Στην Ευρωλίγκα η αρχή δεν είναι το ήμισυ του παντός. Η Ευρωλίγκα είναι ένας σκληρού τύπου μαραθώνιος. Ο Ολυμπιακός στο δικό του ξεκίνημα, ωστόσο γέμισε με αισιοδοξία τους φίλους του για συγκεκριμένους λόγους.
Απέναντι σε μια ομάδα που ποτέ δεν είναι κορυφαία, αλλά και ποτέ για τα σκουπίδια την Μπασκόνια, οι “¨ερυθρόλευκοι” έδωσαν μια μοναδική παράσταση. Πέραν από τα επί μέρους τεχνικά θέματα, αυτό που πρωτίστως αξίζει αναφοράς, δεν είναι άλλο από την αλληλεγγύη και την εμφανή αυτοθυσία των παικτών κατά την διάρκεια της αναμέτρησης.
Για έναν προπονητή, αυτό είναι κάτι που δεν δουλεύεται στην προπόνηση. Αυτό είτε έχεις παίκτες που το υποστηρίζουν, είτε δεν τους έχεις. Ο Γουόκαπ πχ που από στατιστικής πλευράς δεν έκανε και σπουδαία πράγματα, ήταν από τους κορυφαίους του Ολυμπιακού. Αναρωτιέσαι αν κάτω από το δέρμα του συγκεκριμένου παίκτη υπάρχει άνθρωπος, ή κάποιου είδους εξελιγμένο ρομπότ. Δεν κάνει λάθη, πουθενά. Ούτε μπροστά, ούτε πίσω, κάθε του βήμα, κάθε του κίνηση είναι προσαρμοσμένη στους βασικούς κανόνες του μπάσκετ.
Ο Παπανικολάου, είναι πλέον κανονικός Παπανικολάου. Τα δύσκολα τα άφησε πίσω του και πλέον παίζει άμυνα κι επίθεση με τον τρόπο που το ευρωπαϊκό μπάσκετ τον έμαθε και τον αγάπησε. Ο Φαλ, είναι θηρίο κανονικό κοντά στο καλάθι. Φόβητρο στην άμυνα, δυναμικό στοιχείο να ακουμπάς τη μπάλα στην επίθεση.
Είναι ξεκάθαρο πως ο Ολυμπιακός πλέον χωρίς κανέναν game stopper παίζει ένα παιχνίδι στην επίθεση με συνεχείς εναλλαγές δυνατής και αδύνατης πλευράς. Το “ηγέτης” Σλούκας, ή “ηγέτης” Βεζένκοφ, είναι κάτι που θα υπάρχουν μόνο στην θεωρία, αφού ο Μπαρτζώκας, μετά το τέλος του μοναδικού Βασίλη Σπανούλη (του μόνου που είχε δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του μέσα στο παιχνίδι) έχει χτίσει μια ομάδα που στηρίζεται μόνο στις συνεργασίες κι όχι στην ατομική πρωτοβουλία.