Από τη στιγμή που το μπάσκετ δεν διαθέτει τη βολική λύση της ισοπαλίας το βράδυ της Κυριακής στην Κολωνία ήταν δεδομένο ότι θα δικαίωνε μόνο ένα από τους δύο προπονητές του τελικού. Για τον Εργκίν Αταμάν ο τελικός ήταν πιθανώς η τελευταία μεγάλη ευκαιρία να βρεθεί στη γη της επαγγελίας που κυνηγούσε από το 1988 όταν μας συστήθηκε στο ψηλότερο επίπεδο ως προπονητής της Τοφάς. Για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους η πιθανότητα της νίκης θα πρόσθετε μπόλικο νερό στο μύλο του super hype για το επόμενο ‘’μεγάλο πράγμα’’ της Ευρωπαϊκής προπονητικής σκηνής. Ο ρεαλισμός και η κυνικότητα του αποτελέσματος έμελλε να δικαιώσει τον πρώτο και να τον καταστήσει μέσα σε μια νύχτα από μια αμφιλεγόμενη προπονητική προσωπικότητα σε ένα κόουτς-θρύλο. Ο Αταμάν έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα στο προπονητικό στίβο και έχει δουλέψει σε όλα τα επίπεδα. Δοκίμασε την τύχη του στο εξωτερικό (Σιένα, Φορτιτούντο Μπολόνια), σε όλες τις κορυφαίες Τουρκικές ομάδες και είχε κατακτήσει τρία Ευρωπαϊκά τρόπαια σε τρεις διαφορετικές –και μικρότερες βαθμίδες- του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάτι που δεν έχουν πετύχει και πολλοί προπονητές. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν και παραμένουν. Από την Κυριακή πάτησε μια κορυφή που έχουν βρεθεί μόνο δύο θρύλοι του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κερδίζοντας 4ο τρόπαιο με 4η διαφορετική ομάδα σε τέσσερις διαφορετικές διοργανώσεις έκανε ότι έχουν πετύχει παλαιότερα μόνο ο Ντούσαν Ιβκοβιτς και ο Αϊτο Γκαρθία Ρενέσες. Μόνο που ο Ισπανός δεν αξιώθηκε ποτέ σε αυτό το άτυπο quaraduple τίτλων να προσθέσει και τον μεγαλύτερο όλων αφού ποτέ δεν έχει κατακτήσει Κύπελλο Πρωταθλητριών ή Ευρωλίγκα.
Με κάθε μέτρο σύγκρισης ο Αταμάν είναι μια sui generis περίπτωση προπονητή. Δεν κρύβει το ανατολίτικο λουκ και την αντίστοιχη κουλτούρα και προφανώς δεν νιώθει κανενός είδους ταραχή όταν μαθαίνει ότι οι haters του στα social media τον αποκαλούν ΄’’ταβερνιάρη’’ και ‘’μάγειρα’’. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Κολωνία έλεγε σχεδόν το ίδιο πράγμα: Να μείνουμε πιστοί στη στρατηγική και το πλάνο που μας έφερε εδώ. Σε εποχές που η άμυνα αποθεώνεται ως το magnus opum του σύγχρονου μπάσκετ ο Αταμάν δεν δίστασε να ακουμπήσει τις τύχες της ομάδας του και να δώσει τα κλειδιά σε δύο γκαρντ. Ο εκρηκτικός και απρόβλεπτος Λάρκιν και ο Βάσια Μίτσιτς που θυμίζει πιο πολύ σκιερ σλάλομ παρά μπασκετμπολίστα δεν είναι ο ορισμός του πειθαρχημένου μπάσκετ. Η Εφές καταθέτει εδώ και μια τριετία το δικό της δόγμα: Τρέχουμε, πασάρουμε, σουτάρουμε και το κάνουμε πιο γρήγορα από όλους τους άλλους. Απέναντι σε τρεις φιναλίστ που άλλος λίγο, άλλος περισσότερο βασίστηκαν στις επιθέσεις μισού γηπέδου και τη σκληρή άμυνα η Εφές αποτέλεσε μια καλοδεχούμενη διαφορετικότητα. Ο Αταμάν ακομπλεξάριστος προπονητικά ξέρει ότι ποτέ δεν θα υμνηθεί για την τέλεια επίδραση του στο παιχνίδι αλλά νιώθει καλά γιατί κατορθώνει να συνυπάρχει με δύο περιφερειακούς στους οποίους έχει δώσει απεριόριστες αρμοδιότητες και ένα μόνιμο πράσινο φως να τρέχουν και να σουτάρουν. Η Εφές είχε την καλύτερη επίθεση της σεζόν, τελείωσε τη σειρά των πλέι οφ με τη Ρεάλ με μέσο όρο 90 πόντων και στην Κολωνία η ΕΦές σκόραρε 89 και 86 πόντους σουτάροντας μόλις 12/36 τρίποντα. Υπενθυμίζουμε ότι στον τελικό έπαιζε με την καλύτερη, αριθμητικά, άμυνα της σεζόν και τη φιλοδώρησε με 86 πόντους. Το πονηρό χαμόγελο του Αταμάν την ώρα που όπως παραδοσιακά κάνει έσφιγγε τις γροθιές του ως νικητής σήμαινε μόνο ένα πράγμα: Σας την έσκασα, παίξτες εσείς άμυνα αλλά στο μπάσκετ κερδίζει από τη μέρα που το ανακάλυψε ο Νέισμιθ αυτός που βάζει τα περισσότερα. Είναι πολύ πιθανό ότι ο κύκλος των πρωταθλητών Ευρώπης μετά από μια τριετία απολαυστικού μπάσκετ έκλεισε στην Κολωνία. Αλλά ο Αταμάν δικαιώθηκε, μπήκε στο πάνθεον της Ευρωπαϊκής προπονητικής και μπορεί στο πρώτο ματς της επόμενης σεζόν να μπει χαμογελαστός στο παρκέ έχοντας βαμμένα τα μαλλιά του όχι κομοδινί (όπως πριν μερικούς μήνες) αλλά μπλε ή πορτοκαλί.
Στην απέναντι πλευρά ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είδε μπόλικη από τη χρυσόσκονη που τον τυλίγει να χάνεται μέσα σε μια νύχτα. Ο Λιθουανός δεν χρειάστηκε προπονητικά να πάρει τον δύσκολο δρόμο όπως ο Τούρκος που έπαιξε 12 χρόνια ασήμαντου μπάσκετ πριν το γυρίσει στην προπονητική στα 30 του. Ο Σάρας μπήκε φουριόζος στην προπονητική σκηνή, όπως φουριόζος ήταν και σαν παίκτης. Σοφά σκεπτόμενος έμεινε τρία χρόνια στη Ζάλγκιρις σε ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον όπου τα λάθη του περνούσαν απαρατήρητα. Η πιο προβεβλημένη προσωπικότητα του Λιθουανικού μπάσκετ, μετά τον Αρβιντας Σαμπόνις δεν βιάστηκε να φύγει από το Κάουνας κτίζοντας βήμα με το βήμα και νίκη με τη νίκη τον προσωπικό προπονητικό του μύθο. Όταν το περασμένο καλοκαίρι έκανε το μεγάλο άλμα για τον απαιτητικό πάγκο της Μπαρτσελόνα ήξερε πολύ καλά ότι πήγαινε σε ένα περιβάλλον όπου τα λάθη απαγορεύονται και κάθε λάθος προβάλλεται μεγεθυμένο σε διαστάσεις αντίστοιχες με το βαρύ όνομα του συλλόγου. Ο Σάρας έχει αποδειχθεί αρκούντως δογματικός μόνο που στο Κάουνας έπαιρνε έστω και λελογισμένα ρίσκα. Την Κυριακή στη Λάνξες Αρένα παρέμεινε δογματικός και πιστός στις αρχές του αλλά απέδειξε ότι ακόμη δεν είναι μεγαλύτερος από την ομάδα του. Με δεδομένο το πρόβλημα του Νικ Καλάθη η λογική έλεγε ότι έπρεπε να εμπιστευθεί τον έμπειρο Βέστερμαν. Τον άφησε εκτός 12άδας και εμπιστεύθηκε τον Μπολμάρο. Ο Αργεντίνος θα γίνει πολύ καλός παίκτης και πολύ γρήγορα μάλιστα αλλά δεν παύει να είναι ένας 20χρονος που δεν μπορούσε να αντέξει την πίεση και τις απαιτήσεις ενός τελικού. Το εργοστάσιο που παράγει…..Λούκα Ντόντσιτς είναι πιθανό να έχει κλείσει και να έχουν σπάσει τα σχετικά καλούπια! Με τον Νικ ανήμπορο να κάνει ένα γρήγορο πρώτο βήμα ή να μαρκάρει τους πυραυλοκίνητους γκαρντ της Εφές χρησιμοποίησε για μόλις 7 δευτερόλεπτα τον Ανταμ Χάνγκα. Τον ίδιο Χάνγκα που μέχρι πριν από δύο χρόνια ήταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς εξολοθρευτές στην Ευρωλίγκα. Ο Γιασικεβίτσιους ακούμπησε 55 ζεστά εκατομμύρια στο τραπέζι για να πάρει τον πρώτο του Ευρωπαϊκό τίτλο και να μετατρέψει μια συνήθως μόνιμη ηττημένη των φάιναλ φορ σε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μόνο που απ΄ αυτά τα 55 εκατομμύρια περίπου το 10% πήρε ο Μίροτιτς που αποδεικνύεται μεγάλος παίκτης αλλά όχι για μεγάλους αγώνες, έφτιαξε ένα ρόστερ με ένα πλέι μέικερ που κτύπησε την πιο ακατάλληλη στιγμή της σεζόν και εναλλακτική ένα άπειρο 20χρονο και υπακούοντας στους πειθαναγκαστικούς κανόνες μάρκετινγκ του συλλόγου πρόσθεσε μεσούσης της σεζόν τον ανέτοιμο Πάου Γκασόλ που σε 2-3 μήνες θα είναι απόμαχος του μπάσκετ. Στην επόμενη στροφή του δρόμου είναι βέβαιο ότι τον Σάρας περιμένει το Κύπελλο που δεν μπόρεσε να πάρει στα χέρια του την Κυριακή. Είναι σίγουρο ότι το έχουν αποφασίσει οι μοίρες του μπάσκετ. Αυτή τη φορά όμως ο πανέξυπνος Λιθουανός θα μάθει από τα λάθη του αλλά με τον δύσκολο και επώδυνο τρόπο.
