Και αφού πήραμε το Μιλάνο, then we take Berlin που τραγουδούσε πριν από μερικά χρόνια ο βασιλιάς της μπαλάντας Λέοναρντ Κοέν.
Φυσικά και δεν πήραμε φόρα και ακόμη κρατάμε μικρό καλάθι. Είναι τόσες και τόσες οι πίκρες και οι αποτυχίες σε νοκ άουτ σημαντικά παιχνίδια για την εθνική από το 2009 και εντεύθεν που όταν πας να σκεφτείς ένα καλό σενάριο βλέπεις το έδαφος να πλησιάζει με ταχύτητα και σκέφτεσαι πτώσεις και μαύρες βραδιές.
Αλλά διάβολε…Ποτέ δεν είχαμε όλα αυτά τα μαύρα καλοκαίρια τον Γιάννη σε τέτοια κατάσταση και τόσο προσαρμοσμένο στο παιχνίδι εκτός ΝΒΑ.
Ποτέ δεν είχαμε τόσες πολλές προσωπικότητες στην ίδια 12άδα. Ποτέ δεν είχαμε ένα σουτέρ επιπέδου Ντόρσει. Και ποτέ με κάθε σεβασμό και συμπάθεια για τους προκατόχους του δεν είχαμε ένα τελειομανή και λεπτολόγο προπονητή όπως ο Ιτούδης στην άκρη του πάγκου. Εις οιωνός άριστος λοιπόν και πάμε πάλι από την αρχή.
Αν δεν δικαιούμαστε να κάνουμε όνειρα για την επόμενη εβδομάδα και αυτή τη φορά τότε δεν πρέπει να κάνουμε ποτέ ξανά στη ζωή μας για αυτή την ομάδα.
Ωραία αλλά η φωνή της λογικής ουρλιάζει. ‘’Πριν κάνεις όνειρα για τις 18 Σεπτεμβρίου κάνε πρώτα για αυτή την Κυριακή’’.
Ωραία λοιπόν. Αφού και άλλες φορές τρέχαμε αήττητοι και με 1000 αλλά τρώγαμε τη μούρη μας στον πρώτο τοίχο (δηλαδή στο πρώτο νοκ άουτ). Ας πάμε μέχρι εκεί και βλέπουμε…
Πρώτος αντίπαλος η Τσεχία. Η ίδια Τσεχία που πέρσι μας άφησε εκτός Ολυμπιακών αγώνων με μια ξεγυρισμένη 25άρα στον Καναδά. Οι Τσέχοι έχουν τον ίδιο πυρήνα παικτών εδώ και 4-5 χρόνια με βάση την ισόβια πρωταθλήτρια της χώρας και τον πρώην προπονητή της Ρόνεν Γκίνζμπουργκ που πλέον έχει πολιτογραφηθεί Τσέχος στο τιμόνι της.
Ο Σατοράνσκι αθόρυβος, ολίγον παρωχημένος αλλά ικανός να παίζει στα όρια του τριπλ νταμπλ είναι ο εγκέφαλος αυτής της ομάδας και το βαρόμετρο της. Άφησε πίσω του το ΝΒΑ και θα παίξει στη Μπαρτσελόνα παρέα με τον συμπατριώτη του και κολώνα της εθνικής Γιαν Βέσελι.
Εκτός του Βέσελι πολλά μεγάλα κορμιά δεν έχουν για να γεμίσουν τη ρακέτα τους αλλά όλοι οι ψηλοί τους με επικεφαλής τον Αουντα που έχει ριζώσει για τα καλά στην Ιαπωνία και τον Μπάλβιν που επίσης παίζει στην ίδια χώρα είναι σκληροί και δυναμικοί. Θα κτυπήσουν στο ψαχνό και αλύπητα τον Γιάννη ή όποιον άλλο πλησιάζει τη ρακέτα.
Οι Τσέχοι λοιπόν δεν είναι…παιχνιδάκι και μια εύκολη πρόκριση-ζέσταμα για τα δύσκολα. Είναι τα πρώτα δύσκολα συν ότι έρχονται με την κεκτημένη ταχύτητα της ομάδας που είχε μείνει με το 1,5 πόδι έξω πριν μερικές μέρες αλά πρόλαβε τους Ισραηλινούς που είχαν ξεκινήσει με 2-0 και τους πέταξε έξω στο….παρά πέντε.
Η διαφορά είναι ότι από την ίδια περσινή Τσεχία η εθνική μας δεν έχει σχέση με την ομάδα που μαζεύτηκε την τελευταία στιγμή για να παίξει στο Προολυμπιακό με μπόλικα προβλήματα και μια fast food προετοιμασία. Κι αν όλα πάνε καλά μας περιμένουν στο σπίτι τους λογικά οι Γερμανοί.
Άλλο ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό τεστ με μια σφιχτοδεμένη σκληρή ομάδα.Εκτός αν οι Μαυροβούνιοι και ο Ντούμπλιεβιτς το Σάββατο έχουν άλλα σχέδια και χαλάσουν νωρίς νωρίς το πάρτι στην Ο2 Αρένα.
Λοιπόν για να μην μακρηγορούμε. Εύκολα ματς από εδώ και πέρα δεν υπάρχουν. Οι Εσθονοί πήγαν σπίτι τους και οι βρετανοί στο Λονδίνο για να πάρουν μέρος στο εθνικό πένθος για το θάνατο της βασίλισσας. Από εδώ και πέρα έχει αίμα, δάκρυα και ιδρώτα…
Απέχουμε 4 νίκες από ένα νέο 87 και ένα καινούργιο 2005. Τέσσερα ματς δύσκολα, απαιτητικά που η μια φωνή μέσα μας λέει ‘’την έχουμε ξαναπάθει, μη γράφεις πολλά’’ και η άλλη απαντάει άμεσα ‘’αν όχι με αυτή την ομάδα τότε δεν θα το ξαναδούμε ποτέ αυτό το υπέροχο όνειρο’’.
Καλού κακού πάντως αν ακούτε τη δεύτερη φωνή ψάξτε από τώρα να βρείτε πτήσεις για το Βερολίνο για το επόμενο Παρασκευο-Σαββατοκύριακο.
Σας το γράφω εγγυημένα ότι δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Στο μυαλό των περισσότερων έχει ήδη αρχίσει να ακούγεται η….δεύτερη φωνή.
