Η πρωταθλήτρια Ελλάδας, πλέον και Ευρώπης, Άννα Ντουντουνάκη έφτασε σε αυτή την πρωτόγνωρη για αθλήτρια της χώρας μας διάκριση αφού έγινε η πρώτη που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Είχαν προηγηθεί τρεις άντρες. Ο Άρης Γρηγοριάδης στα 50 και 100 μέτρα ύπτιο και το Ανδρέας Βαζαίος στα 200 μέτρα μικτή ατομική.
Η χώρας μας έφτασε τα 21 μετάλλια σε αυτή τη διοργάνωση σε ένα άθλημα που υπάρχει έντονος συναγωνισμός και βάζουν στόχους για διακρίσεις στο υψηλότερο επίπεδο πολλές ακόμη. Κατά συνέπεια αυτό που πέτυχε η κολυμβήτρια από τα Χανιά είναι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα είτε αφορά σε άνδρες είτε σε γυναίκες.
Σε κάθε χώρα, έτσι και στη δική μας, η συντριπτική (δυστυχώς) πλειοψηφία του κόσμου ασχολείται με ότι του μάθουν.
Δεν απαιτεί κανείς από τον πιτσιρικά που πάει στο γήπεδο να δει την ομάδα του στο ποδόσφαιρο να ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον στίβο ή το κολύμπι.
Δε το κάνει γιατί δε του το σερβίρουμε, δε του βάζουμε στην καθημερινότητά του τι σημαίνει να είσαι αθλητής του στίβου ή της κολύμβησης. Της γυμναστικής ή της κωπηλασίας.
Ποτέ δε του περιγράψαμε τι δουλειά έχει ρίξει ο Πετρούνιας για να φτιάξει αυτά τα χέρια που κάνουν όσα εκπληκτικά χρειάζεται για να γίνει ο Βασιλιάς του αγωνίσματος.
Ποτέ δε του εξηγήσαμε τον κόπο της Άννας Ντουντουνάκη για να φτάσει μέχρι την κορυφή της Ευρώπης. Μέναμε στον εθνικό ύμνο μετά την απονομή για να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι. Είναι η στιγμή που ως μέλη αυτής της κοινωνίας πρέπει να αισθανόμαστε ανίκανοι γιατί δε κάνουμε τίποτα για να αναδείξουμε τον Πετρούνια και τη Ντουντουνάκη, τον Κεντέρη και την Σάκαρη στα μάτια των παιδιών μας. Υπερήφανοι οφείλουμε να αισθανόμαστε αν αφήσουμε αυτά τα παιδιά να χαρούν τις επιτυχίες και τη μαγκιά τους απαλλαγμένοι από τους περίεργους που σε κάθε επιτυχία τρέχουν για φωτογραφίες και συνεντεύξεις. Να μαζέψουν κανένα like να γεμίσουν το κενό τους.
Η Άννα, ο Λευτέρης, ο κάθε πρωταθλητής ή πρωταθλήτρια που όλοι μας ξεχνάμε μετά τα βραδινά δελτία ειδήσεων, είναι διπλά άξιοι ως άνθρωποι και χαρακτήρες. Επειδή ανέχονται την κοροϊδία της κερδισμένης δημοσιότητας δίπλα τους μετά τις επιτυχίες από περιφερόμενους τύπους διαφόρων ειδικοτήτων, επαγγελμάτων και θέσεων. Εδώ αντέχουν ατελείωτες ώρες μοναξιάς με σκληρή δουλειά και αμέτρητες θυσίες, τον ρεμπεσκιέ που πουλάει φούμαρα με τις φωτογραφίες στα social media δε θα άντεχαν…;
Ζούμε στη χώρα που γεμίζει μια πλατεία από κόσμο επειδή γύρισε ο Τζέιμς από τον Άγιο Δομίνικο με μερικές χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα, την ίδια στιγμή που αγνοεί διακρίσεις παιδιών σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο με προσπάθεια χρόνων και συνήθως χωρίς… χιλιάρικα στην τράπεζα.
Ζούμε στη χώρα που την επόμενη μέρα του πρώτου χρυσού μεταλλίου μας από γυναίκα σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μεγάλη φωτογραφία της υπήρχε μόνο σε μια εφημερίδα. Φανταστείτε να έπαιρνε το χάλκινο αντί για το χρυσό…
Ζούμε στη χώρα που όλα αυτά τα εκπληκτικά παιδιά που μάχονται σε αθλήματα μη εμπορικά βιώνουν τις λύπες με τους φίλους τους και τις χαρές (αναγκαστικά) με παρατρεχάμενους.
Κι επειδή εμείς ζούμε σε αυτή τη χώρα, εμείς πρέπει και να οδηγήσουμε τα νέα παιδιά σε ένα διαφορετικό τρόπο αναγνώρισης και εκτίμησης των αξιών. Ο καθένας στο δικό του παιδί πρώτα και μετά η κοινωνία ως σύνολο.
Όχι μόνο στις χαρές και… στα πανηγύρια αλλά και στις λύπες και τις αποτυχίες. Γιατί στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, υπάρχουν και αποτυχίες.