Την πιο σημαντική απόφαση καλείται να πάρει αυτή τη στιγμή η διοίκηση του Παναθηναικού, αφού ο προπονητής είναι το Α και το Ω.
Ιδιαίτερα για ένα club απαιτητικό, με τεράστια ιστορία και κόσμο που προέρχεται μάλιστα από μια αποτυχημένη σεζόν.
Ονόματα έχουν πέσει αρκετά στο τραπέζι μέχρι αυτή τη στιγμή, ωστόσο, ακόμα δεν υπάρχει κάτι οριστικό.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ακούγεται ότι παίζει αρκετά για τον πράσινο πάγκο.
Σίγουρα δεν είναι άσχημη λύση, για μια ομάδα που θέλει γκρέμισμα και κτίσιμο από την αρχή.
Τον γνωρίζουμε εδώ στην Ελλάδα, αλλά μας γνωρίζει και ο ίδιος πολύ καλά.
Έχει καλή φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο, προέρχεται από μια εξαιρετική σχολή και ξέρει τι σημαίνει Παναθηναικός.
Το κυριότερο έχει κίνητρο, δίψα για διάκριση και είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας.
Δεν θεωρώ ότι έρχεται για να κάνει μια αρπαχτή και να φύγει.
Αντίθετα την θεωρώ πολύ καλή λύση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλες εξίσου ελπιδοφόρες που πρέπει να εξεταστούν.
Μπορεί ο συγκεκριμένος τεχνικός (αλλά και άλλοι που μιλούν με την διοίκηση) να μην διαθέτουν το βαρύ όνομα που θα ξετρελάνει τον απαιτητικό κόσμο της ομάδας, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Όταν ο καπετάνιος έφερνε προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ στη χρυσή εποχή, οι περισσότεροι στραβομουτσούνιασαν,και δικαιολογημένα, αφού νωρίτερα είχε εργασθεί στους πράσινους κοτζάμ Στέφαν Κόβατς, με απολαβές απίστευτες για την εποχή εκείνη.
Την ίδια γκρίνια έβγαλαν αργότερα με τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα, τον Μαρκαριάν, ακόμη και τον Ρότσα , προπονητές που πέτυχαν δίχως να διαθέτουν τίτλους και περγαμηνές.
Με λίγα λόγια προέχει να βρεθεί ο άνθρωπος που θα έχει κίνητρο ικανότητες και φιλοδοξία, ο οποίος θα καταφέρει να διορθώσει μια κατάσταση.
Τα ονόματα και τα τεράστια συμβόλαια σπάνια έφεραν σε μια ελληνική ομάδα επιθυμητό αποτέλεσμα (εξαίρεση ο Ίβιτσα Όσιμ).