Το αγωνιστικό πλάνο για την εν λόγω αναμέτρηση έμοιαζε παρόμοιο με το αντίστοιχο προ δύο εβδομάδων στο «Γ. Καραϊσκάκης». Καλή ανασταλτική λειτουργία, αξιοποίηση των φάσεων που θα δημιουργούνταν στην αντίπαλη περιοχή με διαφορά την προσαρμογή στις απουσίες και τα προβλήματα απουσιών που προκάλεσαν αυτές. Σάστρε, Ρ. Σοάρες και Κωνσταντέλιας ανταποκρίθηκαν θετικά στους ρόλους που τους ανατέθηκαν αλλά αυτήν τη φορά και τα λάθη του πλήρωσε και δεν μπόρεσε ν’ αξιοποιήσει τις δύο ευκαιρίες που δημιούργησε στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης, αποτυγχάνοντας ν’ αλλάξει τον ρου της μονομαχίας.
Δεν είναι …. μυστικό το πώς αγωνίζεται η «Ένωση» του Ματίας Αλμέιδα, με την ασφυκτική πίεση ψηλά και τη δυναμική που αντλεί από το νέο της γήπεδο. Παρόλα αυτά η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου δεν άλλαξε κάτι από το δικό της παιχνίδι, δεν εγκατέλειψε τη λογική της ορθολογικής ανάπτυξης με την μπάλα κάτω να ξεκινάει από τα πόδια του τερματοφύλακα. Έδειξε χαρακτήρα, δε «λύγισε» στην πολύ μεγάλη πίεση αλλά δύο λάθος πάσες της άμυνας ήταν αρκετές για να νικηθεί ο πολύ καλός Κοτάρσκι, που είχε καθοριστικές επεμβάσεις με αντιπροσωπευτικότερη όλων αυτήν στην ευκαιρία της εξαιρετικής ατομικής προσπάθειας του Πινέδα.
Η …. «παλιά φρουρά» (σ.σ. Σβαμπ, Ελ Καντουρί Μπίσεσβαρ) επιστρατεύτηκαν από το 66’ και μετά αντικαθιστώντας τους Ντάντας, Κούρτιτς, Νάρεϊ, δίχως όμως ν’ αλλάξει κάτι στο υπόλοιπο του αγώνα, παρά την αλλαγή δεδομένων στην κατοχή της μπάλας. Σημείο αναφοράς αποτελεί κι η επιστροφή του Κουαλιάτα σε αγωνιστικές συνθήκες της πρώτης ομάδας, με τον Ουρουγουανό να περνά αντί του Κωνσταντέλια στο 79’.
Ο 53χρονος Ρουμάνος τεχνικός μετά το τέλος του αγώνα έκανε λόγο για λεπτομέρειες που έκριναν την αναμέτρηση, με αναφορά στα λάθη κλπ. Μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες αυτήν είναι η αλήθεια. Δεν είναι ωραίο ή ευχάριστο στα μάτια των φίλων της ομάδας να βλέπουν την ομάδα τους που τα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνίστησε, να εμμένει σ’ ένα πλάνο, με ανάπτυξη από τα μετόπισθεν που την παρούσα στιγμή, με την εικόνα που βγάζει η μεσοεπιθετική γραμμή – πλην Νάρεϊ – να μην του δίνει τα προσδοκόμενα.
Η μισητή λέξη «υπομονή» είναι η μία προϋπόθεση όσο δύσκολη κι επώδυνη φαντάζει, αλλά μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Τουλάχιστον όχι όσο η ομάδα συνεχίζει να παρουσιάζει τη συγκεκριμένη εικόνα μεσοεπιθετικά, δίχως δημιουργία, δίχως παραγωγικότητα, δίχως αποτελεσματικότητα. Φαντάζει δύσκολο να μπορέσει ν’ αλλάξει κάτι ώστε να μπορέσει να προκύψει ουσιαστική διαφοροποίηση στο άμεσο μέλλον ή τουλάχιστον μέχρι τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Τότε, αν προκύψει προσθήκη ποιοτικών λύσεων και λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το χρόνο που θ’ απαιτείται για να «δέσει» – εκ νέου – η ομάδα, κάτι μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλύτερο.
Για να μπορέσει η συγκεκριμένη κατάσταση ν’ αρχίσει να ρολάρει χρειάζεται χρόνος, διάστημα στο οποίο υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν βαθμολογικές απώλειες, πικρία, απογοήτευση με το ζητούμενο και κυρίαρχο ερώτημα το αν αξίζει-ουν όλα αυτά για το – όχι και τόσο μακροπρόθεσμο – μέλλον. Άλλωστε έτσι είναι κι η ίδια η ζωή, με τα πάνω και τα κάτω της …..
Το θέμα είναι τί κάνει κάποιος όταν είναι στα κάτω του έχοντας ως στόχο την επιστροφή στα …. πάνω του. Προς το παρόν, η θέση/στάση των ιθυνόντων είναι η υποστήριξη αυτού του συγκεκριμένου πλάνου, αρκεί οι όποιοι κραδασμοί προκύπτουν να μπορούν ν’ απορροφηθούν….
Καλή δύναμη, καλή συνέχεια…..
