Το βράδυ της Πέμπτης στο Μαρούσι απαντήθηκε σε σημαντικό βαθμό το ερώτημα που συνοδεύει το χτίσιμο της φετινής Φενέρμπαχτσε από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δηλαδή, πως γίνεται να στηθεί ένα ρόστερ με ένα λογικό δημιουργό (Σλούκας) και έναν ανακατωσούρα, έναν εκτελεστή ολκής (Μπογκντάνοβιτς) και…τίποτα άλλο στις θέσεις 1-2.
Ο Νάναλι είναι “3”, ο Μαχμούτογλου διακοσμητικός, τι θα γίνει αν χτυπήσει ένας από τους δύο πρώτους; σημειωτέον, το τουρκικό πρωτάθλημα είναι…κανονικό, όχι ματσάκια προπόνησης με 2-3 εξαιρέσεις. Καθόλου τυχαία, η Φενέρ υπέστη 6 από τις 12 ήττες της όταν ο Μπογκντάνοβιτς τέθηκε νοκ άουτ.
Όταν όμως ο Έλληνας πλέι-μέικερ και ο Σέρβος φονιάς είναι καλά, παίζουν για τέσσερις. Και το λένε και οι αριθμοί.
Ο Μπογκντάνοβιτς τελείωσε τα δύο παιχνίδια της Αθήνας με 48 πόντους με 19/27 σουτ (10/14 τρίποντα), 13 ριμπάουντ, 10 ασίστ, 4(!) μπλοκ και μόλις 3(!!!) λάθη, παίζοντας για 68:47 με την άμυνα του Παναθηναϊκού να προσπαθεί να τον προλάβει. Με ωριμότητα 35άρη που παίρνει το σωστό σουτ και δίνει την έξυπνη ασίστ. Μακριά ή κοντά, με ντράιβ ή τρίποντο, με ντρίμπλα ή εν στάσει.
Ο Κώστας Σλούκας είχε στο αντίστοιχο διάστημα 3 πόντους με 1/10 σουτ, αλλά κάπου εκεί τελειώνουν τα αρνητικά. 12 ασίστ για 3 λάθη σε σε 58:31, ψύχραιμη καθοδήγηση της ομάδας, σαν παίκτης που ξαφνικά ξέχασε να σκοράρει. Ποιος ο Σλούκας, ο παίκτης που τον συνηθίσαμε σαν game-changer από τον πάγκο με άμεσο σκοράρισμα. Όχι τυχαία, ο Έλληνας γκαρντ ξεπέρασε για πρώτη φορά φέτος στην καριέρα του τις 100 ασίστ σε σεζόν.
Η τετράδα Καλάθη – Τζέιμς – Παππά – Φελντέιν είχε στα δύο ματς του Ο.Α.Κ.Α: 62 πόντους με 23/59 σουτ (39%), 18 ασίστ για 9 λάθη. Ειδικά από τη θέση “2”, ο Παναθηναϊκός πήρε 13 πόντους (Παππάς 10, Φελντέιν 3) από τους 133 που σκόραρε, ποσοστό μόλις 9.8%.
Έχοντας χάσει λοιπόν κατά κράτος τη μάχη της περιφέρειας, ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να ελπίζει σε πολλά απέναντι σε Ούντο-Βέσελι – Κάλινιτς. Τουλάχιστον όχι με τον Γκιστ να αγωνίζεται 14΄ ανά αγώνα και να είναι πρακτικά αόρατος και τον Σινγκλτον να εμφανίζεται μόνο στο δεύτερο ματς.
Μακριά πάντως από τα (ενδεικτικά) νούμερα, η αλήθεια του γηπέδου έδειξε ξεκάθαρα πως η καλύτερη ομάδα βαδίζει προς το Final-4 της Πόλης. Η ψυχραιμία με την οποία η Φενέρμπαχτσε διαχειρίστηκε τα τελευταία λεπτά του θρίλερ της Πέμπτης το απέδειξε ξεκάθαρα: οι φιλοξενούμενοι αναζήτησαν επίμονα και βρήκαν τα miss-match που τους έδωσαν τελικά τη νίκη. Μία με τον Ούντο απέναντι στον Ρίβερς χαμηλά, δεύτερη με το Ντατόμε Vs. Φελντέιν που έφερε το ελεύθερο τρίποντο του Μπογκντάνοβιτς που αποδείχτηκε νικητήριο.
Το αισθανόταν και ο ανυποψίαστος που βρισκόταν στο γήπεδο: “εντάξει, καλύτεροι είναι, φαίνεται. Πιο δουλεμένοι, με ισχυρότερη προσωπικότητα, πιο ποιοτικοί. Ας κλέψουμε ένα τώρα, και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει μετά”.
Στην άλλη πλευρά αντιπαρατάχθηκαν η αποτελεσματική αλεγκρία του Μάικ Τζέιμς, ο παροδικός οίστρος του Κέι-Σι Ρίβερς, μικρό-εκλάμψεις των Σινγκλτον – Μπουρούση και όχι πολλά περισσότερα. Ειδικά στο δεύτερο παιχνίδι, το ρητό που θέλει την ομάδα που δυσκολεύεται να καταφεύγει πρώτα στο ένστικτό της αποδείχτηκε πανηγυρικά, αφού ο Τσάβι Πασκουάλ πάσχιζε σε κάθε τάιμ άουτ να πείσει τους παίκτες του να μην παίρνουν το πρώτο διαθέσιμο σουτ που βρισκόταν διαθέσιμο. Στη δε άμυνα, είχε στηθεί διαγωνισμός χαμένων περιστροφών και ασυνενοησίας, αφού ο Μπογκντάνοβιτς δεν πίστευε στην τύχη του όταν οι αμυντικοί πέρναγαν κάτω από τα σκριν και του έδιναν ελεύθερα τρίποντα.
Αλλά επειδή η οργανική χημεία των ομάδων προκύπτει όχι από τύχη αλλά από σχεδιασμό, μετρήστε πόσοι από τους πρωταγωνιστές της Φενέρ ήταν παρόντες στην περσινή ομάδα.
Ακριβώς. Όλοι. Του προπονητή συμπεριλαμβανομένου.
Στην απέναντι πλευρά, μόνο οι Καλάθης – Γκιστ – Φελντέιν θύμισαν την ομάδα που “σκουπίστηκε” από τη Λαμποράλ, αφού ο Παππάς ήταν εκτός rotation από τον Τζόρτζεβιτς. Ο τελευταίος έφυγε για να έρθει ο Πεδουλάκης. Ο οποίος αποχώρησε για να προκύψει ο Πασκουάλ.
Το σημαντικό στην ανάλυση του διαφαινόμενου αποκλεισμού είναι να μην θεωρηθεί ότι ο Παναθηναϊκός έχασε την πρόκριση στο F4 στις λεπτομέρειες. Στην πραγματικότητα, οι πράσινοι έχασαν στα βασικά: οργάνωση, χημεία, ομοιογένεια, υπομονή, αντοχή στις αναποδιές, σωστές επιλογές παικτών και προπονητή και στήριξη τους. Και όσο θα συνεχίσουν να αντιλαμβάνονται τις χρονιές σαν one-hit wonder, το φαινόμενο θα επαναλαμβάνεται μέχρι εξαντλήσεως.