«Όλος ο κόσμος έχει την ίδια απορία: τι έκανε ξεχωριστό τον Άλεξ Φέργκιουσον; Μήπως ήταν οι χοντρές κατσάδες του στους παίκτες; Όλοι έχουν στο μυαλό τους το αρνητικό. Ο Φέργκι ήταν πολύ ικανός στο να κατανοεί τι χρειαζόταν μια ομάδα και να βρίσκει όχι απλώς τον κατάλληλο παίκτη, αλλά τη σωστή προσωπικότητα. Έπρεπε να διαθέτει χαρακτήρα, ισχυρή προσωπικότητα. Διάλεγε παίκτες που μπορούσαν να αντέξουν τη σύγκρουση. Για παράδειγμα ο Γκάρι Νέβιλ ήταν σπουδαίος λόγω της νοοτροπίας του, όχι της ποδοσφαιρικής ικανότητάς του.
Όταν προετοίμαζε το επόμενο παιχνίδι, σχεδόν πάντα μας αποκάλυπτε στοιχεία του αντιπάλου την ύστατη στιγμή. Σπάνια αναφερόταν στον αντίπαλο νωρίτερα. Με εξαίρεση τη Λίβερπουλ. Τον θυμάμαι «μπλα μπλα μπλα και τώρα ακολουθεί το παιχνίδι με τη γαμ…Λίβερπουλ». Δεν γνωρίζω κάποιον άλλον που να μισεί τόσο πολύ τη Λίβερπουλ.
Ακόμη θυμάμαι το 3-3 στο «Άνφιλντ» τον Ιανουάριο του 1994. Στα πρώτα 25 λεπτά έχουμε ισοπεδώσει τη Λίβερπουλ. Είμαστε μπροστά 3-0 ενώ θα έπρεπε να έχουμε βάλει 5 ή 6 γκολ. Αλλά μετά χαλαρώσαμε. Ο Νάιτζελ Κλαφ μείωσε με δύο γκολ πριν το τέλος του ημιχρόνου με τον Νιλ Ράντοκ να ισοφαρίζει στο 79’. Ήταν ντροπιαστικό για εμάς.
Για πρώτη και μοναδική φορά στα 8 χρόνια μου στη Γιουνάιτεντ, ο Φέργκι μας κράτησε πολύ ώρα στα αποδυτήρια και μας κατσάδιασε άγρια. Ήταν τόσο αναστατωμένος που χάσαμε το προβάδισμά μας, που τα έβαλε μαζί μου. Αναφέρθηκε ακόμη και στον τρόπο που εκτέλεσα τα ελεύθερα, λέγοντας πως όλες οι μπαλιές πήγαν στους αντιπάλους. Ήταν άδικος μαζί μου. Βεβαίως μεγαλώνοντας κι ωριμάζοντας, κατάλαβα πως έτσι προσπαθούσε να αποφορτιστεί. Ήμουν ο εύκολος στόχος. Όμως εκείνη την ημέρα ήμουν κι εγώ έξαλλος και του απάντησα.
Μετάνιωσα και δεν μετάνιωσα για όσα του είπα. Αυτό για το οποίο μετανιώνω περισσότερο ήταν ότι τον αμφισβήτησα, τόσο ως προπονητή όσο και ως άνθρωπο, ενώ τα έβαλα και με κάποιους συμπαίκτες μου, λέγοντας πως δεν είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Δεν ήταν σωστό από μέρους μου. Δεν είχα μετανιώσει που όρθωσα το ανάστημά μου στον προπονητή. Ο Φέργκι το επέτρεπε αυτό.
Όμως δεν ήταν ημέρα και η ώρα να συμβεί αυτό. Ήμουν πολύ αφελής που δεν το κατάλαβα τότε. Έπρεπε να πάρω το καπελάκι μου και να προχωρήσω. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα σαν να έχω διαπράξει κάποιο έγκλημα. Οδηγώντας για το σπίτι, ήμουν οργισμένος για την επίθεση που μου έκανε ο Φέργκι. Μάλιστα, πήρα τον μάνατζέρ μου ζητώντας να μου βρει ομάδα.
Την επόμενη ημέρα ήμουν πιο ήρεμος, αλλά και πάλι αναστατωμένος. Αναζήτησα τον Φέργκι, αλλά δεν ήταν στην προπόνηση. Τη μεθεπόμενη με κάλεσε στο γραφείο του. Μου είπε πως θα ζητήσει την απομάκρυνσή μου από την ομάδα. Ζήτησα συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου. Την αποδέχθηκε. «Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως θα φύγεις» είπε.
Τότε έκανα κάτι για το οποίο είμαι πολύ υπερήφανος. Προτού βγούμε στο γήπεδο για προπόνηση, σηκώθηκα στα αποδυτήρια και ζήτησα συγγνώμη από όλους τους συμπαίκτες μου. Δεν το γνώριζα τότε αλλά ο Φέργκι άκουσε την ομιλία μου κρυμμένος πίσω από μια πόρτα. Ουδέποτε έκανε πράξη την απειλή του…
One, η αυτοβιογραφία του Πέτερ Σμάιχελ από τις εκδόσεις Hodder & Stoughton από τις 30 Σεπτεμβρίου με τιμή 10 λίρες