Δύο αγωνιστικές για το τέλος της Ligue 1 και οι μελετητές έχουν αρχίσει, έστω κι αργά, να το πιστεύουν. Ναι, η Παρί Σεν Ζερμέν μπορεί να χάσει το πρωτάθλημα. Γράψτε λάθος. Ναι, η Λιλ μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα. Αυτή είναι η σωστή ανάγνωση. Οι οιωνοί είναι με το μέρος των πρωτοπόρων. Στις 30 τελευταίες σεζόν -σε πρωτάθλημα 20 ομάδων- όποιος ήταν στην κορυφή με το πέρας της 36ης αγωνιστικής, στο τέλος έπινε γνήσια σαμπάνια από την Καμπανία.
Ο Κριστόφ Γκαλτιέ ετοιμάζεται να φτάσει στην κορυφή. Επιτέλους. Η εξέλιξή του πρέπει να ανταμειφθεί. Αφήνοντας κατά μέρους την –εξαιρετική- δουλειά του στη Σεντ Ετιέν, παίρνουμε από το φούρνο τα φρέσκα κουλούρια. Στη φετινή Λιλ βλέπουμε ένα 4-4-2, ιδανικό για να έχει σωστή τοποθέτηση στο χώρο, αρκετά συμπαγείς τις γραμμές του με στόχο την ανάκτηση της μπάλας και τη ζημιά στη μετάβαση.
Τα φώτα –άτιμη κοινωνία- πέφτουν στους επιθετικούς, αλλά η ραχοκοκαλιά Μενιόν-Φόντε-Μπότμαν-Αντρέ πέραν του γεγονότος πως θυμίζει την αντίστοιχοι τετράδα του 2010/11 που έφερε το νταμπλ (Λαντρό, Ραμί, Σετζού, Μαβουμπά) είναι κομβική. Με περισσότερο από 72% στις κερδισμένες εναέριες μονομαχίες Φόντε και Μπότμαν βρίσκονται στο σχετικό top 5 της Ligue 1. Ο Αντρέ δεν έχει όμοιό του στο πρωτάθλημα στους τρεις κρίσιμους τομείς των κερδισμένων μονομαχιών στο γρασίδι, κλεψιμάτων, ανακτήσεων.
Οι «λιλουά» διανύουν έναν εξαιρετικό δεύτερο γύρο ειδικά απέναντι στις ομάδες της πρώτης δεκάδας. Είναι ενδεικτικό πως στα 9 παιχνίδια τους με το…επάνω μέρος του ταμπλό, πήραν 23 από το απόλυτο των 27 βαθμών που διεκδίκησαν. Μόνο η Μονακό στο Πριγκιπάτο και η Μονπελιέ στο γαλλικό Βορρά απέφυγαν την ήττα. Κατά τα άλλα 7 τρίποντα, μεταξύ αυτών στο Παρίσι και στη Λιόν.
Βεβαίως για να νικήσεις το «θηρίο», λέγε με και Παρί Σεν Ζερμέν, οφείλεις να κάνεις σεζόν-ρεκόρ. Την κάνει η Λιλ: από τότε που η νίκη δίνει τρεις βαθμούς, δεν είχε συγκεντρώσει 79 βαθμούς, ούτε είχε καταγράψει 23 νίκες. Τη σεζόν του νταμπλ με τον Ρούντι Γκαρσία στον πάγκο τους οι «μολοσσοί» είχαν ολοκληρώσει τη Ligue 1 με 76 βαθμούς και 21 νίκες στο +10 από τη δεύτερη Μαρσέιγ. Τώρα ο ανταγωνισμός είναι πιο έντονος και ο πήχης πιο ψηλά. Αλλά το «θαύμα» δεν απέχει…
