Για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε περίτρανα, πως οι παίκτες κάνουν το σύστημα και όχι το αντίστροφο. Τι νόημα έχει να προσπαθεί ένας προπονητής να παίξει ένα σύστημα με παίκτες που δεν έχουν τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ώστε να το υπηρετήσουν; Κανένα γι’ αυτό κια δεν υπάρχει λόγος να είναι δογματικός, αλλά ανοιχτός σε καινούρια πράγματα.
Ο Φαν’τ Σχιπ μάλιστα πείραξε το κλασικό 3-5-2, βάζοντας στην κορυφή τον Μασούρα και πίσω του τον Πέλκα δυσκολεύονταςτους υψηλοσωμους Νορβηγούς αμυντικούς. Ο συνδυασμός τους στο 1-0 είναι μαγικός, με τον Πέλκα να τρυπάει την άμυνα και τον Μασούρα να εκτελεί άμεσα με το αριστερό όπως έχει κάνει τόσες και τόσες φορές φέτος.
Ακόμη και το δεύτερο γκολ είναι δικαίωση για τον Ολλανδο και το σύστημα που επέλεξε, καθώς συνδυάζονται τα δύο ακραία μπακ, που στο 3-5-2 πρέπει να καταπίνουν χιλιόμετρα.
Λογικό είναι να υπάρξει πίεση κάποια στιγμή, αλλά ακόμη και το γκολ που δεχθήκαμε, ήταν από ένα χαμένο μαρκάρισμα της στιγμής, αλλιώς ο Βλαχοδήμος κινδύνευσε ελάχιστα. Οι τρεις κεντρικοί αμυντικοί καθάρισαν εύκολα τον “πολύ” Χάαλαντ, ενώ δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα ούτε όταν μπήκε ο Σόρλοτ.
Στο πρώτο ματς, με το Βέλγιο, μόνο και μόνο ότι δε χάσαμε απέναντι σε ένα φαβορί για το Euro, λέει πολλά. Ναι κινδυνεύσαμε περισσότερο, ναι θα μπορούσαμε να έχουμε δεχθεί παραπάνω γκολ, αλλά το γεγονός ότι όχι μόνο δεν παρατήσαμε το παιχνίδι, αλλά βγάλαμε τσαμπουκά και ισοφαρίσαμε, λέει πολλά. Το σημαντικό είναι απέναντι σε ομάδες που είναι στα μέτρα μας, να έχουμε ιδέες στην επίθεση και να δημιουργούμε ευκαιρίες. Κόντρα σε ομάδες όπως το Βέλγιο έχουμε τον τρόπο, πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε και με ομάδες όπως η Νορβηγία.