Μπορεί να μην υπάρχουν επόπτες και οι κλασικές πριν και μετα το ματς χειραψίες μεταξύ των πετοσφαιριστών…
Μπορεί οι δυο ομάδες να μην αλλάζουν τερέν κατά τα βολεϊκά ειωθότα και να παίζουν μονίμως σε μια πλευρά του ταραφλέξ…
Μπορεί οι δεκαέξι κορυφαίες ομάδες ανδρών και άλλες δεκαέξι κορυφαίες ομάδες γυναικών να έχουν συγκεντρωθεί σε ένα μέρος, στο Ρίμινι της Ιταλίας και σε πέντε ξενοδεοχεία της Αδριατικής Ριβιέρας, τηρώντας αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα…
Μπορεί κάποιοι προπονητές, στην πρώτη μεγάλη βολεϊκή διοργάνωση μετά την καραντίνα, να επιχειρούν εκτεταμένο rotation και να έχουν μετατρέψει τη διοργάνωση σε γενική πρόβα Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο…
Μπορεί ως συνήθως να απουσιάζουν οι ελληνικές ομάδες, ανδρών και γυναικών, λόγω οικονομικού κόστους και αγωνιστικής αδυναμίας παρουσίας σε top επίπεδο, πληρώνοντας αμαρτίες κοντόφθαλμων διεκπεραιωτικών διοικήσεων…
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το VNL, το παλιό World League τςη δόξας και του χρήματος από το 1990, παραμένει διοργάνωση υψηλού επιπέδου, στην οποία μπορεί κάποιος να διαπιστώσει την εξέλιξη του παγκόσμιου βόλεϊ και την σημαντική ελληνική απόσταση από αυτό. Είτε παίζουν η έμπειρη Βραζιλιάνα Σέιλα Κάστρο, είτε η 17χρονη Ρωσίδα Φεντορόβτσεβα.
Βλέπετε, κάποιοι παίζουν στο VNL και κάποιοι βλέπουν VNL. Η διαφορά είναι κεφαλαιώδης.
Σερβίς θανατηφόρα, άμυνες σεμιναριακές, πασαδόροι εμπνευσμένοι, επιθέσεις φαρμακερές, mega rally, monster block, κοινώς θέαμα υψηλού επιπέδου.
VNL; Ναι σε όλα!