Για να χαρακτηριστεί κάποιος προπονητής παγκόσμιας κλάσης και υψηλού επιπέδου, πρέπει να διαθέτει ένα πλήρες πακέτο το οποίο χωρίζεται σε διάφορες ισοδύναμες ιδιότητες. Αρχικά πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενο, εν προκειμένω το μπάσκετ, να το έχει επιμερισμένο με σωστό τρόπο στο μυαλό του και πάνω σ’ αυτό τον επιμερισμό να έχει δημιουργήσει τη δική του φιλοσοφία το δικό του τρόπο με τον οποίο θα μπορεί να μεταφέρει και να μεταλαμπαδεύει στους αθλητές του τον τρόπο με τον οποίο έχει επιλέξει να αγωνίζονται.
Το… σπάσιμο της καθημερινής προπόνησης από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, μέχρι την τελευταία μέρα πριν από έναν τελικό. Αυτό είναι το κομμάτι καθαρά το μπασκετικό και έχει να κάνει με την φιλοσοφία του εκάστοτε προπονητή.
Μετά έρχεται το θέμα της αντίληψης, πως δηλαδή αντιλαμβάνεται ο κάθε προπονητής την κάθε κατάσταση που μπορεί να συναντήσει σε ένα παιχνίδι είτε αυτή είναι ευχάριστη αλλά κυρίως όταν είναι δυσάρεστη.
Μετά είναι οι ισορροπίες. Το προφίλ που έχει επιλέξει ο εκάστοτε προπονητής να διατηρεί απέναντι στους παίκτες του και στους συνεργάτες του. Αυτό δεν είναι κάτι που αλλάζει. Δεν γίνεται την Τρίτη να είσαι έτσι και την Τετάρτη αλλιώς. Η σχέση σου με τον περίγυρό σου είναι αυτή που σε χαρακτηρίζει ίσως περισσότερο και από το μπάσκετ σου, όταν είσαι προπονητής υψηλού επιπέδου
Υπάρχουν κι άλλα πολλά πράγματα που χαρακτηρίζουν έναν top level κόουτς. Πόσο καλά ξέρει τι του λείπει σε μία ομάδα, δηλαδή οι μεταγραφές, η επιλογή των συνεργατών του κτλ κτλ.
Για να απλοποιήσουμε τώρα τα πράγματα και να μπούμε στο θέμα Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ας υποθέσουμε (που δεν είναι υπόθεση είναι γεγονός) ό,τι στα περισσότερα από αυτά τα κομμάτια που αναφέραμε παίρνει αν όχι άριστα τότε πάρα πολύ καλό βαθμό. Στο κομμάτι του προφίλ όμως, που έχει επιλέξει μάλλον είναι λίγο…μπερδεμένος. Οι προσλαμβάνουσες που έχει από το Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και είναι ξεκάθαρο πως είναι εμπνευσμένος από αυτόν, δεν τον έχουν βοηθήσει να καταλάβει τι σημαίνει προπονητής-ηγέτης σε μία ομάδα.
Αυτό το προφίλ που θέλει να περάσει τώρα ο Γιασικεβίτσιους θα ήταν αποδεκτό με 15 χρόνια πάγκων ήδη στην πλάτη του. Στα σπάργανα ομως, της προπονητικής, ανεξάρτητα αν τα πράγματα του έχουν πάει καλά και είναι στην Μπαρτσελόνα, δεν δικαιούται να έχει τέτοιο ύφος. Και όταν λέμε ύφος δεν εννοούμε γενικά αλλά συγκεκριμένα απέναντι στους παίκτες του. Οι μεγάλοι προπονητές στις νίκες φεύγουν γρήγορα από το γήπεδο για να πάρουν οι παίκτες τους τα περισσότερα μπράβο. Στις ήττες φεύγουν τελευταίοι για να πάρουν πάνω τους το μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης και να απελευθερώσουν τους παίκτες τους.
Αυτά ο Σάρας τα έχει μπερδέψει. Σταύρωσε τους παίκτες του στο φάινάλ-φόρ για τον χαμένο ημιτελικό αλλά θα απαιτήσει από αυτούς να παίξουν για πάρτη του και για την φανέλα τους στους επικείμενους τελικούς της ισπανικής λίγκας. Δεν είναι έτσι Σάρας κι αν δεν πιστεύεις εμένα πάρε ένα τηλέφωνο τον Ζοτς.
