Την ώρα που ο Εμπαπέ σκόραρε τέσσερις φορές σε τελικό και δεν έπαιρνε παρά μόνο το βραβείο του πρώτου σκόρερ, ο Μέσι παραλάμβανε από τον Ντιέγκο την παγκόσμια σκυτάλη ενθρόνισης στον μουντιαλικό παράδεισο.
Την ώρα που ο Ντεσάν ανακάτευε την τράπουλα για να ξυπνήσει την υπνωτισμένη, παραπαίουσα για 70’ παγκόσμια πρωταθλήτρια, ο Σκαλόνι έβλεπε το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα στο καλύτερο Μουντιάλ της ιστορίας.
Το ζήσαμε κι αυτό. Χειμερινό Παγκόσμιο Κύπελλο όνειρο. Σε τελικό έπος. Με τον Ντιέγκο να παραδίδει και τον Μέσι να τερματίζει. Και τον Εμπαπέ να παίρνει τη σκυτάλη…
Ο Ντεσάν πάντως προετοίμαζε στο μυαλό του ενδεκάδα με Παβάρ, Λουκάς Ερναντέζ, Κιμπεμπέ στην άμυνα, Καντέ και Πογκμπά στα χαφ και Μπενζεμά στην επίθεση. Έμεινε στις ετοιμασίες…
Τελικώς, η Γαλλία, πληγωμένη και από απουσίες μεσούσης της διοργάνωσης και με περαιτέρω προβλήματα στην προετοιμασία από ιώσεις για Βαράν, Ραμπιό, Ουπαμεκανό έφτασε με αλχημείες ενδεκάδας, όχι και σχηματισμού σε δεύτερο σερί τελικό. Το λες και θαύμα…
Πώς θα ήταν πάντως η ενδεκάδα και συνεπώς η απόδοση στη διοργάνωση της Αργεντινής χωρίς τις αντίστοιχες, εξ’ αρχής γνωστές απουσίες των Γάλλων;
Χωρίς δηλαδή Μολίνα, Ρομέρο, Ακούνια στην άμυνα, Μακ Άλιστερ και Ντε Πολ στα χαφ και Άλβαρες στην επίθεση;
Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες. Και ο Ντεσάν δικαιούται να υπερηφανεύεται για το βάθος στο ρόστερ. Που καμία άλλη εθνική δεν έχει.
Ούτε το βάθος, ούτε φυσικά και το ηλικιακό χαμηλό παικτών που θα λάμψουν στα επόμενα Παγκόσμια Κύπελλα. Θα επιστρέψουμε, που λέει και ο Εμπαπέ…