Οι ιδιαιτερότητες του αγώνα με την Άλμπα ήταν εξ΄ αρχής δεδομένες όπως και ο βαθμός δυσκολίας του αγώνα. Όχι γιατί η Άλμπα που μετρούσε ήδη έξι συναπτές ήττες είναι η υπερδύναμη της Ευρωλίγκα αλλά γιατί ο αγώνας συγκυριακά γινόταν τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Στο τέλος μιας διπλής εβδομάδας με τον Ολυμπιακό ήδη να έχει δαπανήσει μεγάλα αποθέματα ενέργειας στον απαιτητικό αγώνα του Tελ Αβίβ και να έχει ταξιδέψει για να επιστρέψει στη βάση του. Η Άλμπα αγωνιστικά μοιάζει αρκετά με τη Μακάμπι που είχε φορτώσει με 90 πόντους το καλάθι των ερυθρόλευκων 48 ώρες νωρίτερα στο Τελ Αβίβ. Με τη διαφορά ότι τρέχει περισσότερο και σουτάρει ακατάπαυστα έχοντας την ικανότητα να παίζει σε αυτό το φρενήρη ρυθμό για 40 λεπτά.
Για 30-35 λεπτά το ματς στο Φάληρο έμοιαζε κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Γερμανών και μια ιδανική συνθήκη για να το….κλέψουν, όπως έκανε ένα μήνα νωρίτερα η Βαλένθια στο ίδιο γήπεδο. Παρότι δεν προσπέρασαν ούτε μια φορά στο δεύτερο ημίχρονο ακολουθούσαν στο σκορ και σε κάθε περίπτωση που ο Ολυμπιακός κατάφερνε να ανασάνει παίρνοντας μικροδιαφορές των 5 ή των 7 πόντων κατόρθωναν να υποδηλώσουν άμεσα την παρουσία τους. Με τη διαφορά στους 2 πόντους και λίγα λεπτά στο χρονόμετρο το ματς έμοιαζε ήδη ως μια αγχωτική διαδικασία. Κάπου εκεί ο Παπανικολάου, ο Βεζένκοφ κυρίως και όλοι οι υπόλοιποι στη συνέχεια χάραξαν μια λεπτή αλλά αδιαπέραστη κόκκινη γραμμή. Μια γραμμή Μαζινό που οι Γερμανοί αδυνατούσαν να προσπεράσουν. Ο Ολυμπιακός βρήκε με ένα σχεδόν υπερφυσικό τρόπο δυνάμεις να βγάλει σκυλίσιες άμυνες, να κερδίσει όλες τις 50-50 μπάλες και να στραγγαλίσει κάθε προσπάθεια των αντιπάλων του να μείνουν στο ματς.
Στο τέλος κέρδισε και εύκολα, χωρίς ηρωισμούς και δράματα της τελευταίας στιγμής. Η ποιότητα και οι λύσεις του φετινού Ολυμπιακού είναι δεδομένες. Αλλά εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι η διάθεση και το πάθος που βγαίνει στα περισσότερα ματς. Ο Παπανικολάου βάζει το κορμί του σε κάθε φάση και μοιάζει να είναι παντού στην άμυνα. Σε βραδιές όπως η χθεσινή που μπαίνουν τα σουτ και δίνει το κάτι παραπάνω στην επίθεση είναι ο κρυφός MVP της ομάδας. Ο Σλούκας μάλλον θα ήθελε όλες οι ομάδες στην Ευρωλίγκα να παίζουν στον ρυθμό της Άλμπα. Το πάνω-κάτω και το γρήγορο μπάσκετ που δεν απαιτούν να ντριμπλάρει για 7-10 δευτερόλεπτα σε κάθε επίθεση είναι βούτυρο στο ψωμί του. Απόδειξη οι 11 ασίστ που μοίρασε ισοφαρίζοντας το ρεκόρ καριέρας του, σουτάροντας ταυτόχρονα και με καλά ποσοστά.
Ο Βεζένκοφ αποτελεί στην ουσία μια κατηγορία μόνος του για τον φετινό Ολυμπιακό. Είναι τόσο επιδραστικός στο παιχνίδι της ομάδας του όσο ήταν και στα μετεφηβικά του χρόνια όταν με τη φανέλα του Άρη αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Μόνο που πλέον όλα γίνονται με μεγαλύτερη ωριμότητα και με ένα πλήρες πακέτο για συνοδεία. Έχοντας πια την ικανότητα να βάζει την μπάλα στο παρκέ και να φτιάχνει τις δικές του φάσεις ο Σάσα είναι δύναμη της μπασκετικής φύσης που δύσκολα μπορεί να σταματήσει η αντίπαλη άμυνα. Έχει πια πολλούς διαφορετικούς τρόπους για να ‘’σκοτώσει’’ τον αντίπαλο του και όχι απλά ένα αξιόπιστο σουτ τριών πόντων.
Αν προστεθεί και η ικανότητά του να προσφέρει σε πολλούς διαφορετικούς τομείς, ενίοτε και ως δημιουργός, τότε ολοκληρώνεται η εικόνα του ΜVP της διοργάνωσης. Διότι πολύ απλά αν μείνει υγιής και σε κοντινά επίπεδα απόδοσης μπορεί από τώρα να κάνει χώρο στην τροπαιοθήκη του σπιτιού του για μια ακόμη προσωπική διάκριση. Προφανώς και θα υπάρξουν δύσκολα βράδια για τον Ολυμπιακό και αγώνες που πολλά από όσα προαναφέραμε δεν θα λειτουργήσουν. Αλλά ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξέρει ότι έχει στα χέρια του μια πολύ σκληρή ομάδα που ακόμη και στις άσχημες βραδιές της δεν θα παραδοθεί στον αντίπαλο.
