Πως είναι να πηγαίνεις από το τίποτα στα πάντα, από τη φτώχεια στα πλούτη και από τα Σεπόλια στην κορυφή του κόσμου;
Αλήθεια πόσοι από εμάς θα μπορούσαν να αντέξουν, να διαχειριστούν και να αξιοποιήσουν ένα τέτοιο επίτευγμα;
Είναι η φήμη και τα χρήματα αυτά που ποθούμε ή είναι η επίτευξη των στόχων μας και η εκπλήρωση των ονείρων μας αυτό που θα μας ολοκληρώσει και θα μας κάνει πραγματικά χαρούμενους;
Ένα κείμενο εμπνευσμένο από τα κατορθώματα του Γιάννη, αλλά αφιερωμένο σε εσένα που το διαβάζεις, όποιος ή όποια και να είσαι και από όπου και αν προέρχεσαι.
Γιατί σημασία δεν έχει από πού και πως ξεκινάς , αλλά που θες να φτάσεις!
Η ιστορία του Γιάννη, που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα σύγχρονο παραμύθι όπου ο φτωχός γίνεται πρίγκιπας.
Είναι κάτι που ξεπερνά τον αθλητισμό, και το πόσο σημαντικό είναι οι αθλητές να ξεπερνούν τα όρια τους και να πιστεύουν στον εαυτό τους για να καταξιωθούν.
Η «ανηφορική» αυτή διαδρομή, όχι μόνο του Γιάννη, αλλά ουσιαστικά ολόκληρης της οικογένειάς του είναι ένα μάθημα για όλους εμάς για το πως πρέπει να ζούμε τη ζωή μας αλλά και για το πως πρέπει να «μεγαλώσουμε» την επόμενη γενιά.
Χωρίς αμφιβολία όλοι μας έχουμε περάσει από δύσκολες καταστάσεις, άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλους, αλλά σίγουρα όλοι έχουμε βρει εμπόδια σ’ αυτό το δύσβατο μονοπάτι που λέγεται ζωή.
Αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε ο ένας από τον άλλον όμως, όσον αφορά αυτά που πετυχαίνουμε, δεν είναι το πόσα εμπόδια θα βρούμε μπροστά μας ή από που ξεκινήσαμε, αλλά το πως θα αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.
Γιατί η ζωή μας είναι σαν ένα μεγάλο παγόβουνο.
Οι γύρω μας βλέπουν αυτό που είναι στην επιφάνεια, βλέπουν μόνο την κορυφή, δηλαδή μόλις το 10%. Έτσι και σε αυτό το σύγχρονο παραμύθι του Γιάννη, βλέπουμε τα πανηγύρια, τις χαρές, τα κύπελλα, τις διακρίσεις, τα ρεκόρ, τις ακριβοπληρωμένες διαφημίσεις, τα βαρβάτα συμβόλαια, και όμως όλα αυτά όσο αστραφτερά και να είναι, είναι μόλις το 10% του δικού του παγόβουνου.
Και αν και έχει γίνει τετριμμένη πλέον η ατάκα «το παιδί από τα Σεπόλια που πουλούσε CD», είναι μια πρόταση που κρύβει πολλά παραπάνω από μια απλή αναφορά στο δύσκολο παρελθόν του Γιάννη.
Βλέπετε η μεγαλύτερη επιτυχία του Γιάννη και της οικογένειας του, δεν είναι ότι από φτωχοί έγιναν πλούσιοι, ούτε ότι από τα Σεπόλια βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου.
Η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της οικογένειας που πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους μας, είναι ότι ποτέ δεν ξέχασαν και δεν θα ξεχάσουν από πού ξεκινήσαν και πως προχωρούν…
Το 90% λοιπόν του παγόβουνου του Γιάννη δεν είναι μόνο ότι πουλούσε cd στα Σεπόλια ή ότι μοιράζονταν τα παπούτσια με τον αδερφό του για να παίξει μπάσκετ, αλλά ότι μέσα από τις κακουχίες έμαθε να παλεύει, να μην τα παρατάει, να σέβεται την οικογένεια του και τους γύρω του, να θέλει το καλό των άλλων, να μοιράζεται, να προσφέρει, να είναι ευγενικός και να πορεύεται με σημαία το ήθος του.
Αυτό το 90% κρύβει ατελείωτες ώρες προπόνησης, κρύβει πόνους, δάκρυα, ιδρώτα, αποτυχίες, κριτική, εμπόδια, αμφισβήτηση και πολλά άλλα που δεν αναλογιζόμαστε όταν βλέπουμε την «επιτυχία» του. Πράγματα και καταστάσεις που αν ο Γιάννης δεν είχε μεγαλώσει με τον τρόπο και τις αξίες που μεγάλωσε, ίσως να μην τα άντεχε και να μην μπορούσε να τα διαχειριστεί.
Ίσως να τον ικανοποιούσαν μόνο τα χρήματα, μια καλή μεταγραφή, μια καλή διαφήμιση και μέχρι εκεί. Ίσως θα τον ικανοποιούσε απλά να ξεφύγει από τις δυσκολίες.
Όμως ο Γιάννης ήθελε πολλά παραπάνω, δεν ήθελε απλά από φτωχός να γίνει πρίγκηπας, ήθελε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Και αυτή η «ολοκλήρωση» που νιώθεις όταν υλοποιείται το όνειρο σου δεν ανταλλάζεται με όλα τα χρήματα του κόσμου.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ψάξουμε μια δικαιολογία για κάτι που δεν καταφέραμε, για ένα όνειρο που δεν εκπληρώσαμε, για τη δουλειά που δεν πήραμε, ας αναλογιστούμε το εξής: μήπως δεν το θέλαμε αρκετά;
Μήπως μας νοιάζει μόνο το τι θα φαίνεται στην επιφάνεια, αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε αυτό το 90% των δυσκολιών που κρύβονται κάτω από αυτήν και «στηρίζουν» το υπόλοιπο 10%;
Μήπως έτσι μεγαλώσαμε; Να ψάχνουμε για δικαιολογίες;
Μήπως μας έμαθαν να τα έχουμε όλα έτοιμα, και πως η αξία μας θα μετριέται σε χρήματα και όχι σε αυτά που κάνουμε για να προσφέρουμε στους άλλους;
Μήπως τελικά μεγαλώσαμε λάθος;
Η Ιστορία του Γιάννη είναι το τέλειο παράδειγμα για το πως πρέπει να μεγαλώσουμε την επόμενη γενιά.
Ας ξεκολλήσουμε από τη λογική του «θέλω να προσφέρω τα πάντα», του «θέλω να μη λείψει τίποτα στο παιδί μου» ας μη γινόμαστε εμμονικοί με την επιτυχία, τα χρήματα, τους βαθμούς, τους τίτλους και την κοινωνική και οικονομική καταξίωση.
Ας δώσουμε στα παιδιά μας προσοχή, αγάπη και χρόνο, αντί για ένα tablet ή ένα ακριβό κινητό τηλέφωνο.
Ας μάθουμε τα παιδιά μας να σέβονται, να μοιράζονται, να δουλεύουν σκληρά χωρίς να απαιτούμε από αυτά την τελειότητα αλλά και χωρίς να τους τα δίνουμε όλα στο…πιάτο!
Ας διδάξουμε την αξία της οικογένειας την και την σημαντικότητα της αγάπης μεταξύ των μελών της, μια αγάπη που υμνούσαν όλοι οι αρχαίοι στα έργα τους, μια αγάπη που κράτησε την Ελλάδα ενωμένοι σε πολέμους και καταστροφές.
Ας ξεκολλήσουμε λίγο από την επιφάνεια και το τι βλέπουν οι άλλοι, και ας επικεντρωθούμε στα ουσιαστικά στα δύσκολα, σε αυτά που απαιτούν προσπάθεια και δεν τα βλέπει κανείς.
Ας φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον με «δυνατά» παιδιά , που τολμούν, που κάνουν όνειρα, που δεν το βάζουν κάτω όταν βρουν μπροστά τους εμπόδια, που νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους, που θέλουν να προσφέρουν, που έχουν μέσα τους καλοσύνη και ήθος.
Ας γίνει η ιστορία του Γιάννη παράδειγμα για το πόσο σημαντικό είναι να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Γιατί όταν μάθουμε τα παιδιά μας να πιστεύουν στον εαυτό τους, τότε τους έχουμε κάνει το μεγαλύτερο δώρο.
Ας γίνει λοιπόν αυτό το παιδί από τα Σεπόλια που κάποτε ήταν «ξένος» για κάποιους, αυτό το παιδί που βίωσε ρατσισμό, από τη χώρα που τώρα δοξάζει σε όλο τον κόσμο, ο λόγος που η Ελλάδα θα ξαναβρεί τις αξίες της.
Ας γίνεις λοιπόν ΕΣΥ που διαβάζεις αυτό το κείμενο ο επόμενος Γιάννης και να αλλάξεις τον κόσμο.