Ας προσπαθήσουμε να δούμε τη γενική εικόνα.
Ο Ρικ Πιτίνο αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό την άνοιξη του 2020 για να αναλάβει το άσημο κολέγιο Αϊόνα και να επιστρέψει στην φυσική του θέση, δηλαδή στις Η.Π.Α. Η φυγή του δεν ήταν ακριβώς η πιο βελούδινη, εξέλιξη η οποία έδεσε με την όχι και τόσο επιτυχημένη δεύτερη θητεία του στους πράσινους. Φυσικά ουδείς ξεχνά πως η παράλληλη – για λίγο – ενασχόληση του τόσο στον «πράσινο» πάγκο όσο και στο τιμόνι της εθνικής ομάδας ενεργοποίησε την «αιώνια κόντρα», πράγμα που σε κανένα σενάριο δεν μπορεί να αποβεί σε καλό για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Ο Αμερικανός πέρασε τον δύσκολο χειμώνα στη Νέα Υόρκη και πίσω στην Ελλάδα ουδείς ήταν σίγουρος αν θα φορούσε πράγματι τα γαλανόλευκα στο προολυμπιακό τουρνουά του Καναδά. Για την ακρίβεια, τα ερωτηματικά ήταν περισσότερα από τις σταθερές. Οι εκλογές της Ε.Ο.Κ. έκαναν την θέση του μετέωρη, ο κορωνοϊός έριχνε τη βαριά του σκιά παντού, οι ημερομηνίες έκαναν την συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο περισσότερο από αμφίβολη. Ο ίδιος ο Πιτίνο δεν ήταν πια ο γοητευτικός μεσσίας που εμφανίστηκε στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα του ’19: χρειαζόταν κάτι για να ταράξει τα νερά.
Την πρώτη φορά που ο παμπόνηρος Αμερικανός ξεστόμισε το όνομα του Βασίλη Σπανούλη, οι περισσότεροι μίλησαν για ένα ακόμη επικοινωνιακό τρικ. Μπορεί να ήταν έτσι, το πιθανότερο είναι όμως πως ο Πιτίνο ήταν ένα βήμα μπροστά από τους περισσότερους. Ζύγισε σωστά την ψυχολογία του κάθε παίκτη – θρύλου που θέλει να αποσυρθεί μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας, ει δυνατόν στο μεγαλύτερο παλκοσένικο που υπάρχει. Το ημερολόγιο του Σκόλα και του Πάου γράφει 41 καλοκαίρια ζωής, όμως η πινέζα στο χάρτη είναι καρφωμένη στο Τόκιο. Ο Φελίπε Ρέγες δεν έχει τέτοια όνειρα, όμως κι αυτός δεν τα παράτησε μπροστά σε άδειες, κρύες κερκίδες, δεν του πήγαινε να κρεμάσει τη φανέλα στην παγωμάρα και τη σιωπή. Στην περίπτωση του Σπανούλη, ο κορωνοϊός ήρθε και κόλλησε κουτί στο σενάριο, ειδικά μετά από μια ιδιόμορφη και πάντως όχι ήρεμη σεζόν στον Ολυμπιακό.
Την ίδια στιγμή ο Πιτίνο υπολόγισε σωστά πως η πιθανή παλιννόστηση του V-Span θα λειτουργούσε ενωτικά σε κάθε επίπεδο, ειδικά με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο περισσότερο απόντα παρά παρόντα. Σε μια χρονική συγκυρία στην οποία το ηθικό της εθνικής δεν είναι ακριβώς ακμαιότατο και οι ελπίδες για πρόκριση στους Ολυμπιακούς υπαρκτές μεν, μετρημένες δε, η επιστροφή του Σπανούλη και της αδιαπραγμάτευτης εμμονής του με τη νίκη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ιδανικό ξυπνητήρι και να αφυπνίσει συμπαίκτες και κοινό. Συν τοις άλλοις, το εθνικό κατάστημα δεν μπορεί, αυτή την περίοδο τουλάχιστον, να υπερηφανεύεται πως παράγει γκαρντ με τη σέσουλα και πως ο μύθος του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα καπαρώσει μια θέση ενός νεαρού που έρχεται με φόρα.
Αυτή την εποχή οι παντός είδους φίλαθλοι της εθνικής… ελπίζουν: να αποκλειστεί, μόνο για φέτος, νωρίς ο Γιάννης και να προλάβει το ραντεβού, να είναι καλά και διαθέσιμος ο Καλάθης, να μην γίνει κανένα περίεργο με τα γόνατα του Ιωάννη. Γενικώς ελπίζουμε σε μια ιδιότυπη ευθυγράμμιση των αστεριών, την ώρα που το ελληνικό μπάσκετ περνά, σχεδόν όπου και να κοιτάξει κανείς, σκοτεινές μέρες. Αν το καλοσκεφτείτε, η χρησιμοποίηση του Σπανούλη ως φάρου ήταν μια ακόμα έξυπνη Πιτινιά.
