Ότι κι αν ακολουθούσε την τραγωδία των Τεμπών, στο σιδηροδρομικό δυστύχημα που σημειώθηκε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου θα λογίζονταν ως «κενό»….
Ένα αποτρόπαιο συμβάν που κόστισε τη ζωή σε πενήντα επτά – στην πλειοψηφία τους – νέων ανθρώπων, ενώ άλλοι – τουλάχιστον – είκοσι τραυματίες νοσηλεύονται κι αμέτρητοι συγγενείς, φίλοι κι όχι μόνον υποφέρουν αλλά – δυστυχώς – θα συνεχίσουν να υποφέρουν.
Αιτία κι αποτέλεσμα
Μια θλιβερή πραγματικότητα η οποία ήρθε ν’ αποκαλύψει τη διαχρονική αναλγησία όλων αυτών που – ανέκαθεν – έχουν τις ζωές όλων στα χέρια τους και με τις αποφάσεις τους, τις επιλογές τους, που (καθ)ορίζονται από το ίδιον συμφέρον κι όχι από το κοινό καλό, τις (καθ)ορίζουν, όπως δυστυχέστατα συνέβη – και – την περασμένη Τρίτη.
Εξ ου κι μαζικός θρήνος όλων που προήλθε από το θάνατο τόσων ανθρώπων μα αντανακλά και την ψευδεπίγραφη και συνάμα αποδεδειγμένα εύθραυστη κανονικότητα που άπαντες βιώνουν, μέχρι να έρθει το γεγονός που αποκαλύπτει την τρομακτική αλήθεια για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Υπάρχουν ευθύνες και πέρα από την οποιαδήποτε σκοπιμότητα μπορεί και βρίσκει το κουράγιο ο οιοσδήποτε να προσδώσει χρώμα και ταυτότητα στην ενοχή η αλήθεια είναι μία κι αγγίζει όλους είτε γι’ αυτά που έκαναν είτε γι’ αυτά που δεν έκαναν, βάζοντας στην όλη εξίσωση και την ατομική ευθύνη του κάθε ενός.
Η εξέλιξη των ισχυρότατων συναισθημάτων
Την ανείπωτη οδύνη που μπήκε και κατέλυσε τις ψυχές όλων στη χώρα διαδέχθηκε η οργή, που – μεταξύ άλλων – εκδηλώθηκε και στα γήπεδα, όπου παραδοσιακά εκφράζεται η λαϊκή συναίσθηση. Κατάθεση στεφάνων, συνθήματα, πανό, σιγή ενός λεπτού κι άλλες δράσεις ήρθαν να ενισχύσουν αυτήν τη συλλογική κραυγή οδύνης, πένθους κι αγωνίας για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με την ελπίδα και την προσδοκία να μην είναι άλλη μία τραγωδία, που για όλους όσοι δεν έχουν εμπλοκή με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θα «σβήσει» στην πάροδο του χρόνου με τη – σχεδόν – υποκριτική επωδό «ποτέ ξανά».
Υποκριτική από τη στιγμή που ποτέ δε γίνονται όλα όσα πρέπει να γίνουν ενώ παρέχονται όλες οι προϋποθέσεις, ώστε να υποστηριχθεί ρεαλιστικά η συγκεκριμένη φράση. Για τους περισσότερους είναι απλά …. λέξεις. Για κάποιους άλλους είναι …. αριθμοί. Γι’ αυτούς – όμως – των οποίων την πόρτα χτύπησε το κακό δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι η ίδια τους η ζωή, που ποτέ πια δε θα είναι η ίδια. Όπως έχει γίνει πολλάκις κατά το παρελθόν στην ίδια περιοχή των Τεμπών κι όχι μόνον….
Άνθρωποι χάθηκαν, οι δικοί τους άνθρωποι, αυτοί που τους μεγάλωσαν με αγωνίες, κόπους και θυσίες, αυτοί που τους γνώρισαν, τους αγάπησαν, τους λάτρεψαν καταδικάστηκαν να ζήσουν χωρίς αυτούς πια ….. Γιατί; Καμία απάντηση, ποτέ δεν πρόκειται να καλύψει στο απειροελάχιστο τις ανθρώπινες απώλειες. Κανείς και τίποτα δεν μπορούν να είναι ικανά να επουλώσουν τις πληγές που άνοιξαν το καταραμένο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου και δε θα κλείσουν ποτέ τόσο σ’ αυτούς που έφυγαν, όσο και στους δικούς τους που άφησαν πίσω τους…
Σεβασμός στον ανείπωτο ανθρώπινο πόνο
Επίσης, το πένθος είναι ιερό κι απαιτεί τον απόλυτο σεβασμό όλων και την αντίστοιχη σιωπή. Δικαίωμα δια να ομιλούν έχουν μόνον αυτοί που έχασαν τον άνθρωπό τους, κανείς άλλος. Κι αυτήν η βεβήλωση ενός τέτοιου γεγονότος από την προσπάθεια κάλυψης με πάσης φύσεως λεπτομέρειες σε εικόνα και ήχο είναι πέραν πάσης λογικής. Δεν προσφέρουν κάτι, αντιθέτως ταράζουν τους ανθρώπους που πασχίζουν να συνειδητοποιήσουν το πώς άλλαξαν οι ζωές τους από τη μια στιγμή στην άλλην, εντελώς απροειδοποίητα κι απολύτως καθοριστικά.
Συμπαρασταθείτε τους, να είστε δίπλα τους, αν μπορείτε και θέλουν βοηθήστε τους, μα πάνω από όλα σεβαστείτε τους, αυτούς και τον απερίγραπτο πόνο που βιώνουν. Στη θέση τους θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Δεν προσφέρει καμία ενημέρωση το κοντινό πλάνο, η ανατριχιαστική λεπτομέρεια, η δήλωση όταν ο άλλος χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, η ενδελεχής προβολή της απόλυτης ανθρώπινης δυστυχίας. Νουθεσίες με ταπεινότητα κι απόλυτο σεβασμό προς αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις και δίνουν τις εντολές. Έστω και την ύστατη στιγμή ας αναδειχθεί η ανθρωπιά πάνω από όλους κι απ’ όλα. Δεν ελπίζω, προσδοκώ, για να μην πω απαιτώ….
Σε ύστατη μοίρα περνούν όλα τα υπόλοιπα. Αυτά που μέσα από τον άχαρο – σ’ αυτές τις συνθήκες – ρόλο τους αφήνουν το ίχνος τους με σημειολογία την πάροδο του χρόνου κι απασχολούν εμάς, τους υπόλοιπους.
«Πάρε με όταν φτάσεις….1.03.2023»
Το βράδυ της Κυριακής – και – στο γήπεδο της Τούμπας, σε μια ένδειξη πένθους και σεβασμού υπήρχαν πανό μόνον για το δυστύχημα των Τεμπών. Τηρήθηκε, όπως ποτέ στο παρελθόν, ενός λεπτού σιγή, την ίδια στιγμή που στον ηλεκτρονικό πίνακα του γηπέδου υπήρχε με λευκά γράμματα σε μαύρο φόντο ένα από τα μηνύματα των τελευταίων ημερών που αντηχούν μέσα στο μυαλό όλων: «Πάρε με όταν φτάσεις….1.03.2023».
Μια φράση τόσο χιλιοειπωμένη και τόσο υποτιμημένη σε βαθμό τέτοιο που να προκαλεί αντίδραση από τον εκάστοτε παραλήπτη της κάθε φορά που την ακούει επειδή λογίζεται ως αυτονόητο, πως θα φτάσει. Να όμως που – κι αυτό – δεν είναι….
Σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης συναισθημάτων, σ’ αυτό το ποδοσφαιρικό δίωρο, οι φίλοι του ΠΑΟΚ που ήταν στις κερκίδες ή παρακολούθησαν τον αγώνα τηλεοπτικά, χάρηκαν, πανηγύρισαν τη νίκη 6-0 επί του Ιωνικού, ξεχάστηκαν μα δε λησμόνησαν. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε…. Κουράγιο στους ανθρώπους αυτών που έφυγαν, τίποτ’ άλλο….