Ουδείς άλλος έχει συνεισφέρει περισσότερα στην πορεία της εθνικής Αγγλίας μέχρι τον τελικό. Και μέχρι το τρόπαιο; Μένει να φανεί. Ένας τελευταίος αγώνας στο «Γουέμπλεϊ», το δικό του γήπεδο, το οποίο απέχει ελάχιστα από το σπίτι όπου πέρασε τα παιδικά χρόνια του.
Ο Ραχίμ Στέρλινγκ παρουσιάζει τον εαυτό του. Τον γνωρίζουμε σταχυολογώντας δηλώσεις του από συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά το παρελθόν στο Players Tribune, στο BT Sport, τους Times του Λονδίνου, στο κανάλι των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο YouTube και στο EnglandFootball.
«Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε όταν ήμουν 2 ετών. Τον σκέφτομαι συνέχεια, ιδιαίτερα στις σημαντικές στιγμές όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Ελπίζω να με βλέπει από ψηλά και να είναι χαρούμενος. Η μητέρα μου λέει πως λάτρευε το ποδόσφαιρο.
Λίγο μετά το συμβάν, η μητέρα μου αποφάσισε να αφήσει την αδελφή μου κι εμένα στη γιαγιά στην Τζαμάικα, να πάει στην Αγγλία για να πάρει το πτυχίο της και να μας προσφέρει μια καλύτερη ζωή. Δόξα τω Θεώ που είχα το ποδόσφαιρο.
Η μητέρα μου δούλευε ως καθαρίστρια σε ξενοδοχείο για να βγάλει επιπλέον χρήματα για το πτυχίο της. Πότε δεν θα ξεχάσω τότε που ξυπνούσα στις 5 το πρωί για να τη βοηθήσω να καθαρίσει τις τουαλέτες στο ξενοδοχείο στο Στόοουνμπριτζ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν ξεκίνησα το δημοτικό άρχισα να τρελαίνω τη μαμά μου. Δεν ήμουν κακό παιδί, απλά δεν άκουγα. Στο σχολείο είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στο ρολόι. Περίμενα το διάλειμμα για να βγω έξω στη λάσπη, παριστάνοντας τον Ροναλντίνιο.
Όταν ήμουν 10,11 ετών με ζήτησε η Άρσεναλ. Όταν σε ζητάει η Άρσεναλ, απλά πηγαίνεις. Όμως μια μέρα με έπιασε η μαμά μου και μου είπε: «Δεν νομίζω πως πρέπει να πας στην Άρσεναλ, εκεί υπάρχουν 50 παίκτες σαν κι εσένα, θα είσαι απλά ένας αριθμός. Πρέπει να πας κάπου που θα προοδεύσεις». Με έπεισε να πάω στην ΚΠΡ. Μάλλον είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει.
Ήταν δύσκολη περίοδος για εμάς, γιατί η απόσταση ήταν μεγάλη, η μαμά μου δεν ήθελε να πηγαίνω μόνος μου στην προπόνηση και πήγα στην αδερφή μου στο Χίθροου. Έπρεπε να πάρω τρία λεωφορεία. Αφήστε που μετακομίζαμε συνέχεια από σπίτι σε hostel. Μια χρονιά μετακομίσαμε 10 φορές.
Η μητέρα μου έκανε τόσες πολλές θυσίες. Μεγάλωσα λέγοντας στον εαυτό μου πως θα ήθελα να της αγοράσω ένα σπίτι, να σταματήσει να δουλεύει.
Ξέρετε ποιο είναι το πιο τρελό; Μεγάλωσα κυριολεκτικά στη σκιά του ονείρου μου! Από την αυλή μου έβλεπα να σηκώνεται το νέο «Γουέμπλεϊ». Κάθε φορά που πηγαίνω στο γήπεδο, ανατριχιάζω. Μου φαίνεται τρελό. Παράλληλα πάντα νιώθω πως θα παίξω καλά. Είμαι στο σπίτι μου, στη γειτονιά μου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αποδώσω.
Το κομβικό σημείο ήρθε στα 15 μου, όταν πήγα στη Λίβερπουλ. Είπα στη μητέρα μου πως θέλω να πάω. Εκείνη την περίοδο υπήρχε εγκληματικότητα στη γειτονιά, πολλά μαχαιρώματα. Ένιωσα πως έπρεπε να πάει εκεί και να αφοσιωθώ στο ποδόσφαιρο.
Ο ερχομός των παιδιών μου άλλαξε την προοπτική της ζωής. Καμιά φορά είμαι εκνευρισμένος, έρχεται ο γιος μου, κάτι μου λέει, γελώ και μου αλλάζει αμέσως τη διάθεση. Η κόρη μου αγαπάει τη Λίβερπουλ. Κάθε φορά που νικάει η Λίβερπουλ, μου στέλνει το σύνθημα για τον Σαλάχ. «Πότε θα αρχίσεις να τραγουδάς και το δικό μου σύνθημα, δεν είναι δυνατόν να τραγουδάς για τον Σαλάχ κι όχι για εμένα» της λέω.
Όταν είχα πρωτοπάει στο Λίβερπουλ, με κάποιον τσακώθηκα και με αποκάλεσε «νέγρο». Τσακώθηκα άσχημα. Εκεί σοκαρίστηκα. Ο διαχωρισμός είναι διαχωρισμός. Δεν παίζει ρόλο εάν είναι για το χρώμα του δέρματος ή για τη σεξουαλική προτίμηση. Και νιώθω πως ολοένα και αυξάνει στην κοινωνία μας, ειδικά στο ποδόσφαιρο».
