Η προηγούμενη σεζόν τελείωσε με τον πιο απίθανο τρόπο στο Βελιγράδι. Η Ρεάλ έχασε το τρόπαιο γιατί ο Πάμπλο Λάσο αποφάσισε(;) να μην κάνει φάουλ και η Εφές απέδειξε μέσα σε δύο βράδια ότι δεν φτάνει να έχεις την καλύτερη ομάδα για να πιείς σαμπάνια από την κούπα του πρωταθλητή. Κάπως έτσι έπεσε η αυλαία μιας σεζόν για να ακολουθήσει ένα θεότρελο καλοκαίρι, προάγγελος και προμήνυμα μιας αντίστοιχης σεζόν! Το τέλος του δρόμου την ερχόμενη άνοιξη είτε στην Κωσνταντινούπολη (που ήταν το φαβορί για τη φιλοξενία του επόμενου φάιναλ φορ), είτε στο Κάουνας που εσχάτως μοιάζει να είναι η εκλεκτή πόλη της Ευρωλίγκα σίγουρα απέχει πολύ. Και θα δουν ακόμη περισσότερα τα….ματάκια μας. Αλλά τα μηνύματα ήρθαν από νωρίς…
Κατ΄ αρχήν, η Ευρωλίγκα δεν είναι πια ίδια από κάθε άποψη. Λίγο ως πολύ το ξέραμε και το περιμέναμε αλλά στις 30 Ιουνίου έληξε και επίσημα η θητεία του Τζόρντι Μπερτομέου, άσχετα αν για ποικίλους όσους λόγους τα απανταχού σάιτ του μπάσκετ την είχαν…..τούμπανο αλλά η Ευρωλίγκα κρυφό καμάρι. Χρειάστηκε να τελειώσουν τα μπάνια του λαού και οι διακοπές για να δούμε την επίσημη ανακοίνωσης παράδοσης-παραλαβής και ακόμη να δούμε έστω και μισή αποχαιρετιστήρια δήλωση του ανθρώπου που έγινε συνώνυμος με τη διοργάνωση με αφετηρία το 2000. Ξεκινάει λοιπόν επίσημα η εποχή Μπντιρόγκα με τον Σέρβο να αναλαμβάνει τον ρόλο του νούμερο 1 της διοργάνωσης. Τι άφησε πίσω του ο Ισπανός δικηγόρος φεύγοντας; Σίγουρα όχι καμένη γη αφού ανέλαβε μια διοργάνωση που έμοιαζε με αντάρτικο κίνημα Τουπαμάρος και εξελίχθηκε σε ένα πρωτάθλημα υψηλών ταχυτήτων και ακόμη μεγαλύτερου ανταγωνισμού. Άφησε όμως μια διχασμένη λίγκα που βασίζεται στην ευαίσθητη και εύθραυστη ισορροπία του 6-5.
Στ πήγαινε έλα του καλοκαιριού έσπασαν τα κοντέρ. Έγιναν περισσότερες μεταγραφές από κάθε άλλη μεταγραφική περίοδο στην ιστορία της λίγκας και αν αρχίσουμε υπολογισμούς, μετρήματα, αξιολογήσεις θα μας προλάβει το τζάμπολ του….2023! Όπως συνήθως η Ευρωλίγκα προσέλκυσε παίκτες από το ΝΒΑ αλλά και από τις διοργανώσεις χαμηλότερου βεληνεκούς που ψάχνουν ένα καλύτερο επαγγελματικό αύριο. Και πολλούς φρέσκους είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω έλλειψης προϋπηρεσίας που θα μας συστηθούν μέσα στη μαραθώνια σεζόν των 34 αγωνιστικών.
Ο Παναθηναϊκός με ένα ολικό λίφτινγκ δεν έμεινε αμέτοχος στο καλοκαιρινό πάρε-δώσε. Ήταν όχι απλά δραστήριος αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρωταγωνιστής και ελπίζει ότι το αύριο θα είναι όχι απλά καλύτερο αλλά πολύ καλύτερο από το….χθές! Ο Ολυμπιακός πήγε κόντρα στο ρεύμα όχι από πείσμα αλλά από ανάγκες και πεποίθηση. Η ομάδα που έφτασε ένα σουτ πριν τον περασμένο τελικό δεν είχε ανάγκη να κάνει πολλές κινήσεις. Έκανε λίγες, καλές και στοχευμένες παίρνοντας μεγάλη ώθηση στις θέσεις των ψηλών από μια τριάδα νεοφερμένων αλλά με εμπειρία από την Ευρωλίγκα και ελπίζει ότι ο Κάναν θα αποδειχθεί τουλάχιστον ισάξιος με τον Ντόρσεϊ ώστε να μην λείπει κανένα κομμάτι από το παζλ.
Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δυνάμωσαν εντυπωσιακά αφού συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το χρήμα και το ξόδεμα του θα φέρει την ευτυχία. Στην άλλη γωνία της Ευρώπης τους κοιτάζει με ένα κρυφό χαμόγελο ο Αταμάν που ονειρεύεται τα βράδια μια ομάδα με κίτρινες φανέλες και τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Η Εφές δεν θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη αφού ήδη μετράει δύο σερί τρόπαια αλλά η ομάδα που θα δει το όνομα της δίπλα σε αυτά της πανάρχαιας Ρίγα και της πιο κοντινής Γιουγκοπλάστικα (αυτή είναι η ομάδα με τα κίτρινα) που θα κάνει το 3peat. Αν τα καταφέρει είναι ικανός να καλέσει στο πάρτι του και τον Φιλ Τζάκσον. Δελφίνοι υπάρχουν πολλοί και στο Μιλάνο δεν σκέφτηκαν τα έξοδα για ένα ακόμη καλοκαίρι. Άλλωστε έχουν και δεύτερο κίνητρο. Στην Ευρωλίγκα επιστρέφει φέτος, αναγεννημένη από τις στάχτες μιας σχεδόν καταστροφικής χρεωκοπίας η Μπολόνια. Με τον Σκαριόλο πωλών τοις μετρητοίς μετά τη νίκη της Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ η v-nere θέλει να θυμίσει στην Ευρώπη ότι κάποτε ήταν η βασίλισσα της Basket City. Τώρα είναι ο αναμφισβήτητος μπόσης της πόλης αφού η μισητή (και ταξική)αντίπαλος Φορτιτούντο γύρισε στην Α2. Και θα συνεχίσει την κοκορομαχία με τον ιστορικό αντίπαλο της το Μιλάνο. Ξαφνικά η Ευρωλίγκα μοιάζει να γεμίζει με ντέρμπι που οι τοπικές κόντρες τους δίνουν άλλη διάσταση: Είχαμε τα Μπαρτσελόνα-Ρεάλ, τα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, αποκτάμε το Μπολόνια-Μιλάνο και όχι πολύ μακριά από το βορρά της Ιταλίας μας έρχεται άλλο ένα βαλκανικής υφής el classico. Τις δύο νύχτες που θα παίξουν στο Βελιγράδι η Παρτίζαν και ο Ερυθρός Αστέρας η μπασκετική Ευρώπη θα στρέψει τα βλέμματα της στην πρωτεύουσα της Σερβίας σε μια κόντρα παλιά όσο το μήλο της Εύας και έντονη όσο λίγες. Σημειωτέον ότι ποτέ ξανά οι δύο ομάδες δεν έχουν παίξει μεταξύ τους σε Ευρωπαϊκό αγώνα. Ακόμη και αν ο Νόλε Τζόκοβιτς το ίδιο βράδυ κέρδιζε το 22ο Γκραν Σλαμ της καριέρας του δεν θα μπορούσε να επισκιάσει τα….παρεπόμενα μιας τέτοιας κόντρας.
Φυσικά, το ντόμινο των προπονητικών μετακινήσεων ήταν το ίδιο εντυπωσιακό με οτιδήποτε άλλο είδαμε αυτό το καλοκαίρι. Για πρώτη φορά μετά το 2009 στην άκρη του πάγκου της Ρεάλ δεν θα κάθεται ο Πάμπλο Λάσο. Δεκατρία χρόνια πέρασαν και τα πάντα άλλαξαν γύρω μας μόνο ο ‘’Παμπλίτο’’ έμοιαζε βράχος ακλόνητος. Όταν ανέλαβε δεν ξέραμε καν λέξεις όπως μνημόνιο, κορονοϊός, ενεργειακή κρίση. Μια από τις πλέον συμπαθείς φιγούρες του Ευρωπαϊκού μπάσκετ ο Λάσο όχι μόνο έπεισε και τους πλέον δύσπιστους ότι είναι προπονητής πολλών οκτανίων αλλά άγγιξε επιτεύγματα που μόνο το απόλυτο προπονητικό τοτέμ, ο Πέδρο Φεραντίθ, έχει φτάσει στην ιστορία της Ρεάλ. Η Ευρωλίγκα δεν θα έχει Λάσο αλλά θα έχει Ομπράντοβιτς. Δύο χρόνια χωρίς τον Ζοτς ήταν πολλά και η διοργάνωση θα ξαναδεί τον άρχοντα των δαχτυλιδιών σε πλήρη δράση με το πρόσωπο του να γίνεται….μελιτζανί τα βράδια που η Παρτίζαν θα τον….θυμώνει. Εντάξει δεν είναι κοντά στο….10ο δαχτυλίδι αλλά για όσους πιστεύουν ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται να τους θυμίσουμε ότι πίσω στο 1992 στο προπονητικό του ντεμπούτο κανείς δεν έβαζε μια δραχμή (δραχμές είχαμε τότε και όχι ευρώ) ότι η Παρτίζαν, τσιγγάνα και παρίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών θα έπαιρνε το τρόπαιο. Αν δεν πήγαινε κόντρα σε θεούς και δαίμονες ο Ζέλικο δεν θα ήταν….Ομπράντοβιτς.
Συνήθως λέμε ότι αξίζει να ασχολείσαι με τους παρόντες αλλά στην προκειμένη περίπτωση αξία έχουν και οι απόντες. Η ΤΣΚΑ Μόσχας βρίσκεται εκτός διοργάνωσης για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της. Για να καταγράψουμε την τελευταία της απουσία πρέπει να ξανακτίσουμε το τείχος του Βερολίνου. Τη διετία 1987-89 εν μέσω κατακλυσμιαίων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, πριν σχηματιστεί το σημερινό Ρωσικό κράτος η ΤΣΣΚΑ δεν έπαιξε για τελευταία φορά σε κάποια Ευρωπαϊκή διοργάνωση. Από τότε ήταν σταθερά παρούσα και μόνιμη στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα. Αν πάμε ακόμη πιο πίσω για να βρούμε τις προηγούμενες απουσίες της πρέπει να φτάσουμε πίσω στα χρόνια του ψυχρού πολέμου. Και επειδή η λέξη πόλεμος στέρησε τη συμμετοχή και στην ‘’Ελληνική’’ Ζενίτ και πολύ περισσότερο στερεί καθημερινά ανθρώπινες ζωές καλύτερα ας κλείσουμε εδώ…
Καλό μπάσκετ να έχουμε και φέτος….