Σύμφωνοι, η βραδιά ανήκει πιο πολύ από όλους στον Χρήστο Σερέλη, αλλά ας κάνουμε μια βόλτα πίσω στο χρόνο. Ο Ντουέιν Μπέικον έκανε ντεμπούτο στις 3 Νοέμβρη του περασμένου έτους απέναντι στην Παρτίζαν, ως επιλογή που λίγο ως πολύ επιβλήθηκε στον Ντέγιαν Ράντονιτς, ο οποίος ήταν σε αναζήτηση ψηλού που θα κάλυπτε αμφότερες τις θέσεις «4» και «5». Σχεδόν χωρίς να γνωρίζει τα ονόματα των συμπαικτών του ο Αμερικανός πήρε 15 σουτ (4/15) και 9 βολές (8/9), το όλον κοντά στις 20 κατοχές. Με δύο λόγια, αντιμετωπίστηκε ως ο θαυματοποιός που ήρθε να σώσει μια ομάδα άσχετων από την ατίμωση και τον εξευτελισμό. Αν πιστεύετε πως οι υπόλοιποι ένιωσαν φανταστικά στο ρόλο των ιθαγενών, ξανασκεφτείτε το.
Εκείνο το βράδυ ο Ντέγιαν Ράντονιτς πιθανώς να έχασε την εμπιστοσύνη της ομάδας του – στον βαθμό τουλάχιστον που την είχε. Ο πελαγωμένος Μαυροβούνιος πέρασε μέσα σε δύο μήνες από τη συνθηκολόγηση στην παραίτηση την ώρα που ο σούπερ σταρ έπαιζε στον δικό του, τρελό ρυθμό, χωρίς να χολοσκάει για το ομαδικό αποτέλεσμα. Τον μήνα του μέλιτος ακολούθησε η απότομη πτώση. Η αδιαμφισβήτητη κλάση του έφερε χειροκρότημα όταν στις 30 Δεκεμβρίου έβαλε 30 στον Ολυμπιακό παίζοντας μόνος του, με την ομάδα του να χάνει 71-95.
Παρντόν δηλαδή, αλλά αν κάποιος χειροκροτείται επειδή κάνει ό,τι του καπνίσει και την ίδια στιγμή δεν υπάρχει εντός ομάδας ο παραμικρός μηχανισμός, πρώτα από τον προπονητή και στη συνέχεια από την υπόλοιπη διοικητική ομάδα, προκειμένου να μπει ένα στοιχειώδες χαλινάρι σε όλη αυτή την ασυδοσία, για ποια ακριβώς ομάδα μπορεί να μιλήσει κανείς;
Φυσικά, η ευθύνη δεν είναι μόνο του Μπέικον, όσο κακή νοοτροπία κι αν έχει, όσο προκλητική κι αν είναι η γλώσσα του σώματος του – ένα κινούμενο «δε βαριέσαι» που έχει την κλάση να είναι ο καλύτερος SF της Ευρωλίγκας. Αν σαν σύλλογος υποδέχεσαι κάποιον σαν Μεσσία, τότε δεν είναι να απορείς που ο ίδιος αντιμετωπίζει τους συμπαίκτες του ως ακόλουθους και την ομάδα ως αναγκαίο κακό.
Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε τίποτα παραπάνω από μια ανάσα αισιοδοξίας με τη νίκη – ανατροπή επί του Αστέρα. Τα δομικά του προβλήματα παραμένουν σε μια σεζόν κωμικοτραγικής διαχείρισης, στην οποία ένας εκ των Γκριγκόνις–Τόμας θα δηλώσει παύση εργασιών μετά το τέλος της Ευρωλίγκας και ένας, μπορεί και δύο Αμερικανοί σκόρερ μπορεί να κοιτάζουν από τον πάγκο ντυμένοι με κάτι κουλ από την γκαρνταρόμπα τους. Ρεαλιστικά μιλώντας, οι πιθανότητες να σωθεί οτιδήποτε στο εγχώριο πρωτάθλημα είναι ελάχιστες δεδομένου του ανταγωνισμού.
Τι μένει;
Να μπουν, έστω και τον Μάρτη, κάποιες αρχές. Τι ειρωνεία, στα αλήθεια, ότι χρειάστηκε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του ένας πρωτόπειρος προπονητής στην Ευρωλίγκα, ο οποίος σε επίπεδο ελληνικού πρωταθλήματος πάλευε μέχρι πρότινος να αποφύγει τον υποβιβασμό. Ο Σερέλης πέταξε κυνικά το μπαλάκι στον σούπερ σταρ, τραβώντας γραμμή και καλώντας τον να διαλέξει σε ποια πλευρά της θα σταθεί.
Το ευτυχές σενάριο για όλες τις πλευρές θα είναι να αποφασίσει ο παίκτης να μπει σε διαδικασία ενσωμάτωσης – από αυτό ούτως ή άλλως θα εξαρτηθεί το μέλλον του στην Αθήνα. Αυτή τη στιγμή το σενάριο δε συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες, αλλά τη φετινή σεζόν στο Μαρούσι, κανείς δε διανοείται να διακινδυνεύσει οποιαδήποτε πρόβλεψη.