Η ιστορία της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι σαν το τραινάκι του τρόμου στο λούνα παρκ. Αναρίθμητα πάνω-κάτω και κραυγές. Άλλοτε χαράς άλλοτε λύπης. Όποιος παρακολουθεί Μουντιάλ for the fun of it τότε οι «Πετεινοί» θα τον ανταμείψουν.
Κάτοχοι το ’98 ως διοργανωτές, αφού απουσίασαν από τα δύο προηγούμενα. Στην Άπω Ανατολή αποκλεισμός στη φάση των ομίλων με 1(!) βαθμό και τον ημιτραυματία Ζιντάν με μπανταρισμένο πόδι σε ρόλο Ελ Σιντ. Στη Γερμανία τελικός, χαμένος από την Ιταλία στα πέναλτι αφού νωρίτερα στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του ο αρτίστας της ομάδας (λέγε με Ζιντάν) έχει αποβληθεί για κουτουλιά (!) στον αντίπαλο κεντρικό αμυντικό. Και σενάριο δεν το βρίσκεις γραμμένο.
Το 2010 στη Νότιο Αφρική μία ακόμη έξοδος από την πρώτη φάση αλλά αυτή τη φορά με καρύκευμα στη σούπα: οι παίκτες έκαναν απεργία (!) ζητώντας την αποπομπή του προπονητή Ντομενέκ. Το 2014 δεν έχει θαυμαστικό. Τίμιος/αναμενόμενος αποκλεισμός στα προημιτελικά από (το κλασικό φόβητρο των Γάλλων) Γερμανία. Για να φτάσουμε στη Ρωσία και την προσθήκη ενός δεύτερου αστεριού στη φανέλα με τον τυφώνα Εμπαπέ. Εάν προστεθούν και τα Euro, το συμπέρασμα αποκτά ακόμη πιο στέρεα βάση.
Στη θάλασσα της βέβαιης αβεβαιότητας που λατρεύει να κολυμπάει η εθνική Γαλλίας, το γεγονός πως τραυματίστηκαν ο κάτοχος της «Χρυσής Μπάλας» (Μπενζεμά), ο φορμαρισμένος πρώτος σκόρερ της Bundesliga (Ενκουκού), ο πιο αξιόπιστος κεντρικός αμυντικός της (Κιμπεμπέ) και ο διάδοχος του Γιορίς στην εστία (Μενιόν), δεν προκαλεί έκπληξη. Ούτε ότι το δίδυμο της «ρωσικής» επιτυχίας στο κέντρο (Πογκμπά-Καντέ) είναι εκτός κάδρου. Στη θέση του η νουβέλ βαγκ: Τσουαμενί και Καμαβινγκά. 22 και 20 ετών αντίστοιχα. Πώς θα αντιδράσουν στην πρώτη μεγάλη αποστολή τους; Άλλο να είσαι το supporting cast έχοντας την προστασία των «ιερών τεράτων» στη Ρεάλ Μαδρίτης κι άλλο να πάρεις το βάρος στους (νεαρούς) ώμους σου. Εξ ου και ο Ντιντιέ Ντεσάν αναμένεται να χωρίσει το μαδριλένικο ντουέτο, προτιμώντας τον Ραμπιό. Και στο κέντρο της άμυνας τους άπειρους σε τέτοια ραντεβού Ουπαμεκανό-Κονατέ, αφού ο Βαράν είναι ανέτοιμος για 90λεπτο.
Βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, στο γαλλικό στρατόπεδο η αρετή της προσαρμοστικότητας αίφνης γίνεται απαιτητή. Ουδείς θα γράψει πως η Γαλλία δίχως τους Μπενζεμά, Καντέ, Πογκμπά, Ενκουκού θα είναι καλύτερη, γιατί πολύ απλά δεν ισχύει. Μπορεί όμως να γράψει πως η πρωταθλήτρια κόσμου θα είναι διαφορετική. Και μαζί της ο Κιλιάν Εμπαπέ. Ε ναι, πώς αλλιώς; Το βάρος της ευθύνης πέφτει επάνω του, όχι στον 35χρονο Γιορίς ούτε στον 36χρονο Ζιρού (τον οποίο ο ίδιος ο Εμπαπέ θεωρεί ως τον πιο «συμπληρωματικό» σε εκείνον επιθετικό).
O Ντεσάν -ο Ζιντάν περιμένει στη γωνία για να τον διαδεχθεί- θέλει να διαμορφώσει το δικό του «Carré magique». Όχι δεν θα δώσει φανέλα βασικού σε Πλατινί, Τιγκανά, Ζιρές, Φερναντέζ, αυτοί τα έφαγαν τα ψωμιά τους. Απλά ελπίζει το κουαρτέτο των Γκριεζμάν-Ντεμπελέ-Εμπαπέ-Ζιρού να ανταποκριθεί. Στην περίπτωση του Ντεμπελέ η σωστή φράση είναι να «κάνει υπέρβαση». Ουδέποτε έχει πείσει με το εθνόσημο στο στήθος. Στην περίπτωσή του ζητείται σταθερότητα. Ο δε Γκριεζμάν θα έρχεται πιο χαμηλά για να δίνει τον πρώτο τόνο στο κουαρτέτο. Κι ο Ζιρού θα έχει την ευθύνη να θέσει σε τροχιά τον πύραυλο (Εμπαπέ) και να σερβίρει στον δορυφόρο (Ντεμπελέ).
Ο Γάλλος εκλέκτορας θα θυμάται καλά πως και στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, η εκκίνηση στους ομίλους ήταν νωθρή, αγχωτική με δύο νίκες στο γκολ (2-1 την Αυστραλία, 1-0 το Περού) και «λευκή» ισοπαλία με τη Δανία. Τα καλύτερα ήρθαν στα νοκ-άουτ με αποκορύφωμα το κομψοτέχνημα του τελικού. Αναλύοντας ψύχραιμα τα δεδομένα, παρατηρείς πως όλα τα συστατικά της αποτυχίας είναι εδώ. Στο μίξερ βάζεις και τα τελευταία άσχημα αποτελέσματα και θα πεις πως δύσκολα οι Τρικολόρ θα ζήσουν στο Κατάρ la vie en rose. Αλλά με τη Γαλλία, τίποτα δεν είναι μπανάλ…
