Με τους Παπαπέτρου και Γουάιτ να παίζουν δύο ταχύτητες κάτω, αβέβαιοι και ανασφαλείς. Με τρεις ήττες στην πλάτη, όχι ακριβώς με ελπιδοφόρες εμφανίσεις. Με τον νεοφερμένο Φέρελ να μην ξέρει ακόμα που πατά και που βρίσκεται. Με την Εφές να εμφανίζεται με τέσσερις γκαρντ πρώτης γραμμής (Λάρκιν, Μπομπουά, Σίμον, Μπράιαντ).
Το χθεσινό 95-69 μπορεί να είναι ατύχημα, από αυτά που συμβαίνουν το πολύ μία φορά το χρόνο, χωρίς να προηγείται ούτε να ακολουθεί κάτι. Δείχνοντας την αμυντική συνέπεια που ξεκίνησε από την πεντάδα των Σαντ-Ρος, Πέρι, Παπαγιάννη, Έβανς και συνεχίζοντας στην εκμετάλλευση του ανοιχτού γηπέδου και στο – κατά κανόνα – μυαλωμένο παιχνίδι στο 5v5, ο Παναθηναϊκός απέδειξε πρώτα στον εαυτό του και στη συνέχεια στους έκπληκτους φιλάθλους του πως είναι ικανός να γίνει μια αξιόλογη ομάδα. Και όπου τον βγάλει.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει επ΄ ουδενί πως πάρτι όπως αυτό του Μέικον θα συμβαίνουν κάθε μέρα, ή πως τα ατυχήματα δεν μπορεί να συμβούν και με αντίθετη φορά. Το ζήτημα όπως πλέον για το τριφύλλι είναι να χτίσει πάνω στην χθεσινή του εμφάνιση: αφού μπορούμε τόσο, δεν νοείται να συμβιβαζόμαστε με λιγότερα.
Σε μια ομάδα στην οποία το συνολικό ταλέντο δεν βγαίνει δα και υπέρβαρο, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μένει κανείς εκτός εξίσωσης. Έτσι η θετική παρουσία των Έβανς και Πέρι είναι τεράστιο κέρδος για τη συνέχεια: σχεδόν οι μισοί από τους 34 πόντους του Μέικον ήρθαν μετά από κερδισμένες μάχες στα μετόπισθεν που έδωσαν μεταξύ άλλων και αυτοί. Η αξία του Παπαγιάννη προφανώς δεν αμφισβητείται, όμως αν κάτι έδειξε η χθεσινή φαντασμαγορία είναι πως το πλάνο αξιοποίησης του ψηλού οφείλει να είναι μέσα στα βασικά ζητούμενα.
Τέλος, ο κύριος Ντάριλ Μέικον. Τρισευτυχισμένος που φοράει τα πράσινα, που παίζει στο ΟΑΚΑ, που διακρίνεται και κερδίζει, ένας κινούμενος ενθουσιασμός σε συσκευασία ενός ενστικτώδους σκόρερ. Αν δεν «χτίσει» κανείς αυτό το λαβράκι, πότε θα το κάνει;
