Η ολοκλήρωση της καριέρας του Τζο Βίλφριντ Τσονγκά έλαβε χώρα εκεί που έπρεπε. Στο κεντρικό κορτ του Roland Garros, το οποίο λάτρεψε και λατρεύτηκε.

Δεν ξέρω για πόσους λόγους θα θυμόμαστε το φετινό Roland Garros, ένας όμως από τους πιο δυνατούς όμως θεωρώ ότι είναι η αποχώρηση ενός σημαντικού αθλητή, ενός πολύ ωραίου χαρακτήρα, του Τζο Βίλφριντ Τσονγκά.

Ο Γάλλος αποτελεί τον πιο σημαντικό τενίστα των τελευταίων ετών στην πατρίδα του, υπολειπόμενος σε τίτλους (18) μόνο του Γιανίκ Νοά (23). Όπως επίσης και σε εβδομάδες παραμονής στο Top 10, έχοντας 14 λιγότερες από τις 275 του Νοά.

Ωστόσο είναι ο μοναδικός Γάλλος στην εποχή των Όπεν, που έφτασε στα προημιτελικά και των τεσσάρων Grand Slam, όντας μάλιστα φιναλίστ το 2008 στο Αυστραλιανό Όπεν.

Όλα αυτά είναι υπέροχα, οι αριθμοί και οι διακρίσεις…  Όχι όμως όσο το χαμόγελο του στο οποίο αντικατοπτριζόταν ο σεβασμός για τον αντίπαλο, το κοινό και το άθλημα. Η αγάπη του για το τένις…

Στα 37 του χρόνια έπαιξε στο Παρίσι τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, υπ’ αριθμόν 1002, κόντρα στον Κάσπερ Ρούουντ. Η στιγμή της ολοκλήρωσης αυτής της υπέροχης διαδρομής θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη εκείνων που αγαπούν τον αθλητισμό. Τον αθλητισμό κι όχι τη νίκη…

Ο Τσονγκά είναι ο Γάλλος με τις περισσότερες νίκες σε Grand Slam, είναι ο Γάλλος που έχει νικήσει τους Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς ενώ βρίσκονταν στο νούμερο 1, αλλά περισσότερο εμφατικά μιλά για εκείνον η κληρονομιά που αφήνει στο άθλημα. Του αθλητή που τιμά το «ευ αγωνίζεσθαι», της προσωπικότητας που τιμά τον πολιτισμό στα κορτ και στις ανθρώπινες σχέσεις.

Και το Philippe Chatrier του το έδειξε και στις τελευταίες 3 ώρες και 49 λεπτά που διήρκησε το τελευταίο του τανγκό στο Παρίσι