Η χρονιά πλέον και στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη ολοκληρώθηκε και έτσι μετά από λίγες μέρες με πιο καθαρό μυαλό αλλά και ματιά μπορείς να κοιτάξεις αυτά που έγιναν και να μοιραστείς σκέψεις και εικόνες. Το Γκόλντεν Στέιτ επέστρεψε στην κορυφή σε μια επιστροφή που άξιζε πλήρως διότι την κατάφερε με τον δικό του τρόπο χωρίς να αλλοιώνει καθόλου τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά και το μπασκετικό DNA του που μέχρι τώρα το έχουν οδηγήσει σε όλες αυτές τις μεγάλες επιτυχίες.
Είχα γράψει πριν από λίγο καιρό και συγκεκριμένα την στιγμή που οι Σέλτικς άφησαν εκτός τους Μπακς ότι περίμενα αυτήν την εκτόξευση των Κελτών λίγο αργότερα και για να είμαι πιο συγκεκριμένος από την επόμενη και μετά. Η ομάδα του Ίμε Ουντόκα σαφώς και δεν ήταν υποχρεωμένη να περιμένει τίποτα και κανέναν, έκανε την υπέρβαση της βρέθηκε στους τελικούς και μάλιστα παλικαρίσια όμως εκεί φάνηκε ότι της χρειάζεται και ο χρόνος – σύμμαχος αλλά και κάποιες κινήσεις ακόμα που θα αναβαθμίσουν περισσότερο το ρόστερ της.
Ο ηγέτης της Τζέισον Τέιτουμ έδειξε ότι θέλει ακόμα μερικά κομμάτια για να ολοκληρώσει το ηγετικό, πλούσιο και ελκυστικό αγωνιστικό του παζλ με τις τελευταίες περιόδους των αγώνων να το δείχνουν περίτρανα αυτό και τον ίδιο όμως να γνωρίζει τι καλά το τι πρέπει να κάνει αλλά και το που ακριβώς πρέπει να δουλέψει. Ο Τζέιλεν Μπράουν και αυτό θα πρέπει να προσθέσει πράγματα στο παίχνιδι με κυριότερο αυτό του να μην χάνεται μέσα στα παιχνίδια ενώ μπορεί να τα έχει ξεκινήσει πολύ καλά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η συμμετοχή στους φετινούς τελικούς τους έδωσε στιγμές και εικόνες ανεκτίμητης αξίας στον δρόμο προς την ολοκλήρωση του μπασκετικού τους χαρακτήρα. Τέλος σε ότι έχει να κάνει με την Βοστόνη, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι που θα πρέπει να εμπλουτιστεί και μάλιστα αρκετά είναι αυτό του πάγκου διότι πολλές φορές όταν ο Ουντόκα έριχνε το βλέμμα του εκεί ίσως και να…απογοητευόταν.
Οι “πολεμιστές” λοιπόν επέστρεψαν στην κορυφή, κάτι που άξιζαν πλήρως με τον ηγέτη τους να τους οδηγεί και τον Άντριου Γουίγκινς να είναι ο πιο άξιος συμπαραστάτης και η μεγάλη αξία που μπορεί να χτιστεί επάνω του και η επόμενη μέρα…παρέα βέβαια με τις τεράστιες προσωπικότητες που διαθέτει ο συγκεκριμένος οργανισμός. Οι Γουόριορς πήραν ένα πρωτάθλημα που στους τελικούς του αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα και αυτό καθιστά την επιτυχία ακόμα μεγαλύτερη. Ο Κλέι Τόμπσον προσπάθησε πολύ αλλά ήταν εμφανώς επηρεασμένος από τους τραυματισμούς και την τεράστια απουσία του ενώ ένα ακόμα παίκτης – κλειδί που είναι ο Ντρέιμοντ Γκριν στις περισσότερες αναμετρήσεις κινήθηκε σε ρηχά νερά.
Οι πρωταθλητές ευτύχησαν να έχουν τους Κάρι και Γουίγκινς οδηγούς αλλά και να λάβουν και τεράστιες βοήθειες από ένα πεδίο που έλειπε από τους Κελτες και αναφέρομαι στο supporting cast που σε πολύ κρίσιμα σημεία και σε βάθος χρόνου σε μια σειρά τελικών έκανε την δική του διαφορά. Ο Πουλ, ο Πέιτον, ο Ότο Πόρτερ αλλά και ο Λούνεϊ έδωσαν πολλά πράγματα η αξία των οποίων φάνηκε στην τελική εικόνα και έπαιξε τον δικό της πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό ρόλο στην σειρά των τελικών. Το Γκόλντεν Στέιτ ανέβηκε λοιπόν και πάλι στον θρόνο του με τον δικό του τρόπο και πάντα με το…χαμόγελο των Κάρι και Κερ να έρχεται στο μυαλό μαζί με τις πρώτες εικόνες όταν θα σκεφτείς την συγκεκριμένη ομάδα αν και ο τεχνικός των “πολεμιστών” αρχίζει να γίνεται…τρομακτικός με τα εννέα (!) πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει, πέντε ως παίκτης και τέσσερα ως προπονητής.
