Το πράγμα έδειχνε από την προηγούμενη εβδομάδα. Προπονήσεις επτά παικτών για συνεχόμενες ημέρες πάει να πει σχεδόν παύση εργασιών, όχι φυσιολογική ζωή αθλητικού οργανισμού. Τρεις έσφιξαν τα δόντια και πρόλαβαν, ήταν αναμενόμενα εκτός τόπου και χρόνου. Οι Παπαπέτρου και Γιόβιτς από καιρό παροπλισμένοι, ο Έβανς αόρατος καθότι και ο ίδιος ασθενής, ο Χουγκάζ δεν έχει συνηθίσει καλά – καλά τη μυρωδιά των νέων του αποδυτηρίων, όχι αυτή της Ευρωλίγκας. Έσχατος ο Νεοκλής Αβδάλας των 16 ετών, που καμία δουλειά δεν έχει ακόμα σε παρκέ Ευρωλίγκας. Σε Basket League ναι, υπό συνθήκες. Το σύνολο, οκτώ παίκτες.
Τι έμενε; Πέντε ετοιμοπόλεμοι: Νέντοβιτς, Παπαγιάννης, Μέικον, Κασελάκης, Μποχωρίδης. Καθόλου τυχαία, αυτοί ήταν που κράτησαν στιγμές-στιγμές κάποια από τα προσχήματα και η διαφορά δεν εκτοξεύτηκε σε επίπεδα ρεκόρ όλων των εποχών σε «αιώνια» ντέρμπι.
Την ίδια στιγμή ο αιώνιος αντίπαλος ήταν πλήρης, δεδομένα πιο ποιοτικός, αγωνιζόταν στην έδρα του και με τα κύτταρα του κορεσμένα σε αυτοπεποίθηση και φιλοδοξία. Ανέβασε την πίεση στο μάξιμουμ, καβάλησε το κύμα της εξέδρας, βρέθηκε σε σπουδαία επιθετική βραδιά θυμίζοντας πολύ το τέλειο δεκάλεπτο κόντρα στη Μακάμπι τον περασμένο Νοέμβρη. Για τους έχοντες ασθενή μνήμη, το δεκάλεπτο έκλεισε στο 35-8 κόντρα σε Γουίλμπεκιν, Νάναλι, Γουίλιαμς, Ζίζιτς, Ρέινολντς και τους υπόλοιπους.
Αν κανείς δει ψυχρά το αποτέλεσμα συνυπολογίζοντας τους βασικούς παράγοντες (φόρμα, ικανότητα, τραυματισμούς και απουσίες, έδρα), η καθαρή ήττα ήταν το λογικό αποτέλεσμα. Η ελπίδα κυοφορείτο λόγω των ειδικών κανόνων που συχνά χαρακτηρίζουν τα ντέρμπι, όμως αυτή τη φορά η εξέλιξη ήταν πιο γραμμική από ποτέ. Αυτό φυσικά δεν αφαιρεί τις ευθύνες των πρωταγωνιστών, όμως συνετό είναι να τις τοποθετεί κανείς στη σωστή τους διάσταση.
Ο Δημήτρης Πρίφτης μίλησε για ντροπή στο τέλος του αγώνα, αναφερόμενος στην οικτρή αγωνιστική εικόνα της ομάδας του στα εναρκτήρια δέκα αγωνιστικά λεπτά. Εδώ κανείς μπορεί να υπογράψει και με τα δύο χέρια ένα πράγμα: ο Παναθηναϊκός δεν ήταν η ομάδα που παρουσιάστηκε στο παρκέ του Σ.Ε.Φ. έτοιμη να θυσιάσει το κορμί της και να υπερβεί τον εαυτό της.
Ο Γιώργος Παπαγιάννης, προς τιμήν του, παραδέχτηκε το δικό του κομμάτι της προσωπικής ευθύνης στις δηλώσεις του στο ημίχρονο. Οι Νέντοβιτς-Μέικον προσπάθησαν να ανταποδώσουν τα χτυπήματα, όμως στην άμυνα ο Ολυμπιακός εξέθεσε τις δεδομένες αμυντικές τους αδυναμίες. Με τον Οκάρο Γουάιτ σε άλλο γήπεδο και χωρίς το αμυντικό φίλτρο των Σαντ-Ρος και Έβανς, ο Παναθηναϊκός δεν χρειάστηκε παραπάνω από ένα γερό φύσημα για να καταρρεύσει σαν σπίτι από άχυρο.
Αντί αυτή τη στιγμή να αναζητηθούν βολικά εξιλαστήρια θύματα, προτιμότερο θα ήταν να αντικρύσει κανείς την αλήθεια κατάματα. Ο Παναθηναϊκός της φετινής χρονιάς δεν είναι ομάδα, είναι ένα συνεχές εργοτάξιο. Ξεκινά με έναν πόιντ γκαρντ (Πέρι), αγοράζει άλλον (Φέρελ), μετά διώχνει τον δεύτερο και ύστερα διώχνει τον πρώτο για να πάρει φρέσκο (Γιόβιτς).
Ο Έβανς ξεκινά στο «4» και μετακομίζει στο «5», γιατί ο Τζεχάιβα Φλόιντ αποχωρεί. Ο Καββαδάς ενεργοποιείται από το πουθενά, ο Μποχωρίδης επίσης, ο Χουγκάζ επιστρέφει άρον-άρον. Ο Παπαπέτρου βγαίνει νοκ-άουτ μετά από ένα μήνα που παίζει άρρωστος, ο Μέικον κοντεύει να πάθει vertigo ανάμεσα στο «2» και στο «1». Σαν να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, οι τραυματισμοί και οι αναποδιές δεν σταματούν σχεδόν ένα τρίμηνο σερί.
Το να περιμένει κανείς πως υπό αυτές τις συνθήκες οποιοσδήποτε προπονητής του κόσμου θα κατάφερνε να βελτιώσει ένα γκρουπ μοιάζει με σκέτη παράνοια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Δημήτρης Πρίφτης δεν έχει την δική του, βαριά ευθύνη για το κακοστημένο φετινό ρόστερ που εξελίχθηκε σε γιοφύρι της Άρτας.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στον χαμηλό ανταγωνισμό, καταλαβαίνει. Η Ζάλγκιρις ξεκίνησε με 9, ολογράφως εννέα, ήττες. Άλλαξαν μία από τις απογοητεύσεις της σεζόν (Μούντιε), άλλαξαν περιέργως και προπονητή, έδιωξαν νωρίς και τον γκρινιάρη Ντράγκιτς, τελεία. Έμειναν οι ίδιοι, με τα καλά και τα στραβά τους. Κοίταξαν πως θα γνωριστούν με το καινούριο αφεντικό και πως θα βγάλουν από τη μύγα ξύγκι.
Τους πήρε χρόνο, τους κόστισε σε χαστούκια. Τον Φλεβάρη ισορρόπησαν, τον Μάρτη ξεκίνησαν να ανταποδίδουν, Παναθηναϊκό εκτός, Ρεάλ εντός, Μπάρσα εντός, ήττα από τον Ολυμπιακό μετά από μάχη 40 λεπτών. Την επόμενη χρονιά θα ξέρουν ποιος και τι μπορεί, που το πράγμα θέλει αλλαγή και που χωρά βελτίωση.
Στον Παναθηναϊκό πάλι, ανάθεμα κι αν μπορεί να βρει κανείς δυο-τρεις σταθερές να πιαστεί – και αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα κι από την τριαντάρα στο Φάληρο.