Οι αριθμοί είναι ο επιστημονικός τρόπος για να πεις ψέματα. Όχι στην περίπτωση του Παναθηναϊκού όμως. Τις τελευταίες 600 μέρες πέρασαν από τον πάγκο του έξι διαφορετικοί προπονητές! Μισή αλήθεια….Δύο απ΄ αυτούς ήταν υπηρεσιακοί. Άρα τέσσερις κανονικοί head coach. Πάμε πάλι στο μέτρημα. Ο ένας από τους δύο υπηρεσιακούς δούλεψε και σαν πρώτος άρα ο σωστός αριθμός είναι: 5 σε 600 μέρες! Δηλαδή με κάθε υπολογισμό ή μαθηματικό τερτίπι ο Παναθηναϊκός την τελευταία διετία πάνω κάτω αλλάζει προπονητή κάθε 120 μέρες!!!
Να, ένα στατιστικό που θα μπορούσε να κάνει τον Δημήτρη Πρίφη να χάσει τον ύπνο του. Διότι η….στατιστική σημειολογία των πραγμάτων δεν του δίνει μεγαλύτερο ορίζοντα από το τέλος του 2021 στο ΟΑΚΑ! Και ας έχει υπογράψει τριετές συμβόλαιο. Ο Πρίφτης κάθεται λοιπόν σε ένα πάγκο που τρίζει, λυγίζει και στο τέλος υπερθερμαίνεται και γίνεται ηλεκτρική καρέκλα! Δεν άντεξε τον Πεδουλάκη, κοτζάμ Πιτίνο, τον Βόβορα που ήξερε τα κατατόπια, τον Κάτας που ήρθε με πολύ σιγουριά και μετά πολλών επαίνων… Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Θα αντέξει τον Πρίφτη; Λάθος ερώτηση που προφανώς σηκώνει πολλές και διαφορετικές λάθος απαντήσεις. Η σωστή απάντηση….απαντάει σε άλλη ερώτηση: Θέλουν, επιτέλους, στον Παναθηναϊκό να στηρίξουν οι πάντες (διοίκηση και κόσμος) ένα προπονητή και να δημιουργήσουν ένα όραμα μακράς πνοής που θα οδηγήσει στην αληθινή αναγέννηση της ομάδας;
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης από το περασμένο καλοκαίρι όταν μπήκε μπροστά το μοντέλο της αυτοχρηματοδοτούμενης διοίκησης, το γνωστό πλέον ως ‘’έσοδα-εξοδα’’ έβαλε στο σωστό επίπεδο την μπάρα των προσδοκιών. Ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά. Την ώρα όμως που ο Παναθηναϊκός σε επίπεδο οικονομικής διαχείρισης κέρδισε πανηγυρικά το στοίχημα της περασμένης σεζόν αγωνιστικά οι αντιδράσεις στις ήττες –ειδικά στην Ευρωλίγκα- κατέληξαν σε ένα διαρκές ‘’ράβε-ξήλωνε’’ και στο γνωστό πήγαινε έλα των προπονητών στο ΟΑΚΑ. Η μια σωστή ήρεμη και ρεαλιστική τοποθέτηση έπαιζε γροθιές με τις αποφάσεις για την ομάδα. Στα μάτια ενός τρίτου ο Παναθηναϊκός πέρσι μηδένισε το κοντέρ, μπήκε σε μια σεζόν χωρίς τη στήριξη της οικογένειας Γιαννακόπουλου για πρώτη φορά μετά από τρεις δεκαετίες και άρχισε ένα καινούργιο μέτρημα. Είναι τεράστια επιτυχία ότι κατάφερε να κλείσει τη χρονιά χωρίς μαύρη τρύπα στο ταμείο του ή χωρίς μαύρη τρύπα που απειλεί τα θεμέλια ύπαρξης της ομάδας. Και αυτό είναι μια σπουδαία αφετηρία…Μπορεί 4-5 παραπάνω νίκες στην Ευρωλίγκα να δημιουργούσαν μια ψευδαίσθηση ευφορίας αλλά με…ευφορία και άδειο ταμείο δεν μακροημέρευσε ποτέ και κανείς.
Πάμε πίσω στο θέμα προπονητή: Εάν αυτή τη στιγμή γίνει συναίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός δεν ξεκινάει ως διεκδικητής της οκτάδας αλλά ως μια ομάδα ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΗΣ (σημείωση: η απόσταση μεταξύ των δύο σημείων είναι πολύ μεγαλύτερη από 3-4 νίκες) τα πράγματα θα απλουστευθούν πολύ για όλους. Η πρόσληψη του Πρίφτη ανακοινώθηκε στο χειρότερο δυνατό timing. Την ώρα που διάφοροι δήθεν πληροφορημένοι καλλιεργούσαν και διακινούσαν στο social media το ανύπαρκτο σενάριο περί Ομπράντοβιτς. Ο μέσος Έλληνας οπαδός μπορεί να διαβάσει το καλοκαίρι τα άπαντα του παραμυθά Άντερσεν και να τα πιστέψει όλα. Κάπως έτσι είχε καλλιεργηθεί για ένα ανύπαρκτο ζήτημα μια προσδοκία. Την ώρα που ο Ζοτς έκλεινε στην Παρτίζαν ο Παναθηναϊκός ανακοίνωνε την πρόσληψη του Δημήτρη Πρίφτη. Ο ίδιος αδαής μίζερος τουιτεράς που αναρωτιόταν πριν 2-3 χρόνια ‘’και καλά ποιος είναι αυτός ο….Πιτίνο, θα αντέξει το βάρος του εξάστερου;’’, είχε βρει νέο πεδίο γκρίνιας και μιζέριας. Και επειδή η αναπαραγωγή ανοησιών είναι τοξική ας γράψουμε 2-3 πραγματάκια για τον νέο προπονητή του Παναθηναϊκού:
Ο Πρίφτης είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ! Τελεία αλλά όχι παύλα. Είναι αφοσιωμένος στην προπονητική, ψάχνει και ψάχνεται. Είναι επίσης ακέραιος χαρακτήρας αυτό που λέμε ‘’καλό παιδί’’ αλλά όχι με την ειρωνική χροιά στη φωνή μας. Στη διαδρομή του έχει κάνει κάτι που προσωπικά όταν το βλέπω σε αθλητές ή προπονητές το εκτιμώ διπλά: Τα έκανε όλα αργά, χωρίς βιασύνες και με τον δύσκολο τρόπο! Όχι γρήγορα, ευκαιριακά και στη λογική του ‘’ότι βρέξει ας κατεβάσει’’. Και αυτό είναι μια εξήγηση ότι τον Οκτώβριο θα κοουτσάρει για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα αλλά είναι….βετεράνος του Εurocup με σχεδόν 100 αγώνες στην προπονητική του πλάτη. Ο Πρίφτης έχει όλο το πακέτο να μακροημερεύσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού αλλά χρειάζεται κάτι που κανείς από τους προκατόχους του, πλην Πιτίνο, δεν είχε: Πίστωση χρόνου. Μεγάλη… Και όχι στα λόγια αλλά στα έργα και τις πράξεις. Και αν από το διοικητικό σχήμα αυτή τη στιγμή δείχνει να την έχει το ίδιο πρέπει να κάνει και ο κόσμος της ομάδας. Ένα κόσμο που μοιάζει να αποθεώνει ή να αναζητά τον….προηγούμενο προπονητή που μοιάζει στα μάτια του καλύτερος από τον νυν. Ο Πρίφτης ξέρει επακριβώς τον λάκκο με τα θηρία που εκούσια έχει βουτήξει. Ξέρει ότι ο πάγος του Παναθηναϊκού και πολύ περισσότερο ο κόσμος είναι υπερ-απαιτητικές καταστάσεις. Και όσα δεν ξέρει οφείλει να τα μάθει: Όταν κοιτάζεις την άβυσσο το σίγουρο είναι ότι θα ζαλιστείς και θα σε καταπιεί. Και ενδεχόμενα την πρώτη φορά που θα μπει σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ να βλέπει την….άβυσσο. Αν κλείσει τα μάτια και τα αυτιά του και αποφασίσει να κάνει απερίσπαστος όσα ξέρει πολύ καλά να κάνει και αφορούν το κομμάτι του μπάσκετ τότε, ναι, θα μακροημερεύσει στον πιο δύσκολο και αφιλόξενο αυτή τη στιγμή Ευρωπαϊκό πάγκο.
