Το ξεκίνημα της σεζόν 1994-95 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν εποχή που ο Ολυμπιακός μοίραζε απλόχερα υποσχέσεις. Η ομάδα που είχε βρεθεί απρόσμενα με την πλάτη στο παρκέ του Γιαντ Ελιάου μερικούς μήνες νωρίτερα από το τρίποντο του Κορνέλιους Τόμπσον είχε μείνει σχεδόν ίδια με τις πιο ενδιαφέρουσες καλοκαιρινές ιστορίες να αφορούν την αλλαγή των δύο ξένων. Ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε αποφασίσει να πορευτεί χωρίς τους Πάσπαλι-Τάρπλει το δίδυμο των ξένων που είχαν οδηγήσει τον Ολυμπιακό στο πρώτο φάιναλ φορ της ιστορίας του. Στη θέση τους αποκτήθηκαν ο Αλεξάντερ Βολκόφ με μια παράξενη καραμπόλα –μέσω Νετς και ΝΒΑ- που στην ουσία πληρωνόταν από τον…. Παναθηναϊκό λόγω ενός κλειστού διετούς συμβολαίου και είχε δώσει το πράσινο φως για να έρθει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ένας βετεράνος μετρ των τριπόντων που αγαπήθηκε όσο λίγοι ξένοι από τον κόσμο του Ολυμπιακού: Ο Εντι Τζόνσον.
Κατά τα ειωθότα ο Ιωαννίδης δεν αποκάλυψε την ομάδα του παρά μόνο με το ξεκίνημα της σεζόν. Η καλοκαιρινή προετοιμασία στα ορεινά της Ιταλίας καλυπτόταν από απόλυτη μυστικότητα, τα φιλικά παιχνίδια γίνονταν μακριά από αδιάκριτα μάτια και κάπως έτσι οι ερυθρόλευκοι έκαναν τα Ευρωπαϊκά αποκαλυπτήρια τους στο πιο άβολο γήπεδο που μπορούσαν να βρεθούν. Μπορεί το Αμπντί Ιπεκτσί που πλέον έχει κατεδαφιστεί για να γίνει πάρκινγκ να κουβαλούσε το όνομα του μεγάλου στοχαστή-λογοτέχνη-δημοσιογράφου που είχε πρωτοστατήσει στις κινήσεις φιλίας των δύο λαών αλλά στις 27 Οκτωβρίου δεν ήταν ακριβώς το μέρος που θα ήθελε να βρίσκεται ένας Έλληνας.
Οι σχέσεις της ΕΦές με το ελληνικό μπάσκετ ήταν αρκούντως τεταμένες μετά τα επεισόδια στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων κόντρα στον Άρη τον προηγούμενο χρόνο στο Τορίνο. Η ιδιαιτερότητα της εξέδρας ήταν μοναδική εκείνο το βράδυ. Η Εφές που έκανε τα πρώτα φιλόδοξα βήματα της στην Ευρώπη δεν είχε δικό της κοινό. Στα παιχνίδια της πήγαιναν συνήθως 300-400 άνθρωποι, οι περισσότεροι υπάλληλοι του εργοστασίου μπύρας του ιδιοκτήτη της ή συγγενείς και φίλοι των παικτών. Ποδοσφαιρικό τμήμα δεν είχε και δεν απέκτησε ποτέ οπότε δεν μοιραζόταν τη σκληρή αντιπαλότητα των άλλων ομάδων της Πόλης. Αυτό την έκανε λίγο σαν ‘’εθνική ομάδα’’ και σε κάθε της αγώνα μαζεύονταν στην εξέδρα οργανωμένοι οπαδοί της Γκαλατά, της Φενέρ και της Μπεσίκτας. Για ώρα αντάλλασαν μεταξύ τους υβριστικά συνθήματα αλλά μόλις εμφανιζόταν ο αντίπαλος οι σημαίες τους κρύβονταν και τη θέση τους έπαιρναν σημαίες με την ημισέληνο. Γίνεται αντιληπτό ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού βρέθηκαν στο κέντρο ενός καζανιού που έβραζε από μίσος με 12.000 αγριεμένους οπαδούς στην εξέδρα.
Δύο ώρες αργότερα ο γήπεδο είχε μισοαδειάσει πριν ακόμη τελειώσει ο αγώνας. Ο Ολυμπιακός παίζοντας απόλυτο μπάσκετ έφτασε σε μια από τις μεγαλύτερες νίκες της ιστορίας του. Το τελικό 77-42 δεν αφήνει δεύτερες σκέψεις για το τι έγινε σε εκείνο το ματς. Κάπως έτσι ελάχιστοι είδαν τα τελευταία 2-3 λεπτά του αγώνα όπου έκανε το επίσημο ντεμπούτο του ένας έφηβος της Εφές που έμελλε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους Τούρκους παίκτες της εποχής του: Ο Μιρσάντ Τουρκτσάν. Στα αποδυτήρια ο Ιωαννίδης ήταν ένα περιφερόμενο χαμόγελο και αφού άναψε το τσιγάρο της νίκης έκανε μια από τις πλέον συζητήσιμες και αμφιλεγόμενες δηλώσεις της καριέρας του. ‘’Είμαι χαρούμενος όχι μόνο για τη νίκη και την εμφάνιση αλλά γιατί έγινε εναντίον Τουρκικής ομάδας. Εγώ, τους Τούρκους θέλω να τους πατάω στο κεφάλι’’… Από τότε μέχρι και την έναρξη της Ευρωλίγκα οι δύο ομάδες ξανασυναντήθηκαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών άλλες τρεις φορές. Ο Ολυμπιακός έχασε πολύ καθαρά τον αγώνα του δεύτερου γύρου στο ΣΕΦ αλλά σκούπισε την Εφές με την οποία βρέθηκε σε όμιλο της πρώτης φάσης τη σεζόν 1997-98, έχοντας πια στον πάγκο του τον αείμνηστο Ντούσαν Ίβκοβιτς.
