Να συμφωνήσουμε ότι η αστυνομία δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Είναι δημόσιοι υπάλληλοι με την κακή έννοια, ξενερωμένοι επειδή λαμβάνουν λίγα χρήματα και τους έχουν γίνει μειώσεις, φοβούνται το τι θα αντιμετωπίσουν και δεν θέλουν να εξασκούν ορθά τα καθήκοντά τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι άπαντες γνώριζαν τις δυσκολίες του επαγγέλματος, αλλά συνειδητά θέλησαν να εισέλθουν στο αστυνομικό σώμα. Οπότε τα παραπάνω δεν θα έπρεπε να αποτελούν δικαιολογία. Όπως εξίσου βέβαιο είναι το γεγονός ότι αν σύλληψη – καταδίκη ήταν υπόθεση 24 ωρών, τότε θα υπήρχαν μάλλον καλύτερες προθέσεις από τους αστυνομικούς, που είναι μάρτυρες στις δίκες και που μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να πραγματοποιηθούν, τα προσωπικά τους στοιχεία βρίσκονται σε… ακατάλληλα χέρια και οι απειλές που δέχονται είναι συνεχείς. Στην Αγγλία για παράδειγμα την Κυριακή ο οπαδός της Μπέρμιγχαμ χειροδίκησε εναντίον ποδοσφαιριστή της Άστον Βίλα και τη Δευτέρα υπήρξε απόφαση για 14 εβδομάδες φυλακή και 10 χρόνια εκτός γηπέδων. Απλό. Και τελευταίο για τις αστυνομικές δυνάμεις, έχει καταντήσει κουραστική για όλους τους υπόλοιπους η χρήση χημικών σε κάθε ευκαιρία.
Να περάσουμε στο βασικό πρόβλημα που είναι οι ομάδες. Δικαίωμα για κροκοδείλια δάκρυα δεν έχει κανείς. Ούτε καν ο Παναθηναϊκός με αφορμή τα χθεσινά. Επί διοίκησης Αλαφούζου κάποιοι από τους σεκιούριτι ήταν οργανωμένοι, οι οποίοι όλως τυχαίως στα ντέρμπι της λεωφόρου βρίσκονταν πίσω από τον πάγκο της φιλοξενούμενης ομάδας. Και οι τέσσερις μεγάλες ομάδες έχουν οργανωμένους στις τάξεις τους – και δεν εννοώ σεκιούριτι που έτσι κι αλλιώς έχουν -, συνήθως τεράστιων διαστάσεων, τους οποίους έχουν βαφτίσει ασφάλεια της ομάδας. Στα ντέρμπι μάλιστα, λαμβάνουν έξτρα κόσμο για να… περιφρουρεί στον περιβάλλοντα του αγωνιστικού, χώρο. Ειλικρινά περιμένει κάποιος αυτοί, να μιλήσουν για τους άλλους οπαδούς; Να τους αποτρέψουν; Ή ότι θα ελέγξουν τον εαυτό τους; Ή πιστεύει κάποιος ότι δεν γνωρίζουν τα πάντα; Ή θεωρεί κανείς ότι οι ομάδες δεν ξέρουν ποιοι δημιουργούν τα μπάχαλα, όταν οι πρόεδροι, ιδιοκτήτες, αντιπρόεδροι ή διευθυντές επικοινωνίας βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι συνομιλίας;
Πριν από περίπου δέκα χρόνια βρισκόμενος σε ένα γήπεδο, όπου εκείνο το ντέρμπι είχε ολοκληρωθεί, με δυσκολία πάντως, η χρήση δακρυγόνων είχε φέρει ποδοσφαιριστές, παράγοντες και δημοσιογράφους πιο κοντά, στον ίδιο χώρο. Ο ένας πρόεδρος απευθυνόμενος στον άλλο ουσιαστικά τον έθεσε ενώπιον των ευθυνών του, λέγοντάς του ότι αυτά παθαίνει όποιος θέλει να έχει συναναστροφές με αυτούς και έχει την ψευδαίσθηση ότι τους ελέγχει. Ο έτερος των προέδρων απάντησε απολογούμενος ότι δεν έχουμε χρήματα και προσπαθούμε να τους έχουμε κοντά. Τότε ήρθε ο πιο σωστός παραλληλισμός, δεν θυμάμαι για να είμαι ειλικρινής αν τέθηκε από τον πρόεδρο της μιας ομάδας ή από κάποιον παρευρισκόμενο: Αυτοί είναι σαν να έχεις έναν κροκόδειλο στο μπάνιο σου. Τον ταΐζεις, τον ταΐζεις, τον ταΐζεις. Μια μέρα που θα πεινάσει παραπάνω απ’ όσο τον έχεις ταΐσει, θα σου φάει το χέρι.
Αναφορικά στη διοργανώτρια αρχή, μπορεί να λάβει το βίντεο του χθεσινού αγώνα και να αποφασίσει, επιτέλους, να αλλάξει την εικόνα που θέλει δικαίωμα παρουσίας εντός γηπέδου, να έχουν παράγοντες, μπράβοι και άλλοι που στο τέλος μόνο προβλήματα ξέρουν να δημιουργούν. Φεύγουν από το γήπεδο οι παίκτες με 200 σφυγμούς, χωρίς να προκαλούν, και είναι οι επαγγελματίες παρατρεχάμενοι να πουλάνε οπαδιλίκι, φτηνής προέλευσης. Και μάλιστα με διαπίστευση…