Είναι φανερό ότι στη λήξη της σειράς των τελικών θα μείνει μόνο ένα πράγμα να θυμόμαστε: Το όνομα του πρωταθλητή. Από κει και πέρα λίγα πράγματα μπορούμε να κρατήσουμε και κυρίως το μπάσκετ που (δεν) παίχθηκε μέχρι τώρα. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας οι δύο αιώνιοι τελειώνουν ασθμαίνοντας μια χρονιά. Λιγότερα προβλήματα είχαν όταν συναντήθηκαν την πρώτη από τις μέχρι τώρα εννιά φορές στη Ρόδο πριν από περίπου 10 μήνες για τον τελικό του Super Cup. Ο Ολυμπιακός πήρε με την πιο εύκολη νίκη της σειράς το προβάδισμα με 2-1 δίκαια και επιβεβαιώνοντας για ένα βράδυ τις προβλέψεις που τον ήθελαν εύκολο νικητή. Αλλά οι προβλέψεις στα ντέρμπι αιωνίων είναι απλά…προβλέψεις, σκόνη στον άνεμο που έρχονται και περνάνε το ίδιο γρήγορα. Η θεωρητικά εύκολη επικράτηση του Ολυμπιακού ήταν μέχρι τον τελικό νούμερο 3 ένα ρευστό 1-1 και τη στιγμή που θεωρητικά ο Παναθηναϊκός είχε πάρει μια μεγάλη ώθηση αυτοπεποίθησης σπάζοντας και ένα σερί 14 ηττών οι ερυθρόλευκοι πέτυχαν την πιο άνετη νίκη τους. Για αυτό όταν γίνονται προβλέψεις και αναλύσεις το είπαμε είναι σκόνη στον άνεμο!
Οι δύο ομάδες έφτασαν στο φινάλε μιας χρονιάς με διαφορετικά προβλήματα ο καθένας. Ο Ολυμπιακός είχε να διαχειριστεί μια πολύ δύσκολη κατάσταση, ένα δεύτερο οριακά χαμένο φάιναλ φορ και το πολύ φυσιολογικό ψυχολογικό άδειασμα των παικτών του. Προφανώς και μια αντίστοιχα μεγάλη απογοήτευση. Του πήρε δύο αγώνες για να προσγειωθεί ομαλά στην ελληνική πραγματικότητα. Προηγείται με 2-1 νίκες χωρίς ακόμη να έχει σκοράρει 80 πόντους σε ένα αγώνα. Θυμίζουμε ότι μιλάμε για μια επίθεση που στη μια άκρη της την θαύμασε όλη η Ευρώπη και στην άλλη άκρη της τρομοκράτησε στα (πολλά) καλά της βράδια τις ομάδες της Ευρωλίγκας. Γιατί στο ελληνικό πρωτάθλημα οι 100 πόντοι έμοιαζαν απλά ρουτίνα τα περισσότερα βράδια. Για πολλοστή φορά φέτος οι παίκτες του Μπαρτζώκα έδειξαν ότι έχουν ισχυρά αντισώματα και κυρίως ότι όταν κτυπάνε γύρω τους καμπανάκια συναγερμού και ηχούν στα αυτιά τους πολλά πρέπει ξέρουν πώς να ανταποκριθούν. Ακόμη και αν η απόδοση τους δεν έχει την ίδια λάμψη και το ίδιο λούστρο που είχε τους προηγούμενους μήνες. Αλλά το ζητούμενο αυτή τη στιγμή χρονικά είναι ο τρίτος – εντός συνόρων- τίτλος και από αυτόν απέχουν πια μόλις μια νίκη.
Ο Παναθηναϊκός κλείνει μια χρονιά που για την ώρα θέλει να ξεχάσει γρήγορα. Εκτός αν καταφέρει να γυρίσει από το 1-2 των τελικών οπότε πολλά πράγματα θα είναι διαφορετικά. Τούτη τη στιγμή πάντως ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει να μετράει πάνω από 35 ήττες όλη τη σεζόν, κινδυνεύει μετά από πολλά χρόνια να κλείσει μια περίοδο χωρίς ούτε ένα τίτλο, έστω και αν μιλάμε για ήσσονος σημασίας κατορθώματα όπως η κατάκτηση του Κυπέλλου ή του Super Cup και κυρίως σε μια ατμόσφαιρα πολύ δύσκολη. Κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν βρέθηκε να έχει εννιά ξένους και τελικά την κλείνει με πέντε, έναν λιγότερο δηλαδή από όσους μπορεί να χρησιμοποιήσει. Και στο ΟΑΚΑ οι πλέον σώφρονες αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να έγιναν όλα αυτά με τον απόλυτα λάθος συγχρονισμό αποφάσεων και κινήσεων. Παρότι η δήλωση του Γιώργου Μπαρτζώκα μετά τον πρώτο αγώνα από πολλούς ασχέτους αναλυτές της πολυθρόνας και των social media ερμηνεύτηκε ως προσβολή για τον Παναθηναϊκό ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω οριζοντίως και καθέτως. Έτσι όπως εξελίχθηκε η φετινή χρονιά για τον Παναθηναϊκό, η παρουσία του με μισή ομάδα και πεσμένο ηθικό στους τελικούς μάλλον οδηγούν στο αντίθετο συμπέρασμα. Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να διεκδικεί τον τίτλο, πάλεψε δύο τελικούς, κέρδισε ένα και υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσει τη σειρά στα όρια της και σε πέμπτο τελικό είναι ένα μικρό αλλά όχι ασήμαντο παράσημο. Ο Χρήστος Σερέλης άμαθος και ο ίδιος από τέτοιες καταστάσεις κατάφερε να οδηγήσει ως εδώ ένα καράβι που έμοιαζε με την τέλεια απομίμηση του Τιτανικού. Μερικές θαρραλέες αλλά δύσκολες αποφάσεις που δεν πήρε όπως η αποπομπή του Μπέικον νωρίτερα από τη στιγμή που αυτή ήρθε δεν είναι εύκολες για ένα προπονητή που είχε περάσει όλη την προηγούμενη καριέρα του στο Λαύριο.
Κατά τα λοιπά ο Ολυμπιακός με την επιστροφή Βεζένκοφ-Σλούκα είχε πολύ λιγότερα θέματα να διαχειριστεί στον τρίτο τελικό απέναντι σε ένα αντίπαλο που οι λύσεις του είναι αυστηρά περιορισμένες. Ο Πάρις Λι που αποκτήθηκε για δεύτερος γκαρντ έχει παίξει στη σειρά των τελικών 37,37 και 33 λεπτά και πολύ λογικά ‘’έσκασε’’ στον τρίτο τελικό. Μέχρι εκεί είχε 13 ασίστ και 3 λάθη. Στον τρίτο τελικό ο ίδιος δείκτης έγινε 6-6. Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι ο φιλότιμος Αμερικάνος αλλά γιατί τα πράγματα έφτασαν μέχρι εδώ.
Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός στον τρίτο τελικό βρήκε βοήθεια από παίκτες που μέσα στη σεζόν πρόσφεραν λίγα όπως οι Λούντζης-Μπολομπόι και Πίτερς. Για τα αντισώματα που γράφαμε και νωρίτερα της ομάδας αυτό μοιάζει επίσης πολύ φυσιολογικό.