδειξαν και μεταγενέστερα μέσα από τις συμπεριφορές τους προς αυτόν, ο Βιεϊρίνια γυρνούσε στο ποδοσφαιρικό του σπίτι. Όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε κρύψει ποτέ την αγάπη του γι’ αυτήν την ομάδα μαζί με τη δεδομένη επιθυμία του να γυρίσει. Όχι για να πάρει το … εφάπαξ αλλά για να προσφέρει και να της δώσει αυτό που τόσα χρόνια της έλειπε και του έλειπε, ένα πρωτάθλημα. «Ήρθα για να πάρω τίτλους», είχε δηλώσει και το μάτι του γυάλιζε. Ήξερε καλύτερα από τον κάθε έναν τί εννοούσε λέγοντας αυτές τις λέξεις. Γνώριζε τί τον περιμένε και σ’ ότι αφορούσε τον ίδιον αλλά και σ’ ότι θα είχε ν’ αντιμετωπίσει εν γένει.

Μια από τις βασικές διαφορές σε σχέση με ότι είχε αφήσει πίσω του ήταν η θέση που αγωνίζεται. Ξεκίνησε την καριέρα τους ως εξτρέμ, ως τέτοιος πήγε στη Γερμανία κι εκεί οπισθοχώρησε στη θέση του δεξιού οπισθοφύλακα. Πίστευε πως επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη θα γύριζε και στην αγαπημένη του θέση, όμως η τύχη του επιφύλασε ένα περίεργο παιχνίδι. Με τον Λεβέκ έξω και το αριστερό άκρο της άμυνας να χωλαίνει, ο Ραζβάν Λουτσέσκου τον μετέφερε εκεί. Μπορεί να μην .. ενθουσιάστηκε αλλά όπως έκανε πάντα έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για το σύνολο και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό με συνέπεια τη … μονιμοποίησή του σ’ αυτόν το ρόλο.

Η ηγετική του φυσιογνωμία δέσποζε μέσα κι έξω από τ’ αποδυτήρια. Στις πλέον δύσκολες στιγμές δεν κρύφτηκε ποτέ. Αντιθέτως ήταν ο πρώτος που έβγαινε μπροστά αναλαμβάνοντας ευθύνες. Κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει τί έκανε πέρσι στο περιβόητο ματς με την ΑΕΚ, όταν εκείνος και μόνον εκείνος είχε το θάρρος να απευθυνθεί αποτρεπτικά προς τον Ιβάν Σαββίδη, όταν εκείνος εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο και να μιλήσει ακόμη πιο έντονα για τον ίδιο λόγο στον Λούμπος Μίχελ. Δεν ήταν κάτι που το κάνει κάποιος εύκολα και πολλώ δε περισσότερο στις συγκεκριμένες συνθήκες. Παρά την πικρία και την απογοήτευση με όλα όσα συνέβησαν σ’ εκείνα τα δυο ματς, ήταν αυτός που μπήκε μπροστά δίνοντας το σύνθημα της αντεπίθεσης και δυο μήνες μετά από το δικό του πόδι έμπαινε το γκολ στο ΟΑΚΑ για την κατάκτηση του Κυπέλλου με λογική συνέπεια ένα μοναδικό ξέσπασμα και σε πανηγυρισμούς και σε δηλώσεις αμέσως μετά.

Η σεζόν ξεκίνησε με μια σφοδρή απογοήτευση, την αποτυχία εισόδου στους ομίλους του Champions League από τους συμπατριώτες του της Μπενφίκα. Άλλο ένα όνειρο για τον ίδιο. Ποτέ όμως δεν το έβαλε κάτω δίνοντας το παράδειγμα και στους υπόλοιπους. Δεν είναι από αυτούς που … λατρεύουν τις προπονήσεις και πάλι όμως είναι από αυτούς που πηγαίνουν πρώτοι και φεύγουν πολύ ώρα μετά το τέλος της δοκιμάζοντας τις ικανότητες του Πασχαλάκη και του Ρέι μ’ εκτελέσεις φάουλ και πέναλτι. Ρωτήστε τους ίδιους αν κάποιοι δυσπιστείτε …

Για δεύτερη διαδοχική σεζόν ξεκίνησε ως αριστερός οπισθοφύλακας, με την ίδια έντονη διάκρισης και προσφοράς. Έψαχνε το γκολ εξ αρχής αλλά η τύχη δεν του χαμογέλασε, σα να του το κρατούσε για μετά. Κι ότι δεν κατάφερε σ’ έναν ολόκληρο πρώτο γύρο το έκανε στον δεύτερο. Γκολ με τον Αστέρα Τρίπολης σε κρισιμότατο σημείο της αναμέτρησης μ’ εκπληκτική εκτέλεση φάουλ, γκολ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα με την έναρξη της αναμέτρησης μ’ ένα απίθανο σουτ και τη βοήθεια της τύχης, γκολ με τον Άρη με συρτό μακρινό σουτ σε μια στιγμή που η αντίπαλη άμυνα έμοιαζε αδιαπέραστη, γκολ με τον Πανιώνιο σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο, με το δεύτερο να είναι μια άψογη εκτέλεση πέναλτι στο τελευταίο λεπτό της παράτασης που έδωσε και την πρόκριση και τώρα … γκολ – και τί γκολ – με τον Παναιτωλικό.

Με την ομάδα του να βρίσκεται πίσω στο σκορ, με την ψυχολογία όλων να δοκιμάζεται έντονα ήταν – και πάλι – αυτός που πήρε την μπάλα με το στήθος κι εξαπέλυσε μια …. φωτοβολίδα που προσγειώθηκε στο βάθος της αντίπαλης εστίας σηματοδοτώντας την ολική ανατροπή. Η συγκεκριμένη εικόνα μαζί με όλες όσες ακολούθησαν θα μείνουν αξέχαστες στις μνήμες όλων όσων τις έζησαν. Για τους λάτρεις των αριθμών μετράει και τέσσερις ασίστ, σ’ ένα συνολικό πακέτο που έχει κάνει πολλούς να υποστηρίζουν πως εφόσον ο ΠΑΟΚ τα καταφέρει αυτό θα είναι «το πρωτάθλημα του Βιεϊρίνια», κάτι που ο ίδιος αρνείται πεισματικά όχι για τους τύπους αλλά επειδή το εννοεί, το νιώθει και το υποστηρίζει πως όλο αυτό είναι δουλειά όλων. Ιδιοκτησίας, τεχνικής ηγεσίας, συμπαικτών κι όλων των υπόλοιπων μελών της ομάδας.

Μόνο που το τί εστί Αντελίνο Βιεϊρίνια δε σταματάει εκεί, ασχέτως αν τα μάτια των περισσότερων σταματούν σ’ αυτά. Το τί έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια για ανθρώπους που έχουν χρειαστεί τη βοήθειά του σε φιλανθρωπικό επίπεδο είναι κάτι που το γνωρίζει ο ίδιος, η οικογένειά του κι οι άνθρωποι αυτοί, επειδή ο ίδιος έχει ζητήσει να μη δημοσιοποιηθεί κάτι από αυτά. Επειδή δεν ανήκει στη μεγάλη κατηγορία των «δήθεν», αυτών που αγαπούν την προβολή. Επειδή σε όλα του, ακόμη και σ’ αυτό, όπως σε όλα τα υπόλοιπα της ζωής του, είναι ξεχωριστός, γνήσιος έως μοναδικός. Να είναι γερός …