Ο Χαράλαμπος Σαραντινάκης γράφει για τα δυο χρόνια που πέρασαν από την τραγική εκείνη ημέρα και για τον χρόνο που δεν ξεφτίζει τις μνήμες και κρατά...αθάνατους όλους όσους έφυγαν.

Είναι κάποια πράγματα στην ζωή που σου φαίνονται αδιανόητα, που δεν μπορεί να τα χωρέσει το μυαλό ακόμα και μετά από μεγάλο διάστημα. Μια τέτοια περίπτωση είναι σίγουρα αυτή του αείμνηστου Κόμπι που σαν σήμερα πριν από δυο χρόνια η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει μαζί με αυτή της 13χρονης κόρης του Τζιάνας όπως και άλλων επτά ανθρώπων.

Όλα όσα ακολούθησαν μέχρι και σήμερα έδειξαν το μέγεθος και το μεγαλείο του συγκεκριμένου ανθρώπου, ράγισαν καρδιές σε ολόκληρο τον πλανήτη και ασφαλώς τον βύθισαν και σε ένα τεράστιο πένθος για τις δέκα ψυχές που χάθηκαν.

Πολύ δύσκολο το να βλέπεις, ακόμα και το να φέρνεις στην μνήμη σου την εικόνα της συζύγου του Κόμπι, Βανέσα η οποία έζησε και ζει αυτή την τραγική κατάσταση.

Η αγάπη του κόσμου και ο τρόπος που εκφράστηκε και συνεχίζει να εκφράζεται όλο αυτό το διάστημα είναι κάτι το πραγματικά συγκλονιστικό, δείγμα της επιδραστικότητας και του τεράστιου αποτυπώματος που άφησε ο Κόμπι σε ολόκληρο το πλανήτη.

Ο Κόμπι ήταν ένας άνθρωπος – μαχητής που άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά σε όλα τα επίπεδα με το “Mamba Mentality” να είναι πάντα ο οδηγός που θα προτρέπει και θα “σπρώχνει” τους ανθρώπους στο να γίνονται καλύτεροι και ταυτόχρονα να κάνουν καλύτερο και ολόκληρο τον κόσμο.

Τέτοιες εμπειρίες που φέρνει η ζωή σε κάνουν να καταλάβεις δυστυχώς με τον πιο σκληρό τρόπο το μεγαλείο και την τεράστια υπόσταση κάποιων ανθρώπων. Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σου πάρει έστω και για λίγο το βάρος που υπάρχει στο στήθος είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα ξεχαστούν ποτέ, θα ζούνε για πάντα στο μυαλό και στις καρδιές μας γεγονός που αυτόματα τους κάνει…αθάνατους.