Μιλώντας δημόσια μετά τον τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος ο Μπαρτζώκας είπε δύο ατάκες που περιγράφουν ακριβώς αυτό που μόνο εκείνος μπορεί να γνωρίζει και να εκφράσει εκ του ασφαλούς. Την άποψη του ανθρώπου που προπονεί και ζει καθημερινά τον παίκτη, άρα έχει γνώση της προσπάθειας, της συνέπειας του επαγγελματισμού και της αγάπης του για τον σύλλογο αλλά και την άποψη του φιλάθλου της ομάδας που ο προπονητής των «ερυθρόλευκων» ουδέποτε έκρυψε ότι υποστηρίζει.
Η μία «ότι ο Πρίντεζης είναι ο πιο αγαπητός παίκτης αυτού του συλλόγου από τον κόσμο». Δεν είναι μόνο δικός του αρχηγός και υπόδειγμα σοβαρότητας, θετικής ενέργειας και συνέπειας στα αποδυτήρια αλλά και ο άνθρωπος που ο κόσμος της ομάδας λατρεύει όσο κανέναν άλλον, χωρίς όμως ποτέ να έχει… πουλήσει οπαδιλίκι.
Η δεύτερη ατάκα του Μπαρτζώκα «αν δεν υπήρχε ο δαφνοστεφανωμένος στο σήμα της ομάδας, τουλάχιστον σε αυτή του μπάσκετ θα έπρεπε να υπάρχει το πρόσωπο του Πρίντεζη» προφανώς και αποτελεί την έμφαση που ο προπονητής ήθελε να δώσει στη σημασία του ανθρώπου Γιώργου στον οργανισμό της ομάδας που αγάπησε και υπηρέτησε από μικρό παιδί.
Στην τελευταία αγωνιστική βραδιά του Πρίντεζη δεν ξεχώρισαν όμως μόνο οι δηλώσεις του προπονητή του. Ο τρόπος που τον υποδέχθηκαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού από την αρχή μέχρι το τέλος. Το σύνθημα που έφτανε στα αφτιά του τον τελευταίο καιρό και ταυτίζεται απόλυτα με τη δήλωση του Μπαρτζώκα. Η αμήχανη έκφρασή του τη στιγμή της τελευταίας του παρουσίασης ως αρχηγού της αγαπημένης του ομάδας, ως εν ενεργεία αθλητή, πριν το τζάμπολ ενός τελικού απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο.
Η στιγμή που περιμένει να ακούσει το όνομά του, με όλους τους υπόλοιπους να προηγούνται, για να ανέβει στο βάθρο και να σηκώσει το τελευταίο τρόπαιο τη καριέρας του. Είναι η ίδια στιγμή με εκείνη που αφιέρωνε το προηγούμενο στον δικό του άνθρωπο κοιτώντας τον ουρανό. Σαν να θέλει να (ξανα)βάλει τα κλάματα όμως σκέφτεται ότι θα τον δει το παιδί…
Μοναδική διαφορά είναι ότι τότε είχε δάκρυα στα μάτια. Τώρα κατάφερε να τα συγκρατήσει. Τότε έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό για να του μιλήσει ξέροντας ότι τον ακούει και θα μοιραστούν τη χαρά του. Τώρα ήταν και πάλι για τον ίδιο, αλλά και για άλλους τρεις όπως είπε χωρίς να τους αποκαλύψει.
Ο τρόπος που αντιμετώπισαν αυτή τη βραδιά οι συμπαίκτες του λέει πολλά. Σε κάθε στιγμή που έμπαινε στο γήπεδο να παίξει. Στη στιγμή που χοροπηδούσαν περιμένοντας τον να μπει τελευταίος στο γήπεδο στην απονομή τραγουδώντας το σύνθημα που ήταν αφιερωμένο σε εκείνον.
Για έναν… περίεργο λόγο ο αδιανόητα ήρεμος στη συμπεριφορά του εντός και εκτός παρκέ Πρίντεζης κατάφερε να συνδέσει το όνομά του με στιγμές απίθανης έντασης της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου. Το ξέσπασμα για την κατάκτηση των τελευταίων τίτλων, τα δάκρυα χαράς για τα δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά, το τρίποντο πρόκρισης με τη Μπαρτσελόνα, το Βελιγράδι, η χρονιά αναγνώρισης συνολικά εφέτος για το μπάσκετ που παρουσίασε η ομάδα του.
Κατά έναν σαφή, σαφέστατο λόγο, αυτός ο τύπος κατάφερε να εκφράζει όχι με το παιχνίδι του αλλά με τη στάση του έξω από τις τέσσερις γραμμές την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού αλλά και να γίνεται απόλυτα σεβαστός και από τους οπαδούς των υπολοίπων ομάδων. Ο λόγος είναι η υπεύθυνη στάση του.
«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο» είπε μετά τον τελευταίο τελικό όταν του ζητήθηκε να αναφερθεί στο διάστημα που αποχώρησε από τον Ολυμπιακό. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για την τελευταία επίθεση της Κωνσταντινούπολης…
Πάντα υπάρχουν λόγοι για εκρήξεις χαράς, στη ζωή είναι και οι λόγοι που αυτή η χαρά φέρνει δάκρυα κοιτώντας ψηλά… Όπως λέει και ο Οικονομόπουλος στον οποίο πήγαν οι «ερυθρόλευκοι» για το γλέντι τίτλου… για κάποιο λόγο γίναν όλα!