Μπες στη θέση τους. Ένας συμπαίκτης σου έχει μόλις καταρρεύσει στο χορτάρι. Ακίνητος. Με τα μάτια ανοιχτά. Οι γιατροί τρέχουν στο χορτάρι. Σοκ, άρνηση. Δεν μπορεί να συμβαίνει.

Έπειτα, μεγαλείο.

Οι συμπολεμιστές γίνονται φρουροί. Ο Σμάιχελ και ο Κερ, τρέχουν στη γυναίκα του Κρίστιαν Έρικσεν, να γίνουν στήριγμα, φωνή, συμπόνια. Ο αρχηγός αποθεώνει το περιβραχιόνιο του, σκύβει πρώτος, κρατά τη γλώσσα να μη γυρίσει. Μετά δίνει προσταγή. Ένας κύκλος σχηματίζεται, προστατεύει τον λαβωμένο, αυτόν που δικαιούται να δώσει τη μάχη του χωρίς να γίνεται θέαμα. Κάποιοι αντέχουν να παρακολουθούν, άλλοι είναι γυρισμένοι, όλοι μια αλυσίδα.

Τι μπορεί να σκέφτεσαι, όταν πίσω από την πλάτη σου ο συμπαίκτης σου παλεύει να μείνει στη ζωή; Τι λόγια έχουν οι προσευχές σου, σε πόσα έτη φωτός αναβοσβήνουν στη σκέψη σου οι δικοί σου αγαπημένοι;

denmark
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Στην κερκίδα, οι φίλαθλοι βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν την φωνή αποκούμπι. «Κρίστιαν» φώναζαν οι Δανοί, «Έρικσεν» οι Φινλανδοί, σε κάθε ιαχή το συναίσθημα να πολλαπλασιάζεται. Άλλη μια φορά, το ίδιο συμπέρασμα: χωρίς αυτούς, αθλητισμός δεν νοείται.

Το παλληκάρι ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια, ήρθε πίσω. Όταν όλοι σιγουρεύτηκαν ζήτησαν να γυρίσουν στο χορτάρι. Οι Φινλανδοί στάθηκαν και χειροκρότησαν τους αντιπάλους. Οι Δανοί το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να χειροκροτήσουν την κερκίδα. Το περάσαμε, ήταν σαν να λένε, μαζί. Οι δικές σας ανάσες ήταν βάλσαμο.

Στο τέλος της μέρας, ο Κρίστιαν Έρικσεν σώθηκε γιατί στο γήπεδο υπήρχαν γιατροί. Εξοπλισμένοι με απινιδωτές, έτοιμοι να επέμβουν. Στο Euro, είναι αυτονόητο. Το θέμα είναι να γίνει παντού προαπαιτούμενο.