Η ήττα από την Γαλλία του μπαμπούλα Γκομπέρ και του υπέροχου Φουρνιέ έφερε φυσιολογικά δονήσεις. Ήταν η πρώτη μετά από 25 σερί νίκες σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν προτιμάτε, η πρώτη μετά από 6.176 ημέρες. Με Ντουράντ και Λίλαρντ, με τους πρωταθλητές Χόλιντεϊ και Μίντλτον, με Αντεμπάγιο και Μπούκερ και Λαβίν, με, με, με. Ξανά από τους Γάλλους, όπως στις 11 Σεπτέμβρη 2019 στη Ντονγκουάν. Με ένα πειραματικό ρόστερ και πολλές δικαιολογίες. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς αποχαιρετούσε την Κίνα από την 7η θέση με ρεκόρ 4-2.
Δύο χρόνια αργότερα το οπλοστάσιο του μεγάλωσε, ακόμα και αν κάποιοι σούπερσταρ όπως ο Λεμπρόν, ο Κάρι και ο Ντέιβις προτίμησαν να μείνουν σπίτι και να φροντίσουν τα ταλαιπωρημένα τους κορμιά από το να εκπροσωπήσουν την αστερόεσσα. Όχι πια Ντέρικ Γουάιτ, Τζο Χάρις, Μάρκους Σμαρτ, Χάρισον Μπαρνς, Μέισον Πλάμλι, Μπρουκ Λόπεζ.
Η Team USA αναβαθμίστηκε, αλλά από ότι φαίνεται ξέχασε να πακετάρει ένα – δύο κορμιά παραπάνω. Κάπως έτσι έχασε τη μάχη των ριμπάουντ (36-42) και του ρυθμού και ώρες-ώρες φαινόταν να υποφέρει από τον εκφοβισμό που είχαν στήσει στο ζωγραφιστό οι Γκομπέρ, Φαλ, Πουαριέ, Γιαμπουσέλι. Βλέποντας την πρώτη γραμμή άμυνας των Αμερικανών να… κοιτάζει, οι εισαγωγικές πάσες προς τους ψηλούς ήταν παιχνιδάκι, τα high-low έμοιαζαν με προπόνηση, οι back door σφύριζαν η μία μετά την άλλη και ο σπεσιαλίστας της άμυνας Ντρέιμοντ Γκριν δεν φαινόταν πουθενά. Το ελαφρυντικό της ελλιπούς χημείας και των διαφορετικών κανονισμών φτάνει προφανώς μέχρι ενός σημείου και η άμυνα με αλλαγές σε όλα τα σκριν μάλλον θα χρειαστεί διαφοροποιήσεις – ο Κολέ έφτασε να παίζει με τον Πουαριέ στο «4» για να απομυζήσει ό,τι περισσότερο μπορούσε.
Ακόμα κι έτσι, οι Γάλλοι πέτυχαν 83 πόντους: στην πραγματικότητα λιγότερους, αφού οι τελευταίοι πέντε ήταν βολές από φάουλ που στόχο είχαν να σταματήσουν το χρονόμετρο. Όσο ελλιπής και αν ήταν η άμυνα, η επίθεση θα έπρεπε θεωρητικά να είχε καλύψει το χάντικαπ. Αλλά όχι. Οι Αμερικανοί σούταραν με το θλιβερό 36.2% εντός πεδιάς παρότι ο συντελεστής ασίστ/λαθών (23/12) ξεγελά. Η Team USA είτε έπεφτε στην παγίδα του overpassing, είτε ακολουθούσε το ένστικτο των σταρ της σε πρωτοβουλίες που όσο περνούσε η ώρα έμοιαζαν όλο και πιο εμμονικές. Μετά τους 9 αιφνιδιασμούς του πρώτου ημιχρόνου η πόρτα έκλεισε και οι Γιάνκηδες πνίγηκαν στο μισό γήπεδο.
Και εδώ μπαίνει στο κάδρο ο Γκρεγκ Πόποβιτς.
Γίνεται ένας πέντε φορές πρωταθλητής του ΝΒΑ και θρύλος της προπονητικής να μπει στο στόχαστρο μετά από μια ήττα στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού τουρνουά; Μετά από μια αποτυχία που μπορεί να μην σημαίνει τίποτα στο τέλος της διαδρομής. Γίνεται, αν η γκρίνια ξεκινά από μέσα.
Σύμφωνα με όσα αναπαράγονται δειλά από τις Η.Π.Α., οι σούπερσταρ της ομάδας εμφανίζονται ενοχλημένοι από το επιθετικό πλάνο της ομάδας, θεωρώντας ότι ο Πόποβιτς επιβάλλει το “Spurs Basketball”. Ο ίδιος ο 72χρονος κόουτς είπε κατά την προετοιμασία πως η ομάδα του θα κινηθεί περισσότερο σε γενικές οδηγίες παρά συγκεκριμένα συστήματα λόγω του περιορισμένου χρόνου που είχε στη διάθεσή του, όμως μετά από δύο εύκολα εξηγήσιμες ήττες στα φιλικά από Νιγηρία και Αυστραλία, τούτη εδώ από τη Γαλλία δεν καταπίνεται αμάσητη. Οι φωνές που θυμίζουν πως ο Πόποβιτς έχει πλέον ρεκόρ 6-3 σε επίσημα παιχνίδια, τον ίδιο δηλαδή αριθμό ηττών που η Team USA είχε την 20ετία 1996-2016 (73-3).
Ο ίδιος αποτίναξε με την χαρακτηριστική του γλαφυρότητα και γενναιοδωρία τον χαρακτηρισμό «έκπληξη» μετά το γαλλικό πατατράκ, όμως ξέρει καλά πως η πίεση αυξήθηκε δυσανάλογα με το καλημέρα στους Αγώνες. Στο Τόκιο θα πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα σε μεγάλους εγωισμούς: αυτός, που πάντα έψαχνε παίκτες που είχαν «ξεπεράσει τον εαυτό τους» (have gotten over themselves). Στην εποχή της παντοδυναμίας των παικτών, των super teams που φτιάχνονται και διαλύονται σαν αμερικάνικα τσιζμπεργκερ, ο προπονητής των σπηρουνιών μοιάζει λίγο παράταιρος, όμως έχει την ευφυΐα και τη γνώση να αποφύγει τον ύφαλο. Το θέμα είναι, πως μερικές φορές αυτή η ηλικία έχει για αχώριστο σύντροφο την ξεροκεφαλιά.