Η στιγμή της απόλυτης ανατριχίλας

Οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη θέση της θα είχε αποχαιρετήσει από τη φάση των ομίλων, με τη συμπόνοια όλων να την ακολουθεί δικαιολογημένα τα επόμενα χρόνια…

Οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη θέση της μετά το σοκαριστικό ματς με τη Φινλανδία θα είχε σκύψει το κεφάλι και δεν θα άλλαζε μπαλιά στα δυο μέτρα…

Οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη θέση της μετά από δυο ήττες σε ισάριθμα ματς και με τέτοια πίεση να συνοδεύει τον τρίτο αγώνα των ομίλων θα είχε φυσιολογικά λυγίσει…

Οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη θέση της μετά το σοκ με τον Κρίστιαν Έρικσεν θα είχε παραδώσει πνεύμα, σώμα και ψυχή και δεν θα την κατηγορούσε άνθρωπος για την πρόωρη εγκατάλειψη της διοργάνωσης…

Οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη θέση της, όχι όμως η Δανία! Είναι η νικήτρια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Νικήτρια. Στην καρδιά και στο μυαλό όλων.

Για την αντίδρασή της τη στιγμή που ο Έρισκεν σωριάζεται στο χορτάρι. Για τον τρόπο που γυρίζει αγωνιστικά και ψυχολογικά από το σοκ. Για τη μπάλα που παίζει. Βαθιά υπόκλιση. Πάτησαν κουμπί, άλλαξαν περιεχόμενο, έβγαλαν αντίδραση, ζωγράφισαν στο χορτάρι, λες και έπρεπε να αποδείξουν μεμιάς τη σημασία της ζωής και εντός αγωνιστικού χώρου.

Η Δανία αντέδρασε ως οργανισμός, ως κλαμπ, κάθε παίκτης ξεχωριστά με τρόπο καθηλωτικό. Συσπειρώθηκε, πίστεψε, απελευθερώθηκε, οργανώθηκε, έγινε ένα. Απέκτησε δυναμική που έπαιρνε στο διάβα της όλους τους αντιπάλους. Ένα τσουνάμι δημιουργήθηκε στην Κοπεγχάγη και κατέληξε στο Λονδίνο.

Η Δανία έφτασε στα ημιτελικά και αποκλείστηκε από την Αγγλία. Στην παράταση. Στο μυαλό όλων των ποδοσφαιρόφιλων είναι τροπαιούχος. Ζωής.

Όλοι ήθελαν σε αυτό το Ευρωπαϊκό να ζήσουν μια και μοναδική σκηνή. Τη σκηνή της απόλυτης ανατριχίλας. “Η Δανία πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η κούπα στα χέρια του Έρικσεν”. Λυγίζεις…