Μέσα σε λίγες ημέρες μετετράπη από ένα ταλαντούχο κορίτσι, σε πολλά υποσχόμενη προοπτική του βρετανικού τένις. Βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής σε όλο τον κόσμο. Ο θαυμασμός και η θετική ενέργεια “φούσκωσαν με άνεμο τα πανιά της” και το ταξίδι της στο γρασίδι του Wimbledon άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα.
Αυτή η ταχύτητα με την οποία όμως οι παραστάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη άρχισε να ξεπερνά την ψυχολογική ωρίμανση που προέκυπτε από κάθε εμπειρία.
Ήταν πολύ μεγάλη για να προλάβει η Έμα Ραντουκάνου να σφυρηλατήσει την απαιτούμενη πνευματική ρώμη σε τόσο υψηλά επίπεδα τένις.
Βρέθηκε να «πετά στα σύννεφα», όμως όταν η νέφωση έγινε πυκνή άρχισε να την πνίγει. Ήταν η υπενθύμιση προς πάσα κατεύθυνση της σημασίας που έχει η σωστή διαχείριση των νέων αθλητών από το περιβάλλον.
Στην περίπτωση της 18χρονης Ραντουκάνου το βρετανικό περιβάλλον βρήκε αφορμή να φτιάξει ένα νέο παραμύθι για το τένις του Νησιού, χωρίς όμως να σκεφθεί να προστατέψει το «παιδί» του.
Προκειμένου να διεξαχθεί ο αγώνας σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, προγραμμάτισε το ματς με την Άιλα Τομλιάνοβιτς στο βραδινό πρόγραμμα, στο Court 1, με αποτέλεσμα οι δύο τενίστριες να αγωνιστούν στις οκτώ το βράδυ, με έξι ώρες αναμονής δηλαδή.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Η έμπειρη Αυστραλή κατάφερε να διαχειριστεί τις συνθήκες με απόλυτη επιτυχία, η οποία απέρρεε από το παρελθόν της σε μεγάλα τουρνουά, ενώ έγινε βρόγχος που έκοβε την ανάσα όσο η ώρα περνούσε.
Ήταν μια δύσκολη και σκληρή, ωστόσο πολύτιμη εμπειρία για την Έμα Ραντουκάνου, η οποία θα έχει μπροστά της πολλές ευκαιρίες να διεκδικήσει ό,τι αυτή τη φορά έχασε. Τέτοιες καταστάσεις σε μεγαλώνουν απότομα τόσο σαν άνθρωπο όσο και σαν αθλητή.
Παράλληλα όμως η κρίση άγχους που οδήγησε τη 18χρονη στην απόσυρση της όταν τα πράγματα στο ματς άρχισαν να παίρνουν αρνητική τροπή, πρέπει να αποτελέσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση για την ανάγκη στήριξης των νέων αθλητών. Η σύγχρονη βιομηχανία των σπορ στις περισσότερες περιπτώσεις το λησμονεί, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες πίεσης.
Γονείς, προπονητές, μάνατζερ, τύπος, διοργανωτές, γίνονται παράγοντες αφόρητης πίεσης στους αθλητές, οι οποίοι δεν είναι φτιαγμένοι από σίδερο, αλλά από ανθρώπινο γενετικό υλικό… όσο κι αν μας αρέσει η φράση «δε λύγισε» που χρησιμοποιούμε πολλές φορές για να περιγράψουμε τη συμπεριφορά τους εντός αγωνιστικών χώρων.
Λυγούν, πονούν, υποφέρουν κι έχουν ανάγκη τη στήριξη μας, τη θετική μας ενέργεια, την παρηγοριά μας. Για να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό, τον καλύτερο αθλητή που έχουν μέσα τους…