Είναι απολύτως λογικό και αποδεκτό για μια ομάδα επιπέδου ΑΕΚ να θεωρούνται απαραίτητες οι μετεγγραφικές κινήσεις στα μέσα της σεζόν προκειμένου να επιτευχθούν οι υψηλοί στόχοι που έχουν τεθεί. Ειδικά απ’ τη στιγμή που ο Μανόλο Χιμένεθ μετρά μείον δύο βασικούς ποδοσφαιριστές (Μάνταλος – Γιόχανσον), σε σχέση με το καλοκαίρι, γίνεται εύκολα αντιληπτό το γεγονός ότι η ποιοτική ενίσχυση του ρόστερ φαντάζει ως αναπόφευκτη. Αν προσθέσουμε και το ότι συγκεκριμένοι παίκτες τραβούν το περισσότερο …κουπί, λόγω έλλειψης εναλλακτικών λύσεων, είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο το παραπάνω. Μόνο έτσι άλλωστε θα καταφέρει η ΑΕΚ να μείνει “ζωντανή” ως το τέλος στη μάχη του τίτλου.
Επειδή όμως στην Ελλάδα, ως φίλαθλοι υπερενθουσιαζόμαστε με τις μετεγγραφές περιμένοντας να κάνουν άμεσα τη διαφορά, συνήθως ξεχνάμε ότι για να φτάσει μια ομάδα στα μισά της σεζόν και να βρίσκεται εντός και των τριών στόχων, κάποιοι έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους. Στην προκειμένη περίπτωση αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ποδοσφαιριστές της Ένωσης και τον προπονητή οι οποίοι κατάφεραν μέσα στους προηγούμενους τέσσερις μήνες να πετύχουν τη δική τους υπέρβαση. Ποια είναι αυτή; Με διαδοχικούς αγώνες πρωταθλήματος – κυπέλλου και ευρωπαϊκούς να βρίσκονται μια ανάσα από την κορυφή της βαθμολογίας, με το ένα “πόδι” στα προημιτελικά του κυπέλλου και φυσικά στους “32” του Europa League. Η μοναδική ελληνική ομάδα μάλιστα που συνεχίζει στην Ευρώπη.
Αυτά είναι δεδομένα που αποδεικνύουν πως από το καλοκαίρι γίνεται στην ομάδα σωστή δουλειά και όσοι κλήθηκαν να αγωνιστούν (άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο) απέδειξαν εμπράκτως ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Τίποτα άλλωστε δε γίνεται τυχαία. Οι παίκτες του ρόστερ της Ένωσης κέρδισαν με την αξία τους την αναγνώριση του κόσμου και είναι απολύτως λογικό να περιμένουν ανάλογη στήριξη και εμπιστοσύνη ως το φινάλε του πρωταθλήματος. Έτσι κι αλλιώς ο δρόμος είναι μακρύς και θα χρειαστούν όλοι, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι αυτοί οι ποδοσφαιριστές αποτελούν τον κυριότερο λόγο της επιτυχημένης πορείας ως τώρα.